Εφημερίδα Γαύρος
30 Μαΐου 2010
Τα όσα συμβαίνουν σήμερα στον Ολυμπιακό μας θυμίζουν το βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου «Τη νύχτα που έφυγε ο Μπούκοβι». Μας φέρνουν στη σκέψη το συλλογικό πένθος που προκάλεσε η αποχώρησή του.
Όπως τότε, έτσι και σήμερα, το πένθος, η αγωνία, ο φόβος, η ανασφάλεια για το μέλλον της ομάδας είναι διάχυτα. Και βεβαίως έντονες είναι η οργή και η αγανάκτησή μας, αλλά και ο θυμός για τις τελευταίες εξελίξεις.
Όλοι βεβαίως θα πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας ότι ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα που έρχεται από πολύ μακριά και θα πάει πολύ μακριά.
Όσοι δεν γνωρίζουν τον Ολυμπιακό, όσοι δεν έχουν βιώσει μέσα στο γήπεδο το πάθος και την τρέλα των φιλάθλων του, όσοι δεν έχουν κυκλοφορήσει στις γειτονιές του Πειραιά και στα στέκια του Ολυμπιακού όλης της Ελλάδας, δεν μπορούν να κατανοήσουν το εύρος και την ένταση των αισθημάτων, δεν μπορούν να αντιληφθούν τους δεσμούς πάθους που γεννά o ιστορικός και μαζικός αυτός Σύλλογος.
Ο Ολυμπιακός δεν είναι απλώς μια ποδοσφαιρική ομάδα. Είναι κάτι μεγαλύτερο, πιο ουσιαστικό. Συνδέεται με βαθύτερες κοινωνικές και πολιτιστικές αναφορές. Ο Ολυμπιακός είναι το συλλογικό εγώ, το συλλογικό υποκείμενο μιας ευρύτερης κοινότητας ανθρώπων που βλέπουν την ομάδα σαν αποκούμπι, σαν απόδραση από τις συμβατικές κοινωνικές και οικονομικές δομές, σαν υπέρβαση των ταξικών διαφορών.
Για τους φιλάθλους ο Ολυμπιακός ήταν πάντα όλο τους το «είναι». Καθόριζε τη συνείδησή τους, καλλιεργώντας προσδοκίες, προσμονές, ακόμη και ψευδαισθήσεις. Ολυμπιακός, λοιπόν, ως συλλογικό εγώ. Εμείς οι «νότιοι», οι «από κάτω», οι «πληβείοι», οι «λαϊκοί» οι «φωνακλάδες», οι… φτωχοί του Πειραιά και της ελληνικής επαρχίας. Σε αντίθεση με τους «άλλους», τους «κυριλέδες», τους «καλοντυμένους», τους «πρωτευουσιάνους» του Παναθηναϊκού.
Ο Ολυμπιακός του Μπούκοβι, του Σιδέρη, του Αριστείδη Παπάζογλου, του Μποτίνου και του Δεληκάρη είναι ο Ολυμπιακός των παιδικών μου χρόνων. Στη γειτονιά του Κορυδαλλού όπου μεγάλωσα, τρανζίστορ με μπαταρία διέθετε μόνο ο περιπτεράς και η «μαρίδα» ή καλύτερα τα «γαυράκια» της πλατείας μαζευόμαστε γύρω του κάθε Κυριακή απόγευμα για ν’ ακούσουμε τις συναρπαστικές ποδοσφαιρικές αναμεταδόσεις. Τηλεόραση, ευτυχώς, δεν υπήρχε και η φαντασία μας κάλπαζε σαν τον Αριστείδη Παπάζογλου που «πέρναγε» έναν, δύο, τρεις, πέντε αντιπάλους, πριν χάσει το σίγουρο γκολ!
Θυμάμαι γόνατα μπαταρισμένα, κεφάλια ανοιγμένα, φτώχεια, αλλά… ηθικό υψηλό! Ο Θρύλος μας είχε βγάλει πάλι ασπροπρόσωπους. Εμείς η «πλέμπα» της λαϊκής γειτονιάς και της επαρχίας, που κάθε φορά ψηλώναμε λίγο περισσότερο με κάθε νίκη του Ολυμπιακού, ώσπου κάποια στιγμή νιώθαμε τόσο δυνατοί, τόσο αυτάρκεις, τόσο χορτάτοι και τόσο πλούσιοι. Αρκούσε ένα απρόσμενο γκολ του Σιδέρη, του Δεληκάρη, του Υβ για να μας ανεβάσει στον έβδομο ουρανό.
Ο Ολυμπιακός εκείνος ήταν το «συλλογικό μας εγώ». Η ταυτότητά μας. «Πρώτος(!) στα Βαλκάνια», όπως τιτλοφορούσε το ΦΩΣ της εποχής. Νικούσε τον Φωστήρα, τον φονέα των γιγάντων, νικούσε (συχνά) τον Παναθηναϊκό (αυτό το μισητό «ΑΛΛΟ»), αλλά εισέπραττε και τις… «τεσσάρες» του απ’ τους ξένους!
Τα χρόνια πέρασαν. Άλλαξε ο Πειραιάς, η Ελλάδα, εμείς, ο ίδιος ο Ολυμπιακός! Πλέον, ο Ολυμπιακός δεν είναι εκεί για να ταιριάζουν οι αποτυχίες του με τις δικές μας συλλογικές -κάποτε λέγαμε «ταξικές»- αποτυχίες.
Ο Ολυμπιακός του Μπούκοβι, η ηρωική εποχή του ποδοσφαιρικού -και όχι μόνο- επαρχιωτισμού έχει τελειώσει. Ο Ολυμπιακός, ο σύγχρονος αθλητισμός γενικότερα (μπάσκετ, στίβος κ.λπ.), δημιουργεί ένα τελείως διαφορετικό συλλογικό υποσυνείδητο.
Σκέφτομαι τα σημερινά «γαυράκια» του Πειραιά και όλης της Ελλάδας. Το δικό τους «συλλογικό εγώ» είναι –φαντάζομαι- ο σημερινός Ολυμπιακός. Αυτά τα παιδιά δεν νιώθουν κόμπλεξ απέναντι σε κανέναν. Τα σημερινά παιδιά του Κορυδαλλού, της Κοκκινιάς, της Ελλάδας ολόκληρης, δεν μαζεύουν πια χαρτάκια με τους άσσους, παίζουν στο internet.
Σήμερα, είμαστε πιο απαιτητικοί, πιο ρεαλιστές και σύγχρονοι. Δεν θέλουμε πλέον να είμαστε λούζερ. Πιστεύουμε, όχι μόνο στη φανέλα, αλλά και στην οργάνωση, την πειθαρχία και τη δουλειά. Ο ηρωισμός της φανέλας –το γνωρίζουμε πια καλά- δεν αρκεί.
Χρειάζεται όραμα, σχέδιο, μέθοδος. Χρειάζεται ένα ισχυρό ηλεκτροσόκ που θα φέρει τα πάνω κάτω. Χρειάζεται να αλλάξουν όλα. Χρειάζεται ένα νέο μοντέλο διοίκησης, οργάνωσης και διαχείρισης.
Ο Ολυμπιακός ήταν, είναι και θα είναι μια μεγάλη, σταθερή και άφθαρτη αξία, η οποία δεν πρέπει να μένει άλλο ανεκμετάλλευτη. Η αξία αυτή δεν εξαρτάται από τις ιδιοτέλειες και ιδιωφέλειες κανενός. Την αξία αυτή δεν έχει δικαίωμα να την υπονομεύσει και να την καταστρέψει κανείς.
Ο Ολυμπιακός των μεγάλων επιτυχιών μπορεί να έρθει ξανά στο προσκήνιο. Αυτή τη φορά με τους «γαύρους» πρωταγωνιστές!