Εφημερίδα Έθνος
20 Φεβρουαρίου 2015
Η βούληση δεν είναι επαρκής όρος για την επίτευξη ενός στόχου. Ιδιαίτερα στην πολιτική, που είναι σύνθετη υπόθεση. Με την αυτονόητη αυτή παραδοχή φαίνεται να βρίσκεται αντιμέτωπος ο Αλ. Τσίπρας από τις πρώτες μέρες της πρωθυπουργίας του.
Προφανώς αντιλαμβάνεται πως οι μεγάλες εκκρεμότητες και τα οξυμένα προβλήματα της υπερχρεωμένης χώρας μας δεν αντιμετωπίζονται με τις μονομέρειες και απολυτότητες της αντιπολιτευτικής περιόδου του. Η υλοποίηση των προεκλογικών δεσμεύσεων προσκρούει στη σκληρή πραγματικότητα. Δεν εξαρτάται από την προαίρεσή του, ούτε από τη λαϊκή εντολή που του δόθηκε. Το ευρωπαϊκό περιβάλλον είναι δυσμενές. Οι κανόνες που διέπουν τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, αδιαπραγμάτευτοι.
Το βέβαιο είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας βιώνει το τέλος μιας αυταπάτης που στηριζόταν σε ιδεοληψίες, ψευδαισθήσεις και αυταρέσκειες. Έτσι ερμηνεύεται και η επιχειρούμενη στροφή του στον πραγματισμό. Παρά τις αψιμαχίες, στις οποίες επιδίδεται για εσωτερική κατανάλωση, είναι φανερή η αναπροσαρμογή του σε καίρια ζητήματα-αιχμές της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Πάντως, η προσγείωσή του στην πραγματικότητα καθίσταται χρήσιμη και αναγκαία. Τα προβλήματα που κλήθηκε να διαχειριστεί απαιτούν διαφορετική στρατηγική προσέγγιση.
Η παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη είναι θεμελιώδες ζήτημα. Δεν θα επιτευχθεί με την επιμονή στη ρητορική του αντιπολιτευτικού του παρελθόντος, ούτε με την παγίδευση στις προεκλογικές υποσχέσεις. Η έλλειψη ευρωπαϊκής στρατηγικής, η αμφισβήτηση των ευρωπαϊκών κανόνων αφήνουν την Ελλάδα μετέωρη. Την εμφανίζουν ως ιδιόρρυθμη και παραβατική χώρα. Οι διαπραγματεύσεις της κυβέρνησης, για να μην καταστούν ατελέσφορες, δεν μπορεί παρά να εστιάζουν στις πολιτικές, χωρίς να αμφισβητούν το ευρωπαϊκό κανονιστικό πλαίσιο. Ο διαχωρισμός της δανειακής σύμβασης από τους όρους του Mνημονίου είναι επίπλαστος. Δεν ανταποκρίνεται στην ανάγκη ενός έντιμου συμβιβασμού.
Ο πρωθυπουργός σήμερα καλείται να αφήσει πίσω του τον αιθεροβάμονα Τσίπρα, αποδεικνύοντας πως είναι υπεύθυνος και ρεαλιστής ηγέτης. Καλείται να θεμελιώσει μια νέα στρατηγική, απαλλαγμένη από ιδεοληψίες, αγκυλώσεις και αριστερές ενοχές. Άλλωστε, δεν θα αξιολογηθεί από τη στοχοπροσήλωσή του σε θέσεις εκ των πραγμάτων ανεδαφικές, ούτε από τη συνέπειά του στις αντιμνημονιακές του διακηρύξεις. Θα κριθεί από την ικανότητά του να συνθέσει διαμετρικά αντίθετες πολιτικές. Ο ηγέτης, εξάλλου, δημιουργεί πολιτικό κεφάλαιο με το έργο του και με τη δυνατότητά του να εκφράζει τις ανάγκες της κάθε εποχής.