Ομιλία στη συναυλία-αφιέρωμα στον ποιητή Γιάννη Θεοδωράκη
26 Σεπτεμβρίου 2001
Οι γειτονιές του κόσμου, οι γειτονιές του Πειραιά, οι γειτονιές του Ρέντη, είναι για εμάς «αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο Μέγας». Αυτές οι γειτονιές, είναι οι γειτονιές που μεγαλώσαμε, που περπατήσαμε, που τραγουδήσαμε, που αγαπήσαμε. Είναι οι γειτονιές που πονέσαμε βιώνοντας χαρές και λύπες, πάθη και απογοητεύσεις, εδώ δοκιμάσαμε την αντοχή των ονείρων μας.
Είναι οι γειτονιές του Άη – Γιάννη Ρέντη, της «όμορφης πόλης» όπως λέει κι ο ποιητής Γιάννης Θεοδωράκης. Μια πόλη με φωνές μουσικές, απέραντους δρόμους, κλεμμένες ματιές.
Μια πόλη όπου
«ο ήλιος χρυσίζει.
χέρια σπαρμένα.
βουνά και γιαπιά.
πελάγη απλωμένα».
Σήμερα λοιπόν βρισκόμαστε όλοι εδώ. Στο Ρέντη.
Στις δικές μας γειτονιές.
Στις γειτονιές που δεν απαρνηθήκαμε και δεν θα απαρνηθούμε.
Γιατί είναι επιλογή μας.
Είναι μια στάση ζωής που πιστέψαμε εμπνεόμενοι από το Μεγαλείο του Μίκη.
Η μουσική του υπήρξε Πηγή φωτός, Σε Άνυδρους και Σκοτεινούς καιρούς.
Η Ζωή του,
Ήταν και είναι
Μιας συνεχής επιβεβαίωσης
Της κυριολεξίας του ορισμού του ανθρώπου:
Άνω θρώσκω !
Σήμερα, με την παρουσία του εδώ, ο Μίκης, ένα απ’ τα παιδιά του Πειραιά τιμά την πόλη του Πειραιά, τις γειτονιές του αλλά και τους ανθρώπους του.
Γιατί είναι ένας από αυτούς.
Οι πιο μεγάλοι από εμάς θυμούνται πάντα το Πανύψηλο, λιγνό παιδί, που μ’ απλωμένα τα χέρια, φτερούγες τεράστιες, προστάτευε, καθοδηγούσε, τραγουδούσε και ξεσήκωνε τις γειτονιές του Πειραιά, τις γειτονιές του Κόσμου, τις γειτονιές μας.
Όσο για τους νεότερους αλλά και τις γενιές που έρχονται, θ’ ανακαλύπτουν συνεχώς την απεραντοσύνη, το θησαυρό και τη οικουμενικότητα που διαποτίζει τη ζωή και το έργο του Μίκη.
Όταν θα’ χει κατακάτσει ο κουρνιαχτός της ιστορίας, ύστερα από 100 – από 200 από χίλια χρόνια, όταν οι όποιοι συντελεστές των σημερινών γεγονότων θα’ χουν θέση σε λίγες αράδες κάποιας σκονισμένης εγκυκλοπαίδειας, τα παιδιά μας, τα παιδιά των παιδιών μας, τα παιδιά των παιδιών, των παιδιών μας, θα τραγουδάνε
¨Στην όμορφη Πόλη … … …
¨Στις θαλασσινές σπηλιές … … …
¨Στα περβόλια με τους ανθισμένους κήπους … … …
Εγώ κι όλοι εμείς, αισθανόμαστε μεγάλη τιμή που υποδεχόμαστε, απόψε, στο Ρέντη, το μεγάλο δημιουργό.
« Τάη Γιάννη ανάβουνε οι φωτιές»
Έχει τραγουδήσει ο Μίκης
Απόψε στον Άη – Γιάννη του Ρέντη, ανάβουνε οι φωτιές της μνήμης και της συνείδησης, της αφύπνισης και της ανάτασης, της προσμονής και της ελπίδας.
Για εμάς που ζήσαμε στα χρόνια της φωτιάς
Για εμάς που’ χουμε μάθει
Να παίζουμε με τη φωτιά,
Η ζωή μας μια Περιπέτεια
Και τα Όνειρα μας
Ανάβουν φωτιές.