Μια ανάσα ελευθερίας

Τα μικροεπεισόδια που ξετυλίγει ο Γιατρομανωλάκης στο βιβλίο του, τα πρόσωπα, τα ζώα, τα φυτά, τα ρούχα, τα εδέσματα και τα αλκοολούχα που καταχωρίζονται στις σελίδες του ή οι τόποι που εναλλάσσονται στη δράση του (αν θεωρήσουμε ότι υφίσταται η οποιαδήποτε δράση) δεν αποτελούν τίποτε παραπάνω από έναν απέραντα παιγνιώδη κατάλογο, στις γραμμές του οποίου το μοναδικό που μετράει είναι το υλικό των λέξεων: η εκφορά και η μουσική τους, η επανάληψη και η αντιπαράθεση ή η συμπαράθεσή τους, το κατρακύλισμά τους στις υπώρειες του λόγου ή η ανοδική τους πτήση προς τις κορυφώσεις του.  Η γλωσσική ωστόσο αυτή πλησμονή θα ανοίξει διάπλατα τον δρόμο και για κάτι άλλο: για την ανάδειξη μιας υπερβατικής (όχι μεταφυσικής) επικράτειας, ενός νησιωτικού βασιλείου στη μέση της Μεσογείου (το Βασίλειο της Κρήτης απλώς συνορεύει με την Ελλάδα) που μένοντας μακριά τόσο  από τον ιστορικό όσο και από τον μυθικό του χρόνο θέλει να χτίσει μια ερωτική ουτοπία. Οι κάτοικοι του Βασιλείου της Κρήτης υποφέρουν από όλα τα ανθρώπινα δεινά (τη μοναξιά, το ψέμα, τη σιωπή, τη μελαγχολία, τον πόνο και τον θάνατο) αλλά εκείνο που επιζητούν πρωτίστως είναι να λατρέψουν τον πόθο και τον έρωτα. Και μπορεί ο πόθος και ο έρωτας να μην αποκτούν τις συμπαντικές διαστάσεις που αποκτούν στον Μεγάλο Ανατολικότου Ανδρέα Εμπειρίκου (η μείζων λογοτεχνική παραπομπή του Γιατρομανωλάκη), ξέρουν όμως πώς να αντλήσουν από τις ορμές του και πώς να αφεθούν στα ζείδωρα νάματά του. Δεν θέλω να φανώ κοινότοπος αλλά δεν μπορώ να μην το πω: ένα αίτημα και μια βαθιά ανάσα ελευθερίας για τους τόσο αποπνικτικούς καιρούς μας.