Εφημερίδα Έθνος
03 Οκτωμβρίου 2014
Η πολιτική αστάθεια που προκλήθηκε την τελευταία περίοδο απομείωνε τις δυνατότητες της κυβέρνησης, δοκιμάζοντας τη συνοχή, την ανθεκτικότητα και αποτελεσματικότητά της. Οι αρρυθμίες, η κόπωση, η μεταρρυθμιστική εξάντληση, και οι διαγκωνισμοί των εταίρων δημιουργούσαν μια γκρίζα ατμόσφαιρα, εγείροντας ερωτηματικά για την προοπτική και τις δυνατότητες ανάκαμψής της.
Τα προβλήματα αυτά σε συνδυασμό με τα αρνητικά αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, πυροδότησαν σενάρια εκλογών. Η κυβέρνηση αποσταθεροποιήθηκε. Εμφάνισε συμπτώματα παράλυσης. Η δημόσια εικόνα της υπέστη πολλαπλές ρηγματώσεις. Καταβλήθηκε από έντονη εκλογοφοβία και άρχισε να επενδύει στην απαλλαγή από τα μνημόνια και την τρόικα.
Στο ζοφερό αυτό κλίμα, η πρωτοβουλία των Σαμαρά, Βενιζέλου να ζητήσουν ψήφο εμπιστοσύνης ήταν εύλογη. Η αποκατάσταση όμως της εμπιστοσύνης των πολιτών δεν θα επέλθει με κινήσεις κορυφής, που δημιουργούν πρόσκαιρες εντυπώσεις. Ούτε με την επιστροφή στις πολιτικές του παρελθόντος – παροχολογία, λαϊκισμούς πελατειακές πρακτικές κ.λπ. Πολύ περισσότερο δεν θα επιτευχθεί με την προσχώρηση στην ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ.
Η ενοχική στάση της κυβέρνησης ως προς τις μνημονιακές δεσμεύσεις περισσότερο εξυπηρετεί τη στρατηγική της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στην πραγματικότητα οι κυβερνώντες υιοθετούν μια ιδιότυπη αντιμνημονιακή ρητορεία, ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να συνδέσουν τις υποχρεώσεις των μνημονίων με ένα καθαρό μεταρρυθμιστικό σχέδιο, που θα ανταποκρινόταν στις ανάγκες της χώρας και της οικονομίας. Ο εξοστρακισμός των μνημονίων δεν στοιχειωθεί ρεαλιστική στρατηγική εξόδου από την κρίση. Ταυτόχρονα, θέτει το πλέον επίμαχο ερώτημα: Μετά τα μνημόνια τι; Στο ερώτημα αυτό κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι δεν απαντούν επαρκώς.
Η όψιμη αντιμνημονιακή ρητορεία της κυβέρνησης είναι πολιτικά ατελέσφορη και επικοινωνιακά άσφαιρη. Σε καμιά περίπτωση δεν αρκεί να ανατραπεί το δυσμενές γι’ αυτή κλίμα. Αντιθέτως, αποδεικνύει την εκλογοφοβία που την έχει κυριεύσει. Ο σκόπελος της προεδρικής εκλογής επιτείνει το πρόβλημα. Ο μεγαλύτερος εχθρός της κυβέρνησης σήμερα είναι ο φόβος. Ο φόβος της κάλπης, αλλά και του κακώς εννοούμενου πολιτικού κόστους. Πολιτευόμενη φοβικά, υποπίπτει σε αμφισημίες και αφορισμούς, εκπέμπει αντιφατικά και ασαφή μηνύματα.
Οι κυβερνητικοί εταίροι με την ψήφο εμπιστοσύνης θα μαζέψουν τους «άτακτους» βουλευτές τους. Ωστόσο η ανάκτηση του χαμένου εδάφους στην κοινωνία προϋποθέτει μια στιβαρή κυβέρνηση με καθαρές πολιτικές και με πρόθεση να προχωρήσει σε στρατηγική ανατοποθέτηση, θέτοντας στο επίκεντρό της το αναπτυξιακό και κοινωνικό έλλειμμα της πολιτικής της.