Του Γιάννη Πρετεντέρη
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, το ΠΑΣΟΚ προσπαθεί. Οργάνωσε πρόσφατα ημερίδα για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, παρουσίασε αξιόλογες προτάσεις για τον «ιδιωτικό δανεισμό», ο Ανδρουλάκης περιόδευσε στη Θεσσαλία κι αλλού.
Γενικώς παρουσιάζει μια κανονική δραστηριότητα ενός κόμματος που θέλει να είναι κανονικό.
Με κάποιες υπερβολές; Με πληκτικές γενικούρες; Να το δεχτώ. Αλλά στην Ελλάδα ζούμε. Η αντιπολίτευση εμπεριέχει και λίγη σάλτσα.
Το ίδιο κόμμα όμως εμφανίζεται στάσιμο στις δημοσκοπήσεις, περίπου στο εκλογικό ποσοστό του. Και μάλιστα την ίδια στιγμή που ο «ανταγωνιστικός» ΣΥΡΙΖΑ παραπαίει.
Το φαινόμενο δεν είναι ακατανόητο.
Διότι το ΠΑΣΟΚ μιλάει και μάλιστα λέει λογικά πράγματα. Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς μαζί του.
Αλλά ενώ μιλάει, δεν ακούγεται.
Δεν ξέρω πόσοι πολίτες παρακολουθούν ή έστω αντιλαμβάνονται τις δραστηριότητες και τις απόψεις του. Γενικά όμως περνάει κάτω από τα ραντάρ του κόσμου.
Και μην ακούσω τις γνωστές ανοησίες και τις συνωμοσιολογίες για τα μίντια. Τα χρόνια της πτώσης του το ΠΑΣΟΚ είχε (και συνεχίζει να έχει…) πολύ καλύτερη μεταχείριση από εκείνην που δικαιολογεί το μέγεθός του.
Τι λείπει λοιπόν; Κάτι αυτονόητο. Λείπει μια ηγετική ομάδα που να απευθύνεται σε εθνικό ακροατήριο.
Το είδος της ηγεσίας δηλαδή που το ΠΑΣΟΚ πάντα διέθετε. Ο Ανδρέας Παπανδρέου οδεύοντας προς το 1981, ο Κώστας Σημίτης πριν γίνει πρωθυπουργός, ακόμη κι ο Ευάγγελος Βενιζέλος τα δύσκολα χρόνια της περασμένης δεκαετίας, συνομιλούσαν με ένα ακροατήριο πολύ ευρύτερο από τα όργανα του κόμματός τους.
Αυτό λείπει τώρα.
Και λείπει σε μια εποχή όπου το «τι λες» έρχεται σε δεύτερη μοίρα από το «ποιος το λέει».
Δεν ξέρω αν η Χαριλάου Τρικούπη αντιλαμβάνεται την έλλειψη, ούτε αν προσπαθεί με κάποιο τρόπο να την καλύψει.
Αν προσπαθεί, δεν έχει και μεγάλη επιτυχία. Μια σειρά από τα πιο αξιόλογα στελέχη τους βρίσκονται στην κυβέρνηση του Μητσοτάκη ή εκτός ΠΑΣΟΚ.
Αλλα, ίσως λιγότερο αξιόλογα, βολοδέρνουν στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αδιάφορη η κατάληξη του καθενός. Πάντως στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι.
Κι αυτή η έλλειψη μιας «εθνικής ηγεσίας» είναι μεγάλο κενό για ένα κόμμα που θέλει να παίξει εθνικό ρόλο.
Ολα τα υπόλοιπα έπονται κι ίσως να στερούνται πραγματικής σημασίας.
Αλλά το ΠΑΣΟΚ έχει πλέον την ευκαιρία κι ένα διάστημα έως τις ευρωεκλογές για να ακουστεί και έξω από τους τοίχους των γραφείων του ή από τις παρέες των φίλων του.
Το ερώτημα είναι πώς θα αξιοποιήσει αυτήν την ευκαιρία. Μήπως το πιάσουν τα ραντάρ κάθε πολίτη.