Μιχάλης Τσιντσίνης
Καθημερινή, 21/1/2018
Είναι η πρώτη φορά. H πρώτη φορά τα τελευταία δύο χρόνια, από τότε που απέκτησε νέα ηγεσία, που η Ν.Δ. σπάει τον θεσμικό αυτοπεριορισμό του αστικού ευρωπαϊκού κόμματος και επιτρέπει στα στελέχη της να βγουν στον δρόμο. Είναι σίγουρα η πρώτη φορά που βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα βρεθούν στο πεζοδρόμιο για να χειροκροτήσουν έναν απόστρατο.
Απόμαχος στρατηγός αλλά μάχιμος ακτιβιστής, ο Φραγκούλης Φράγκος προβάλλει όχι μόνο ως τελετάρχης του σημερινού συλλαλητηρίου στη Θεσσαλονίκη, αλλά και ως πρόσωπο που δίνει φωνή σε ένα ρεύμα. Ενα ρεύμα που, πριν από την αναζωπύρωση του Μακεδονικού, επωαζόταν μόνο σε σκοτεινές γωνιές του Διαδικτύου και στις στήλες των αντίστοιχων εντύπων.
Από την πλευρά της Ν.Δ. τα συλλαλητήρια παρουσιάζονται σαν κάτι ανώδυνο. Ακόμη κι αυτοί που δεν θα πάνε, αντιμετωπίζουν αυτές τις εκδηλώσεις με συγκατάβαση, σαν υγιή εκτόνωση· άντε, το πολύ, σαν εκλογική θήρα. Καλύτερα, λένε, να διατηρήσει η Ν.Δ. την επαφή της με το κοινό των συλλαλητηρίων, παρά να το παραδώσει αμαχητί σε σχεδόν ένστολους ποιμένες. Το θέμα, άλλωστε, σε λίγο καιρό θα έχει (ξανα)ξεχαστεί.
Το ερώτημα είναι τι πετυχαίνει η παρουσία βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας στα συλλαλητήρια; Συγκρατεί το δεξιό ακροατήριο; Ή μήπως έτσι νομιμοποιεί την αποχαλίνωσή του;
Κάποιοι αποδίδουν στη Ν.Δ. τον φόβο ότι μπορεί μέσω του Μακεδονικού να δημιουργηθούν νέες συσπειρώσεις στα δεξιά της Δεξιάς. Τέτοιος κίνδυνος θα υπάρξει μόνο αν οι σκόρπιες μέχρι σήμερα αντιδράσεις μπορέσουν να βρουν κοινή κοίτη. Μόνο αν στηθεί η μήτρα μιας νέας εθνικής αγανάκτησης από την οποία θα αναδύονταν νέα πολιτικά υποκείμενα.
Στη Ν.Δ. φαίνεται να μην έχουν τέτοιες ανησυχίες. Φαίνεται να πιστεύουν ότι ο εθνικολαϊκισμός έχει διακόπτη on/off. Τον ανοίγεις, για όσο σε συμφέρει, και μετά –τσακ!– τον κλείνεις.