Εφημερίδα Έθνος
27 Μαρτίου 2015
Η ηγεσία πραγματώνεται όταν υπερβαίνει τη στασιμότητα. Όταν ανταποκρίνεται στα δεδομένα της κάθε περιόδου, αναπροσαρμόζοντας τη στρατηγική της. Αυτό προϋποθέτει επιμονή στη γραμμή πλεύσης που επιλέγεται, διεύρυνση των συμμαχιών και εύστοχο συνδυασμό του «μίκρο» με το «μάκρο».
Τον Αλέξη Τσίπρα μπορεί κανείς να τον δει με δύο τρόπους: Ως πολιτικό επιρρεπή στις χωρίς αρχές μεταστροφές ή ως πολιτικό που εξελίσσεται. Επιλέγω τη δεύτερη εκδοχή. Η διαδρομή του είναι αναμφίβολα αξιοσημείωτη. Τέσσερα χρόνια μετά την ανάδειξή του στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα του έγινε αξιωματική αντιπολίτευση. Υιοθετώντας, εν μέσω οικονομικής και πολιτικής χρεοκοπίας, σκληρή αντιμνημονιακή και εθνολαϊκιστική ρητορεία, κατάφερε να εκφράσει τη δυσαρέσκεια ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων. Έτσι δύο χρόνια αργότερα ανέλαβε τη διακυβέρνηση. Η άνοδος στην εξουσία οφείλεται κυρίως στο νέο και άφθαρτο πρόσωπό του, στο οποίο ενσαρκώθηκε σε μεγάλο βαθμό η ανάγκη της κοινωνίας για αλλαγή. Μολονότι η κυβέρνηση στερείται ενιαίου λόγου, σύμπνοιας και αποτελεσματικότητας, εντούτοις ο ίδιος φαίνεται να ανταποκρίνεται καλύτερα στον νέο του ρόλο.
Παρακολουθώντας την πορεία του, θα διαπιστώσουμε πως επιδεικνύει σταδιακή προσαρμοστικότητα στις νέες συνθήκες. Δείχνει να αποδεσμεύεται σιγά σιγά από ιδεοληψίες, λειαίνοντας τον λόγο του και εγκαταλείποντας τις ακρότητες του παρελθόντος. Εμφανίζεται να εμπλουτίζει την ταυτότητά του με αρκετές δόσεις ρεαλισμού και υπευθυνότητας, ενισχύοντας την αυθυπαρξία του σε ένα ετερόκλητο κυβερνητικό σχήμα. Προσπαθεί να βελτιώσει τη διαχειριστική ικανότητά του, επιχειρώντας να ισοσκελίσει το πρόβλημα της απειρίας με την επικοινωνιακή του γοητεία.
Ο Αλέξης Τσίπρας έδειξε στο Βερολίνο πως μπορεί να είναι εξελίξιμος. Εγκατέλειψε, έστω και με καθυστέρηση, τις πολιτικές του εθνολαϊκισμού. Φάνηκε να σέβεται το κανονιστικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Μοιάζει να αντιλαμβάνεται την ανάγκη ρεαλιστικών προσεγγίσεων και συμβιβασμών. Βέβαια χρειάζεται να πείσει ότι οι επιλογές αυτές είναι σταθερές και αμετάβλητες.
Ο πρωθυπουργός έχει την ευκαιρία να δημιουργήσει το δικό του πολιτικό κεφάλαιο. Ωστόσο, τα ζητήματα που καλείται να αντιμετωπίσει είναι φλέγοντα. Απαιτούν νέες προσεγγίσεις και διαχειριστική ετοιμότητα. Ακολουθώντας με σταθερότητα τον δρόμο του ρεαλισμού μπορεί να υπερβεί τον υφέρποντα εθνολαϊκισμό που έχει εμποτίσει το κόμμα του και το κυβερνητικό σχήμα. Άλλωστε, ο ηγέτης που εξελίσσεται δημιουργεί γόνιμες προϋποθέσεις για την περαιτέρω εμπέδωση της εμβέλειας και της κυριαρχίας του.