Εφημερίδα Έθνος
20 Σεμπτεβρίου 2013
Απότοκος της κρίσης και της χρεοκοπίας ήταν και η εμφάνιση ακραίων πρακτικών και φαινομένων. Η άσκηση βίας, οι προπηλακισμοί, οι αγριότητες δικαιολογήθηκαν. Δεν καταδικάστηκαν εγκαίρως και κατηγορηματικά από την πολιτική τάξη και τους αποκαλούμενους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Το διάχυτο κλίμα ανοχής υπήρξε το υπόστρωμα για την εκκόλαψη του αβγού του φιδιού. Η εμφάνιση ενός πρωτοφανούς νεοναζιστικού μορφώματος και η κοινοβουλευτική του εκπροσώπηση θεωρήθηκε αυτονόητη. Η δημοσκοπική του έκρηξη αντιμετωπίστηκε με συγκαταβατικότητα και αποδόθηκε στην εύλογη αντίδραση της κοινωνίας.
Το πολιτικό σύστημα, υποτίμησε τους κινδύνους που ενέχει για το δημοκρατικό πολίτευμα η ισχυροποίηση της Χρυσής Αυγής. Στερούμενο αντανακλαστικών, δεν μπόρεσε να συγκροτήσει ενιαία στρατηγική για την αποδόμησή της. Αντιθέτως, κάποιες δυνάμεις επέδειξαν μικροπολιτική σκοπιμότητα.
Η αιμορραγία της Νέας Δημοκρατίας προς τη Χρυσή Αυγή την οδήγησε σε μια ιδιότυπη ανοχή σε πράξεις βίας και στο χάιδεμα των πολιτών που ερωτοτροπούν με το κόμμα του Μιχαλολιάκου. Ωστόσο, η στάση της αυτή δημιουργεί συνθήκες ρευστότητας στην κοινωνική και εκλογική της βάση, καθιστώντας αδύνατη την πολυπόθητη ανασύνθεσή της. Άλλωστε, το οποιοδήποτε συγκριτικό της αποτέλεσμα σε σχέση με τους αντιπάλους της, και ιδιαίτερα τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα αναδειχθεί με τη θεωρία των δύο άκρων, αλλά με τη σαφή και καθαρή οριοθέτησή της έναντι του λαϊκισμού και της εθνικιστικής ακροδεξιάς. Η προοπτική της είναι συνυφασμένη με τη δυνατότητά της να εκφράσει τις μετριοπαθείς κεντροδεξιές δυνάμεις.
Αλλά και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι άμοιρο ευθυνών. Για να κερδίσει πολιτικά οφέλη ακολουθεί τη στρατηγική της έντασης και της κοινωνικής πόλωσης. Ωστόσο, ανεχόμενο διάφορες ακραίες αντιδράσεις, επιτρέπει στους πολιτικούς του αντιπάλους να το εγκαλούν. Παράλληλα, ευρισκόμενο σε έναν αντιμνημονιακό χυλό, χάνει τη δυνατότητα οριοθέτησής του έναντι των ακραίων και λαϊκίστικων δυνάμεων, απομειώνοντας την εικόνα του ως υπεύθυνης δύναμης. Χαρακτηριστική είναι η πρόσφατη δυστοκία του να καταδικάσει τους επικίνδυνους εξτρεμισμούς του Π. Καμμένου.
Η αντιμετώπιση του νεοφασιστικού φαινομένου υπερβαίνει τα στενά όρια μιας στείρας και άγονης πολιτικής αντιπαράθεσης. Απαιτεί καθαρές πολιτικές χωρίς συμψηφισμούς. Η θεωρία των δύο άκρων επιχειρεί να εξισώσει δύο διαφορετικά πολιτικά φαινόμενα. Η Αριστερά, όσο κι αν σήμερα έχει διολισθήσει σε ακραίους λαϊκισμούς, δεν είναι χώρος πολιτικού υποκόσμου και δεν μπορεί να συγκρίνεται με τους θαυμαστές της σβάστικας.