Η Αμερική εδώ και σχεδόν έναν αιώνα έχει δημιουργήσει τον δικό της μύθο. Κινούσα ιδέα ήταν το αμερικάνικο όνειρο. Η ισχύς της, η απήχηση και η ανθεκτικότητα τής προσέδιδαν γοητεία. Για πολλούς ενσάρκωνε τον παράδεισο. Σε άλλους προκαλούσε την μήνιν. Σαν να ήταν η κόλαση. Άλλωστε, είναι η χώρα των μεγάλων αντιφάσεων. Έτσι μπορούν να ερμηνευθούν οι μεταβολές και οι αλλαγές που συντελούνται στη μητρόπολη του καπιταλισμού.
Η εκλογή του Μπιλ Κλίντον συνιστούσε για τον Ανδρέα Παπανδρέου «κορυφαία ειρηνική επανάσταση που υπερέβαινε κατά πολύ την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία». Και δεν είχε καθόλου άδικο. Η παρουσία του εκσυγχρονιστή Κλίντον στο τιμόνι της υπερδύναμης δεν ήταν η μόνη αναλαμπή. Ο θρίαμβος του Ομπάμα πήγε πιο μπροστά την ‘ανοιχτή Αμερική’. Αποτέλεσε τομή σε μια κατεξοχήν πολυπολιτισμική κοινωνία.
Το εκκρεμές όμως της ιστορίας επιφυλάσσει εκπλήξεις. Η ‘βαθιά Αμερική’ εκδικείται ξανά. Ο συντηρητισμός επανακάμπτει. Τα μολυσμένα με τον εθνολαϊκισμό υπόγεια ρεύματα δηλητηρίασαν το κοινωνικό αρχιπέλαγος των ΗΠΑ. Η αντεπανάσταση του Τραμπ σ’ αυτό εδράζεται. Το αμερικάνικο όνειρο γίνεται εφιάλτης.