Ο τρόπος λοιπόν να αποφύγει κάποιος αυτά τα ερωτήματα είναι να τα μεταφέρει στο πεδίο μιας, περίπου μεταφυσικής, συζήτησης για το εάν ο ΣΥΡΙΖΑ σταδιακά «σοσιαλδημοκρατικοποιείται»!
Λες και αυτό είναι το θέμα που απασχολεί τους εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους, ιδιαίτερα τους νέους που αναγκάζονται είτε να ξενιτευτούν είτε να μείνουν και να παλέψουν εδώ. Τους ελεύθερους επαγγελματίες που όσο και να το προσπαθούν είναι αδύνατον να τα καταφέρουν με τη ληστρική φοροεπιδρομή των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Τους επιχειρηματίες που είδαν ξαφνικά τις τράπεζες να κλείνουν και αυτοί να οδηγούνται στην οικονομική ασφυξία και την εξόντωση.
Τους αγρότες που οι καταθλιπτικές φοροασφαλιστικές επιβαρύνσεις τούς οδηγούν να θεωρούν μάταιη κάθε σοβαρή ενασχόληση με την παραγωγή. Τους φοιτητές που βλέπουν τις σπουδές τους να υποβαθμίζονται διαρκώς και τα πανεπιστήμια να μετατρέπονται σε χώρους βίας και ορμητήρια εγκληματικότητας. Τους ασθενείς που αναγκάζονται να κουβαλάνε μαζί τους στα νοσοκομεία ακόμα και τα στοιχειώδη για τη νοσηλεία τους.
Τους πολίτες που αισθάνονται απολύτως ανασφαλείς μπροστά στην εγκληματικότητα που πολλαπλασιάζεται και τους πνίγει. Που βλέπουν τους θεσμούς να δοκιμάζονται και να υπονομεύονται σκληρά, κυρίως τη Δικαιοσύνη. Και όλοι μαζί, να αγωνιούμε για την εθνική ακεραιότητα της πατρίδας μας που μετατράπηκε σε ξέφραγο αμπέλι, επειδή σε μια περίοδο όξυνσης των εθνικών μας θεμάτων στο τιμόνι της βρίσκονται οι πλέον ανίκανοι και επικίνδυνοι κυβερνήτες.
Ομως, ας κάνουμε το χατίρι στους παλαιότερους καθώς και στους όψιμους υπερασπιστές της άποψης ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «σοσιαλδημοκρατικοποιείται» και «εκσυγχρονίζεται» και να δεχθούμε, προσώρας, ότι έχουν δίκιο.
Αν συμβαίνει αυτή η εξέλιξη (ούτε ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας μπορούμε να το δεχθούμε, αλλά για τις ανάγκες του διαλόγου), καθιστά ξαφνικά τον ΣΥΡΙΖΑ μια καλή κυβέρνηση, χρήσιμη για τη χώρα και τον λαό;
Υπάρχει κάτι στη λειτουργία της χώρας, σε οποιοδήποτε επίπεδο, που ο ΣΥΡΙΖΑ θα άξιζε την υποστήριξή μας; Και αν ναι, ποιο; Οι θεωρητικοί αναλυτές καλό θα ήταν να απαντήσουν σε αυτό και όχι να αναλίσκονται σε απόψεις, που μπορεί να οδηγήσουν σε ατέρμονες συζητήσεις, για την «παλιά» και τη «νέα» Σοσιαλδημοκρατία, και να ξεχάσουμε έτσι τα βασικά ζητούμενα για τη χώρα.
Αν λοιπόν κάποιοι, όπως εγώ και πολλοί ακόμα, πιστεύουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η χείριστη κυβέρνηση της Μεταπολίτευσης, που μόνο δεινά επισώρευσε και συσσωρεύει στη χώρα, τότε γιατί δεν πρέπει να συγκροτηθεί ένα ισχυρό κίνημα από δυνάμεις και πολίτες που αρνούνται τον διχασμό και την οπισθοδρόμηση; Ενα κίνημα εθνικής αφύπνισης, από όλους αυτούς που επιθυμούν να αποκτήσει η χώρα ικανότητα θεσμικής λειτουργίας, τέτοιας που μπορεί να ησυχάσει και να ενώσει την κοινωνία και να πετύχει την πολυπόθητη ανάπτυξη;
Γιατί πρέπει να μείνουμε απαθείς, ως λάτρεις ενός δήθεν πολιτικού «καθωσπρεπισμού», όταν γύρω μας όλα γκρεμίζονται και δεν διαφαίνεται καμία προοπτική ανάταξης; Γιατί να μη διεκδικήσουμε το πολιτικά αυτονόητο και το εθνικά αναγκαίο που είναι η απαλλαγή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και μια νέα διακυβέρνηση στη βάση της δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών, της εθνικής ασφάλειας, της παραγωγής και της δικαιοσύνης;
Στην πραγματικότητα, όλη αυτή η συζήτηση περί «πολιτικής εξημέρωσης» και «σοσιαλδημοκρατικοποίησης» του ΣΥΡΙΖΑ αφορά μόνο αυτούς που ψάχνουν δικαιολογίες να μετατραπούν σε πολιτικούς του ακολούθους. Δικαίωμά τους. Ομως, ας μην ψάχνουν και για άλλα κορόιδα να τους κάνουν παρέα.
________
Ο κ. Γιώργος Φλωρίδης είναι πρώην υπουργός.