Εφημερίδα Η Αξία
22 Δεκεμβρίου 2011
Ο αυτισμός συνιστά μια στρεβλή συμπεριφορά που πηγάζει συνήθως από το φόβο και την ανασφάλεια. Η επίγνωση των αδυναμιών οδηγεί πολλές φορές στην εσωστρέφεια, στη δημιουργία μικρόκοσμου και στην αδιαφορία για το τι γίνεται γύρω. Αιτία του αυτισμού μπορεί να είναι και η αυταρέσκεια, η αντίληψη ότι όλα περιστρέφονται γύρω από τον εαυτό μας, η οποία έχει ως συνέπεια την περιχαράκωση και την αποξένωση από το περιβάλλον.
Δυστυχώς φαινόμενα αυτισμού, εσωστρέφειας και αυταρέσκειας εμφανίζονται και στην πολιτική ζωή του τόπου. Την τελευταία περίοδο μάλιστα είναι πιο έντονα, λόγω της κρίσης. Οι πολιτικές δυνάμεις αμήχανες παρακολουθούν την ανατροπή των βεβαιοτήτων και την κατάρρευση των ψευδαισθήσεων, πάνω στις οποίες στήριξαν επί πολλά χρόνια, η κάθε μια ξεχωριστά, το δικό της πολιτικό υπόδειγμα.
Αποξενωμένες από το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον, εγκλωβισμένες στα συμφέροντά τους, δεν αντιλαμβάνονται το μέγεθος και την έκταση της κρίσης που βιώνει η χώρα. Παράλληλα, αντιμετωπίζοντας τα πάντα με αυταρέσκεια, υποτιμούν τους πραγματικούς και άμεσους κινδύνους, θεωρώντας τους πρόσκαιρη καταιγίδα που θα περάσει χωρίς μεγάλες ζημιές και προβλήματα.
Βέβαια τα φαινόμενα αυτά δεν είναι τωρινά. Συνιστούν διαχρονικές παθογένειες του κομματικού συστήματος. Ο πολιτικός επαρχιωτισμός καθόριζε και καθορίζει τη νοοτροπία και τη συμπεριφορά της ελληνικής πολιτικής τάξης.
Με τα όσα συμβαίνουν τα τελευταία δύο χρόνια στη χώρα μας θα περίμενε κάποιος η υπάρχουσα πολιτική τάξη να ταρακουνηθεί, να προβληματιστεί να αλλάξει τακτική και συμπεριφορά. Ωστόσο, εκείνη αδυνατεί να ξεχωρίσει το μείζον από το έλασσον και το πρόσκαιρο από το μακροπρόθεσμο. Υποκαθιστά το διακύβευμα με το μέσο, δηλαδή της σωτηρία της χώρας με τις προσωπικές, κομματικές και πολιτικές προτεραιότητες, σκοπιμότητες και επιδιώξεις.
Αξιοσημείωτη είναι η στάση των κομματικών ηγεσιών απέναντι στο εγχείρημα του Λουκά Παπαδήμου. Έχει γίνει πλέον εμφανές ότι δεν το πίστεψαν. Αναγκάστηκαν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, να συναινέσουν σε ένα αναγκαίο κακό. Έτσι, ένα μήνα μετά, κάνουν ό,τι μπορούν για να απομειώσουν τη δυναμική του. Στην ουσία κανείς δεν θέλει να επιτύχει η συγκεκριμένη κυβέρνηση. Και όλα αυτά τη στιγμή που η κατάσταση στην Ευρωζώνη κινείται σε οριακά σημεία και η Ελλάδα βρίσκεται όλο και πιο κοντά στην πιθανότητα εξόδου από το ευρώ.
Παραγνωρίζουν, καθώς φαίνεται, οι ηγεσίες των δύο μεγάλων κομμάτων πως η κυβέρνηση Παπαδήμου προέκυψε λόγω της αναποτελεσματικότητας της διακυβέρνησης Παπανδρέου, αλλά και της στείρας αντιμνημονιακής αντιπολιτευτικής τακτικής της Νέας Δημοκρατίας.
Ωστόσο, ακόμη και σήμερα οι προσωπικές στρατηγικές και οι κομματικές επιδιώξεις υπερτερούν οποιουδήποτε άλλου σκοπού και στόχου. Σαν να μην αντιλαμβάνονται τα δύο μεγάλα κόμματα το πραγματικό διακύβευμα.
Ο Αντώνης Σαμαράς, εκτιμώντας ότι η Νέα Δημοκρατία θα είναι πρώτο κόμμα, επιθυμεί εκλογές. Γνωρίζει επίσης ότι ακόμη και στην περίπτωση της μη αυτοδυναμίας μπορεί να συνεργαστεί με το ΛΑΟΣ, το οποίο περνώντας από την Κολυμπήθρα του Σιλωάμ, την κυβέρνηση Παπαδήμου, έχει νομιμοποιηθεί.
Από την άλλη ο Γιώργος Παπανδρέου φαίνεται να μην επιθυμεί εκλογές. Η παράταση της θητείας της κυβέρνησης Παπαδήμου εκτιμά ότι θα του επιτρέπει να μεταθέτει τις εσωτερικές εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ σε βάθος χρόνου. Άλλωστε, φρόντισε να επιβάλει στην κυβέρνηση Παπαδήμου το πολυπληθές σχήμα που είχε δημιουργήσει ο ίδιος, πιστεύοντας ότι αυτό τον βοηθά να αμβλύνει την εικόνα της του ανεπαρκούς κυβέρνησής του και της δικής του κατάρρευσης. Το βέβαιο είναι ότι τόσο ο ίδιος όσο και οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ λειτουργούν με βάση την επόμενη μέρα στο κόμμα τους.
Συμπερασματικά, οι πολιτικές ηγεσίες δεν αντιλαμβάνονται ότι απομειώνοντας, η κάθε μία για διαφορετικούς λόγους, το εγχείρημα Παπαδήμου, απομειώνουν τη δυνατότητα της χώρας να δώσει μάχη για τα πρωτοφανή οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει και να προχωρήσει βήμα βήμα σε όλες εκείνες τις πολιτικές που συνιστούν ζωτική ανάγκη.
Στην ουσία οι πολιτικές αυτές αφορούν εκκρεμότητες του παρελθόντος. Καμιά ηγεσία δεν τόλμησε να τις εφαρμόσει. Νοιάζονταν μόνο για τη διατήρηση των σχέσεων εξάρτησης με τις συντεχνίες και τους κομματικούς τους πελάτες. Δεν αντιλήφθηκαν τη σημασία μεγάλων εγχειρημάτων που έδιναν τη δυνατότητα στη χώρα να ανοιχτεί στον κόσμο.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο τρόπος που αντιμετώπισαν την ένταξη στην ΕΟΚ και την είσοδό μας στην Ευρωζώνη. Δύο μεγάλες αλλαγές που τοποθετούσαν την Ελλάδα στο ευρωπαϊκό περιβάλλον, ισχυροποιώντας τη θέση της διεθνώς. Ενώ θα όφειλαν να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα, κάνοντας τις απαραίτητες τομές στην οικονομία, στο κράτος, στους θεσμούς, στο παραγωγικό και αναπτυξιακό μοντέλο, αδράνησαν, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Το εγχείρημα της εξωστρέφειας της χώρας το αντιμετώπισαν ως μια ευκαιρία εκταμίευσης κοινοτικών πόρων, ως έναν κουμπαρά που θα μπορούσαν να εκταμιεύουν ες αεί.
Αν θέλουμε να τραβήξουμε την κουρτίνα στην άκρη και προσπαθήσουμε να δούμε την πραγματικότητα, εύκολα θα διαπιστώσουμε ότι η χώρα έχει ρίξει άγκυρα στο παρελθόν. Παραμένει εγκλωβισμένη σε ξεπερασμένα πολιτικά υποδείγματα, τα οποία διαπνέονται από έντονο πολιτικό επαρχιωτισμό, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να παρακολουθήσει τις αλλαγές που γίνονται στον κόσμο και να προσαρμοστεί σ’ αυτές.
Αλλά και οι ίδιες οι πολιτικές ηγεσίες εμποτισμένες από την κυρίαρχη αυτή νοοτροπία αδυνατούν να προσαρμοστούν στο νέο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον. Αρνούνται να υιοθετήσουν τις αυτονόητες προτεραιότητες, όπως είναι οι διαρθρωτικές αλλαγές, οι μεταρρυθμίσεις, ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης.
Όταν λοιπόν τα αδιέξοδα της πολιτικής τους επέβαλαν επιτακτικά την ανάγκη σχηματισμού κυβέρνησης συνεργασίας, αποδέχτηκαν με μισή καρδιά τη λύση, χωρίς όμως να ενστερνιστούν και τις αναγκαίες πολιτικές. Ως φυσική συνέπεια ήταν το εγχείρημα Παπαδήμου να κινδυνεύει να μείνει μετέωρο.
Σήμερα που η Ελλάδα είναι αναγκασμένη να αποκτήσει έναν κοινό βηματισμό με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ιδιαίτερα της Ευρωζώνης φαίνεται πόσο εσωστρεφές, αυτιστικό και ανεπαρκές είναι το πολιτικό μας σύστημα.
Μπορεί οι στρατηγικές των δύο μεγάλων κομμάτων να κινούνται σε διαφορετικό μήκος κύματος, έχουν ωστόσο ένα βασικό χαρακτηριστικό: Βλέπουν εντός των τειχών, αδιαφορώντας για τις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας. Περιχαρακωμένες στο μικρόκοσμό τους, νοιάζονται για το στενό κομματικό και προσωπικό τους συμφέρον, αδιαφορώντας για τα τραγικά αδιέξοδα που έχουν προκαλέσει στη χώρα.