Στα βρόμικα νερά του εθνικισμού

Κυπριακή εφημερίδα Πολίτης
1η Οκτωβρίου 2017

Μικρά και μεγάλα γεγονότα στην πολιτική μάς επιτρέπουν να αντιληφθούμε τι κρύβεται πίσω από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις και τις ανώφελες υποσχέσεις. Αρκεί βέβαια να διαθέτουμε τη διεισδυτική ματιά που χρειάζεται για να γνωρίζουμε όλες τις παραμέτρους. Όπως έγραψε και ο Οδυσσέας Ελύτης, «…πολλά μέλει να μάθεις, αν το Ασήμαντο εμβαθύνεις…».

Μια αυτονόητη ενέργεια του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδας προκάλεσε την οξεία αντίδραση μερίδας του πολιτικού κόσμου της Κύπρου. Η πρωτοβουλία του να προσκαλέσει τον Μουσταφά Ακιντζί στο ετήσιο συμβούλιο της ιστορικής αυτής οργάνωσης που συγκλήθηκε στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια των εργασιών του ΟΗΕ, θεωρήθηκε εχθρική πράξη για τα κυπριακά συμφέροντα.

Οι επιθέσεις που δέχτηκε ο Γιώργος Παπανδρέου από το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ ήταν αήθεις. Αμφισβήτησαν την εθνική συνείδησή του. Τον κατηγόρησαν ότι δίνει διεθνές βήμα για να προβάλει ο Τουρκοκύπριος ηγέτης τις θέσεις του. Τον μέμφθηκαν πως με την πρόσκληση αντιστρατεύεται το διεθνές δίκαιο και τις συμφωνίες της παγκόσμιας κοινότητας. Το χειρότερο, τον εγκάλεσαν ότι υπονομεύει την επανένωση του νησιού. Κι όλα αυτά εκτοξεύθηκαν εναντίον ενός ανθρώπου που μόνο οι ορκισμένοι εχθροί της λύσης δεν αναγνωρίζουν τη συνδρομή του στη διευθέτηση του Κυπριακού και τη συμβολή του στη βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Καθώς και την αποδεδειγμένη δημοκρατική του κουλτούρα.

Οι ηγεσίες των δύο κομμάτων είναι αυτές που με πατριδοκάπηλες κορώνες και ψευδεπίγραφες πολιτικές αρνούνται τη συνύπαρξη Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Διαπνεόμενοι από εθνικιστικές φαντασιώσεις, καλλιεργούν την αντιπαλότητα και τη μισαλλοδοξία. Επενδύουν στον φόβο. Δηλητηριάζουν μερίδα της κοινής γνώμης με τον εθνολαϊκισμό τους, συντηρώντας την πολιτική τους πελατεία. Στην ουσία είναι οι θιασώτες της διχοτομημένης και διαιρεμένης Κύπρου. Και το κυριότερο, επηρεάζουν την πολιτική ζωή σε βαθμό δυσανάλογο με την κομματική τους εμβέλεια. Εξ ου και οι κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις κατά περιόδους φαίνεται να ταλαντεύονται ως προς τις επιλογές που πρέπει να ακολουθήσουν, ενώ στις κρίσιμες καμπές υπαναχωρούν. Αυτό συνέβη στο παρελθόν, αλλά και πρόσφατα.

Τα εύλογα ερωτήματα που τίθενται είναι: Μπορεί να υπάρξει πρόοδος και συμφωνία στο Κυπριακό χωρίς ουσιαστικό διάλογο; Δίχως τη διαρκή επικοινωνία και συζήτηση με τους Τουρκοκυπρίους; Με ποια λογική δέχονται κάποιοι να προσκαλεί τον Ακιντζί ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ και την ίδια στιγμή να αρνούνται στη Σοσιαλιστική Διεθνή το δικαίωμά της να ακούσει τις απόψεις του στο επίσημο συνέδριό της; Τα φοβικά σύνδρομα, η περιχαράκωση, η εσωστρέφεια κάθε άλλο παρά εξυπηρετούν την υπέρβαση της μεγάλης εθνικής εκκρεμότητας. Πόσω μάλλον οι εθνικιστικές ψυχώσεις. Αντιθέτως στέκονται τροχοπέδη, ακυρώνοντας τις όποιες προσπάθειες καταβάλλονται. Το ναυάγιο του Κραν Μοντανά δεν προέκυψε τυχαία.

Το Κυπριακό παγιδευμένο στην κινούμενη άμμο των κοντόφθαλμων πολιτικών, κομματικών και προσωπικών επιδιώξεων είναι φυσικό να οδηγείται σε αδιέξοδο και σε τέλμα. Ιδιαίτερα όταν οι εκφραστές του ακραίου εθνικισμού αναγορεύονται σε υπερασπιστές των εθνικών συμφερόντων. Ένα από τα παράδοξα της πολιτικής της Κύπρου είναι ότι οι εκφραστές αυτοί υποδύονται τον μεσαίο χώρο. Φαίνεται να αγνοούν ότι μεσαίος χώρος σημαίνει μετριοπάθεια, σύνεση και διαλλακτικότητα. Δεν έχει καμία σχέση με εξαλλοσύνες και εμμονές. Μάλιστα η ΕΔΕΚ θέλει να κατατάσσεται στις σοσιαλιστικές δυνάμεις, αν και οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές δεν την αποδέχονται. Το βέβαιο είναι ότι ΔΗΚΟ και ΕΔΕΚ χρόνια τώρα κολυμπούν στα θολά και βρόμικα νερά του εθνικισμού, της συντήρησης, της αντίδρασης.