Tovima.gr
Άβυσσος οι σκοτεινοί καιροί
Τα εξατομικευμένα προτάγματα συνιστούν πλέον, ισχυρό πολιτικό κύμα. Μια πλειάδα αυταρχικών ηγεσιών, δικτατόρων και επίδοξων ηγετίσκων, ενεργοποιούν τα πιο άγρια ένστικτα τμήματος του πληθυσμού. Το μείγμα του ατομικισμού, του φθόνου, του κυνισμού, της συναλλαγής, ενισχύεται με γερές δόσεις εθνικισμού και λαϊκισμού. Η ώσμωση του τραμπισμού, ακροδεξιάς και πουτινισμού συγκροτεί τη Μαύρη Διεθνή.
Φόβος αντί ευθύνης
H αλήθεια στη μάχη με το ψέμα, δύσκολα χάνει. Τις περισσότερες φορές κερδίζει. Η αντοχή της στο χρόνο, μας βοηθά να ανακαλύψουμε τις θεατές και αθέατες πλευρές της. Την αλήθεια για την τραγωδία στα Τέμπη δεν μπόρεσε να την εξουδετερώσει καμιά προσπάθεια συγκάλυψης. Η διαλεύκανση είναι αυτονόητη απαίτηση. Η κυβέρνηση δέσμια της αυταρέσκειας της, κατέφυγε σε αλόγιστες μεθοδεύσεις. Αντί να ακολουθήσει το δρόμο της ευθύνης, παραδόθηκε στο φόβο.
Ο Σημίτης που γνώρισα
Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που γνώρισαν προσωπικά τον Κώστα Σημίτη. Ο πρώην Πρωθυπουργός αγαπούσε την απλότητα, αδιαφορούσε για την κολακεία, εκτιμούσε την ευθύτητα. Απεχθανόταν τον εντυπωσιασμό και εργαζόταν με σχέδιο και μεθοδικότητα για την υλοποίηση του εκσυγχρονισμού της χώρας.
Κώστας Σημίτης: Η συνύπαρξη της λογικής με την πολιτική
Ο Κώστας Σημίτης ήταν ένας σπάνιος άνθρωπος. Ξεχώριζε για το ήθος του, τις αξίες και τις αρχές του. Η διανοητική και πνευματική του υπόσταση, η θεωρητική και πολιτική του κατάρτιση του προσέδιδαν μοναδική αξία. Και το κυριότερο, με τις ιδέες και τις πράξεις του καθιστούσε την πολιτική μέτρο πολιτισμού. Πεποίθησή του ήταν πως η πολιτική είναι χρήσιμη όχι γι’ αυτά που λέμε, αλλά γι’ αυτά που κάνουμε.
Το φαινόμενο του πλουτολαϊκισμού
Η πλεονάζουσα έλξη που ασκεί σε σημαντικό τμήμα των αμερικανών εκλογέων, ο δισεκατομμυριούχος και καταδικασμένος για κακουργήματα νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, είναι πρωτοφανής Ο τραμπισμός αντιστρατεύεται την ίδια την έννοια της πολιτικής, γκρεμίζει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς, υπονομεύει τις αξίες της φιλελεύθερης Δημοκρατίας, διαπλέκεται με αυταρχικά καθεστώτα. Η πλήρης κατίσχυση του, αποδεικνύει ότι είναι αυθεντικός εκφραστής ενός νέου φαινομένου, του πλουτολαϊκισμού
Η ηγεσία ως αναπαράσταση πρωθυπουργικού ρόλου
Η εξουσία είναι παράσταση για ένα ρόλο. Η ηγετικότητα συνιστά κρίσιμο μέγεθος στο συλλογικό υποσυνείδητο. Η επίδρασή της στο πολιτικό περιβάλλον, αποδεικνύεται καθοριστική. Η αναζήτηση ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, θα κρίνει την ανάκτηση της πολιτικής του υπεροχής. Αν στην εσωκομματική αναμέτρηση επικρατήσει μια υπερβατική προσωπικότητα, θα καταστεί εφικτή η δυνατότητά του άλλοτε κραταιού κόμματος, να ενσαρκώσει μια νέα και σύγχρονη πολιτική ατζέντα. Και το σημαντικότερο, η ηγεσία του θα θεωρείται πρωθυπουργήσιμη.
Το Κυπριακό στον καθρέφτη της αλήθειας
Η μνήμη και η λήθη, βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση με το σύνδρομο της ήττας και τις άτοπες προσδοκίες. Τα βιώματα χάνουν συνεχώς έδαφος. Κυριαρχούν οι εθνικοί εγωισμοί και οι ναρκισσισμοί. Η αλήθεια και ο ρεαλισμός εξοβελίζονται. Οι μαξιμαλισμοί επικρατούν, διαιωνίζοντας τα αδιέξοδα του κυπριακού. Οι τακτικισμοί περισσεύουν. Απουσιάζει μια δημιουργική στρατηγική. Το μόνο που μένει, είναι η μελαγχολική αποτύπωση για κάτι που υπήρξε ή δεν υπήρξε ποτέ. Το τείχος της διαίρεσης δείχνει, πως το Κυπριακό είναι η αντοχή των εθνικισμών στο χρόνο.
Όταν η Ελλάδα απέκτησε νέο εθνικό εαυτό
Το κρεσέντο των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν η κορύφωση μιας δημιουργικής Ελλάδας. Πεποίθηση του Κώστα Σημίτη ήταν να συνδεθούν με τις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας, αποκτώντας μια νέα ταυτότητα και φυσιογνωμία. Και το κυριότερο, να αντιμετωπιστούν ως ευκαιρία για την αναμόρφωση και τον εκσυγχρονισμό του τόπου μας. Τα μεγάλα έργα υποδομής συνέβαλαν στην οικονομική ανάπτυξη και στη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών. Τα επιτεύγματά τους αντιστρατεύτηκαν οι πολιτικές μεταβολές που ακολούθησαν μετά το 2004.
Απώλεια ζωτικότητας
Η απομάγευση της πολιτικής, είναι εξαιρετικά έντονη. Η αξία της έχει υπονομευθεί από τους ποικιλώνυμους εκπροσώπους της. Το πολιτικό προσωπικό βρίθει από μετριότητα, κυνισμό, εγωπάθεια και ιδιοτέλεια. Ο κατακερματισμός και η διασπορά της ψήφου, επιβεβαιώνει την κρίση εμπιστοσύνης. Ο τόπος και οι πολίτες βιώνουν την πολιτική αποξήρανση, καθώς και το κοινωνικό και ιδεολογικό αποστράγγισμα των αποκαλούμενων κομμάτων εξουσίας.