Μαρία Κατσουνάκη
H Καθημερινή, 04/08/2018
Είναι πράγματι «μάστορες στην επικοινωνία» οι κυβερνώντες; Δηλαδή, άμα πεις ότι το οικόπεδο στο Μάτι, όπου βρήκαν τραγικό τέλος 26 άνθρωποι, ανήκει σε συγγενή στελέχους της Νέας Δημοκρατίας, που έχει διατελέσει βουλευτής και νομάρχης, έχεις κατορθώσει να διοχετεύσεις τις ευθύνες στη Ν.Δ.; Αλλο να αποδείξεις κατά πόσον ο ιδιοκτήτης του οικοπέδου ήταν νόμιμος ή παράνομος κι άλλο να αναζητήσεις την κομματική ταυτότητα… του προπάππου του.
Τα επικοινωνιακά εργαλεία της κυβέρνησης χρειάζονται αναβάθμιση. Οσες μπουλντόζες κι αν σπεύσουν στη Χαλκιδική για να ρίξουν παράνομες μάντρες, αποκαθιστώντας την πρόσβαση στον αιγιαλό, δεν σταματά η αιμορραγία του τραύματος στο Μάτι. Αυτό το τραύμα είναι βαθύ: ψυχικά, θεσμικά, κοινωνικά.
Η επικοινωνιακή ατζέντα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σαρώθηκε από την ταχύτητα των ανέμων και της φωτιάς. Το Μάτι –θα το επαναλαμβάνουμε διαρκώς– είναι κομβικό σημείο. Αποκάλυψε όχι μόνο την αποδόμηση της δημόσιας διοίκησης αλλά και τον αναχρονισμό αυτής της κυβέρνησης.
Όσο κι αν έχει επισημανθεί στη διάρκεια της τελευταίας τριετίας το πίσω ολοταχώς, αυτή τη φορά τίποτα δεν μπορεί να εξωραΐσει την εκτός εποχής αντίληψη. Γιατί οι ψηφιακοί χάρτες σε εκείνη την αλησμόνητη συνέντευξη Τύπου (της Πέμπτης 26/07) δεν απέχουν από μια εμπειρική αποτύπωση, όταν τα πρόσωπα που τους ερμηνεύουν λειτουργούν ως κομματικοί κομισάριοι του περασμένου αιώνα.
Άτιμο πράγμα η πολιτική, απρόβλεπτο όσο και τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Δεν αρκεί να είσαι 44 χρόνων και να δηλώνεις νέος και με δυναμική (ή νέος και άπειρος, αναλόγως) για να είσαι σύγχρονος, να αντιλαμβάνεσαι το πνεύμα και τις ανάγκες των καιρών, να σκέφτεσαι και να λειτουργείς σε χρόνο παρόντα, και όχι, οριστικά, παρελθόντα.
Ο πρωθυπουργός και οι περί αυτόν συγκυβερνούν με σκελετούς από το χρονοντούλαπο. Τι κι αν υπάρχει υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης, όταν την ώρα της καταστροφής δεν λειτουργεί η ενδοεπικοινωνία των αρμόδιων φορέων; Για να μην παρερμηνευτεί η ερώτηση: εστιάζουμε στο χάσμα ανάμεσα στο φαίνεσθαι και στο είναι. Το «φαίνεσθαι» είναι, απλώς, σκηνικό σε μια χώρα που κυβερνιέται από το «είναι». Κι αυτό το «είναι» μία μόνο «επανάσταση» πραγματώνει καθημερινά και αποτελεσματικά, με την καταστροφή ως επινίκιο. Την επανάσταση ενάντια στην κοινή λογική.