Κυπριακή εφημερίδα Πολίτης
11 Ιουνίου 2017
Η ηγετικότητα στην πολιτική συνιστά το μεγαλύτερο συγκριτικό πλεονέκτημα. Όσοι τη διαθέτουν μπορούν να διαδραματίσουν καταλυτικό ρόλο στις εξελίξεις, καθορίζοντας τη φορά των πραγμάτων. Στην ουσία γράφουν ιστορία. Ο ηγέτης αναμφίβολα έχει έμφυτα χαρίσματα. Όμως, αυτά αποκρυσταλλώνονται και αναδεικνύονται με τις αποφάσεις του και κυρίως με τις πράξεις του. Η τόλμη, η διορατικότητα, η επιμονή, η στοχοπροσήλωση συνθέτουν μια ηγετική φυσιογνωμία. Όταν μάλιστα αυτή μπορεί να πείθει για τις πολιτικές και τις επιλογές της, τότε η υπόστασή της ισχυροποιείται. Πόσω μάλλον αν χρειαστεί να πάει κόντρα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα που διαμορφώνεται από κοντόφθαλμες, ακόμη και στρεβλές αντιλήψεις.
Το Κυπριακό συνδέεται ευθέως με τους κατά καιρούς πρωταγωνιστές ένθεν και ένθεν, εντός και εκτός του νησιού. Η έλλειψη ισχυρών και αποφασισμένων για την επίλυσή του ηγετών στάθηκε τροχοπέδη. Αναμφίβολα η διαχρονική αντιπαλότητα και μισαλλοδοξία και ο περιρρέων εθνικισμός που υπήρχε και στις δύο κοινότητες, αλλά και στις αποκαλούμενες μητέρες πατρίδες, επέτειναν το πρόβλημα. Εξ ου και χάθηκαν οι μεγάλες ευκαιρίες που κατά περιόδους παρουσιάστηκαν. Εξαίρεση αποτελεί ο πρόεδρος Βασιλείου, γιατί επέδειξε την απαιτούμενη στιβαρότητα και σταθερότητα, ακολουθώντας καθαρή στρατηγική, χωρίς να κλείσει το μάτι στους απορριπτικούς. Δυστυχώς και η δική του προσπάθεια δεν ευοδώθηκε, καθώς έπεσε στα δίκρανα της μικροπολιτικής και των εθνικιστικών εμμονών. Τα περί γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών επιδιώξεων της Τουρκίας δεν ακυρώνουν το ζήτημα της απουσίας ηγετικότητας. Ούτε βέβαια και οι αμφιταλαντεύσεις και οι αναστολές των διαφόρων ελλαδικών ηγεσιών, με χαρακτηριστικότερη εκείνη του Κώστα Καραμανλή το 2004.
Η επανεκκίνηση των συνομιλιών στη Νέα Υόρκη με την προτροπή του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες φέρει τον Νίκο Αναστασιάδη και τον Μουσταφά Ακιντζί ενώπιον των ιστορικών ευθυνών τους. Στην πραγματικότητα αυτό που διακυβεύεται στη συγκεκριμένη κρίσιμη καμπή είναι η ηγετικότητα και των δύο. Στον νέο κύκλο διαπραγματεύσεων στη Γενεύη θα κριθούν η προσήλωση και η αποφασιστικότητά τους να καταλήξουν σε συμφωνία. Πρωτίστως, όμως, θα κριθεί το πολιτικό τους διαμέτρημα. Τώρα θα φανεί αν έχουν την απαιτούμενη ηγετικότητα για να υπερβούν τα υπαρκτά και σοβαρά εμπόδια. Οι αποκλίσεις δεν είναι ανυπέρβλητες. Οι συγκλίσεις είναι εφικτές με την προϋπόθεση ότι και οι δύο υπηρετούν με συνέπεια τον στόχο της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας. Η απεξάρτησή τους από παρωχημένες προσεγγίσεις, εθνικούς εγωισμούς και αγκυλώσεις του χθες δημιουργεί γόνιμο έδαφος για την αναζήτηση κοινού πλαισίου.
Άλλωστε αμφότεροι δημιούργησαν πολιτικό κεφάλαιο, υποσχόμενοι την επανένωση της Κύπρου. Ο Ν. Αναστασιάδης απέκτησε ηγετική υπόσταση όταν στο Σχέδιο Ανάν έδειξε τόλμη, πηγαίνοντας κόντρα στο ρεύμα. Οι πολίτες που τον εξέλεξαν πρόεδρο πίστεψαν ότι είναι φορέας επίλυσης. Ο Μ. Ακιντζί υπερασπίστηκε διαχρονικά την ανάγκη λύσης, δίνοντας μάχες με το καθεστώς Ντενκτάς. Οι θέσεις που υποστήριξε δεν είχαν καμία σχέση με σοβινιστικές απόψεις. Βρίσκονταν σε αρμονία με την προοδευτική του ταυτότητα, την οποία ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει σοβαρά.
Ως εκ τούτου, και οι δύο είναι αναγκασμένοι να αναμετρηθούν με ό,τι κρατά ανοιχτή μια μεγάλη εκκρεμότητα του παρελθόντος. Διαφορετικά ο μεν Αναστασιάδης θα παγιδευτεί στην κινούμενη άμμο του Εθνικού Συμβουλίου και θα ταυτιστεί με τους απορριπτικούς, τους θιασώτες της μη λύσης. Ο δε Ακιντζί ουσιαστικά θα αποποιηθεί την καθαρή, συνετή και συνεπή διαδρομή του, υποκύπτοντας σε εσωτερικά και εξωτερικά κελεύσματα. Αντιθέτως, υποσκελίζοντας τα σημερινά αδιέξοδα, ανοίγουν δρόμους για τη θετική έκβαση των διαπραγματεύσεων. Έτσι αποδεικνύουν ότι είναι παίκτες βάθους, ενισχύοντας περαιτέρω την ηγετικότητά τους.