«Η απογοήτευση είναι είδος χρεοκοπίας, επειδή ξοδεύουμε πολλά σε ελπίδες και προσδοκίες».
Φαίνεται πως ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει καλά τη φράση του Αμερικανού συγγραφέα και φιλοσόφου Eric Hoffer. Έτσι, αντιλαμβανόμενος τις συνέπειες των επιλογών του και προσπαθώντας να αποφύγει την πολιτική χρεοκοπία, επιδίδεται σε έναν αδιάκοπο αγώνα καλλιέργειας και συντήρησης προσδοκιών. Οφείλουμε τουλάχιστον να του αναγνωρίσουμε ότι ως προς αυτό, όχι απλώς είναι συνεπής, αλλά έχει και ταλέντο.
Άλλωστε, την πολιτική του υπόσταση πρωτίστως σε αυτή του τη δυνατότητα την έχει θεμελιώσει. Εξ ου και «παίζει» συνεχώς με τις προσμονές και τις αναμονές. Τόσο στα αντιπολιτευτικά όσο και στα κυβερνητικά του χρόνια.
Επενδύοντας στο μήνυμα «η ελπίδα έρχεται», προσπάθησε να επικοινωνήσει με την καθημαγμένη κοινωνία. Απέναντι στον φόβο, στην ανασφάλεια, την αβεβαιότητα και την απογοήτευση που σκοτείνιαζαν τους ορίζοντες της κοινωνίας, υποσχέθηκε να μας βγάλει στο ξέφωτο, στο φως.
Ως αρχηγός της αντιπολίτευσης ενσάρκωσε με τον καλύτερο τρόπο τη λαϊκή οργή και απογοήτευση και πέτυχε να ανέλθει στην εξουσία. Τώρα, όμως, ως πρωθυπουργός δεν μπορεί να παίζει μόνο με τις προσδοκίες. Αν αυτές δεν έχουν πρακτικό αντίκρισμα εξαερώνονται. Τις παίρνει ο αέρας.
Μια κυβέρνηση κρίνεται κυρίως από το έργο της. Σε αυτό το επίπεδο δοκιμάζεται σκληρά ο Αλέξης Τσίπρας. Οι χθεσινές του εξαγγελίες για τους συνταξιούχους και την αναστολή της αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά έγιναν προκειμένου η προσδοκία να παραμείνει ζωντανή.
Ωστόσο, η ανυπαρξία έργου σκοτώνει την όποια ελπίδα τροφοδότησε ο ίδιος.