Εφημερίδα Έθνος
19 Ιουλίου 2013
Οι συζητήσεις και οι αντιδράσεις που προκάλεσε το πολυνομοσχέδιο ήταν αρκετά αποκαλυπτικές. Δεν επιβεβαίωσαν μόνο την προχειρότητα με την οποία η κυβέρνηση αντιμετώπισε το καίριο αυτό ζήτημα. Ταυτόχρονα, έδειξε τις ισχυρές αντιστάσεις που εκδηλώνονται στη δημόσια διοίκηση και την αυτοδιοίκηση όταν τίθεται ζήτημα αλλαγών στις δομές και στις λειτουργίες τους.
Τρία χρόνια τώρα βλέπουμε ότι στη χώρα μας μπορούν να γίνουν τα πάντα: να μπει μαχαίρι στους μισθούς και στις συντάξεις, να αποδομηθεί το υποτυπώδες κράτος πρόνοιας που υπήρχε, να καταργηθούν τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα, να δεχόμαστε τις συνεχείς φοροεπιδρομές, να αδιαφορούμε μπροστά στο ενάμισι εκατομμύριο ανέργους.
Εκείνο όμως που αρνούμαστε είναι να αλλάξουμε το αντιπαραγωγικό, σπάταλο και αναποτελεσματικό μοντέλο διοίκησης και αυτοδιοίκησης, τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι αυτό μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Το αντιμετωπίζουμε ως ταμπού, το προστατεύουμε ως κόρην οφθαλμού. Ανεχόμαστε την ανεπάρκεια και την αντιπαραγωγικότητά του, την αναξιοκρατία και την παροχή χαμηλής ποιότητας υπηρεσιών.
Όποιες αλλαγές έχουν επιχειρηθεί, έμειναν μετέωρες. Κι αυτό γιατί από τη μια η πολιτική τάξη, φοβούμενη το κόστος, δεν θέλει να έρθει σε αντίθεση με την κομματική της πελατεία. Από την άλλη, οι εργαζόμενοι δεν θέλουν να χάσουν τη βόλεψή τους. Η αλλαγή τους φοβίζει. Συμφιλιωμένοι με τις παθογένειες του συστήματος, το υπερασπίζονται σθεναρά. Ωστόσο, και οι μεν και οι δε είναι ανεπανόρθωτα εκτεθειμένοι, γιατί στη συνείδηση της κοινής γνώμης είναι οι συνήγοροι αναχρονιστικών και πελατειακών δομών.
Η έξοδος από την κρίση προϋποθέτει τη θεμελίωση ενός νέου μοντέλου διοίκησης και αυτοδιοίκησης. Αυτό δεν θα επιτευχθεί με ευνουχισμένες πολιτικές και μερεμέτια, ούτε με λογικές μέσου όρου. Η δημοσιονομική εξυγίανση, αν δεν συνδυαστεί με πραγματικές αλλαγές και τομές σε όλες τις πολιτικές υποδομές της χώρας, θα μας οδηγήσει σε οικονομική και κοινωνική έρημο.
Τις συνέπειες του λαϊκισμού και του κρατισμού τις λουστήκαμε. Όσο η πολιτική τάξη, αλλά και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, δίνουν μάχες οπισθοφυλακής, τόσο θα υπολείπονται των πραγματικών αναγκών της χώρας και της οικονομίας.