Εφημερίδα Έθνος
12 Φεβρουαρίου 2016
Η πολιτική ζωή του τόπου, εδώ και 5 χρόνια, βρίσκεται σε διαρκή αστάθεια. Υπόκειται σε αλλεπάλληλες μεταβολές. Η έλλειψη σταθερότητας προκαλεί αβεβαιότητα. Η κυριαρχία του ενός ή του άλλου κόμματος είναι πρόσκαιρη και επισφαλής. Στην ουσία διανύουμε μια μακρά μεταβατική περίοδο. Η ρευστότητα συνιστά το βασικό της χαρακτηριστικό. Καμιά έως τώρα κυβερνητική αλλαγή δεν επέφερε πραγματική τομή. Αντίθετα, όλες εγκλωβίζονται σε λογικές συνέχειας, ανακυκλώνοντας τα αδιέξοδα της χώρας και της οικονομίας. Η αδυναμία τους να θεμελιώσουν στρατηγική διεξόδου από την κρίση είναι πασιφανής. Η πλέον αποκαλυπτική περίπτωση είναι η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Οι ρηξικέλευθες εναλλακτικές λύσεις που επαγγελλόταν αποδείχθηκαν φρούδες. Η 12μηνη θητεία της είναι μνημείο αντιφάσεων, αμφισημιών και παλινωδιών. Το αντιμνημονιακό πολιτικό υπόδειγμα των δύο εταίρων δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα φληνάφημα. Η κατάρρευσή του εύλογα όξυνε τα προβλήματα, οδηγώντας την οικονομία στην αποτελμάτωση.
Η μνημονιακή μεταστροφή του Αλέξη Τσίπρα δεν φαίνεται να έχει ουσιαστικό αντίκρισμα. Δεν συνοδεύεται από τις αναγκαίες, τολμηρές ανατοποθετήσεις. Η προσαρμογή του στο νέο περιβάλλον παραμένει ζητούμενο. Η δυστοκία του να αφομοιώσει τις πολιτικές που αποδέχθηκε με την τρίτη συμφωνία αποδεικνύεται τροχοπέδη. Πολιτεύεται εκτός οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας. Η ομιλία του στο προχθεσινό Υπουργικό Συμβούλιο το αποδεικνύει. Μπροστά στην πλημμυρίδα των προβλημάτων, που κλήθηκε να διαχειριστεί και εκείνων που δημιούργησε, δεν κάνει τα αυτονόητα: Να αναζητήσει ρεαλιστικές προσεγγίσεις, να απεξαρτηθεί από τις ιδεοληψίες, να αναθεωρήσει την ατελέσφορη στρατηγική του, να στηριχθεί σε ικανούς και αποτελεσματικούς. Αδυνατώντας να ανταποκριθεί στις εύλογες αυτές ανάγκες, διογκώνει και διευρύνει τα πολιτικά και προσωπικά του αδιέξοδα. Κυρίως όμως οδηγεί τη χώρα σε δυσμενέστερη θέση, κρατώντας τη στη στασιμότητα και στο τέλμα.
Τα οξυμμένα προβλήματα που αντιμετωπίζει η «πρώτη φορά Αριστερά» είναι απότοκο του εγκλωβισμού της στο παρελθόν. Αυτό τη φέρνει σε πλήρη αναντιστοιχία με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της εποχής μας. Βέβαια, οι παρωχημένες αντιλήψεις δεν είναι μόνο δικό της προνόμιο. Τις βιώσαμε και με τους προηγούμενους -ΠΑΣΟΚ, ΝΔ- παρά τις όποιες αναλαμπές τους. Ο εναγκαλισμός με τον λαϊκισμό κατέστησε όλες τις κυβερνήσεις ανήμπορες να ακολουθήσουν καθαρή μεταρρυθμιστική στρατηγική. Η άρνησή τους να υλοποιήσουν τις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος και στην οικονομία έχει ως συνέπεια την οκτάχρονη παραμονή μας στα μνημόνια. Και μολονότι άπαντες τα πυροβολούν, ουσιαστικά είναι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί τους. Συνεπώς, η Ελλάδα θα μπορέσει να απεξαρτηθεί από τα μνημόνια όταν οι υγιείς μεταρρυθμιστικές δυνάμεις ξεριζώσουν το παρελθόν από την πολιτική ζωή. Ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ανασύστασή της είναι ο εξοστρακισμός του άκρατου λαϊκισμού, στον οποίο επενδύουν ποικιλώνυμες δυνάμεις, αριστερής και δεξιάς απόχρωσης.