«Η πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων», υποστήριζε ο Μιτεράν. Έτσι μπορεί να ερμηνευθεί η επιλογή του Μπαράκ Ομπάμα να επισκεφθεί την Αθήνα και στη συνέχεια το Βερολίνο, λίγο πριν από τη λήξη της θητείας του. Ο συμβολισμός του ταξιδιού του είναι διττός. Από τη μια θέλησε να δείξει την ακλόνητη πίστη του στα δημοκρατικά ιδεώδη. Από την άλλη να αναδείξει την ανάγκη απεξάρτησης από τη μονοκαλλιέργεια των αυστηρών δημοσιονομικών πολιτικών.
Η οκτάχρονη προεδρία του, αλλά και η εμπνευσμένη ομιλία του στην Αθήνα, εξέπεμψαν ένα ηχηρό μήνυμα εναντίον της αναδίπλωσης. Μιας πρωτοφανούς πολιτισμικής, ιδεολογικής, πολιτικής και εθνικής αναδίπλωσης που βρίσκει ισχυρά ερείσματα σε Αμερική και Ευρώπη. Ο Αμερικανός πρόεδρος δεν αντιμετωπίζει την παγκοσμιοποίηση ως σκιάχτρο της ιστορίας. Αντίθετα προσβλέπει στις θετικές της πλευρές. Στις ευκαιρίες και δυνατότητες που παρέχει, προκειμένου να χαράξουμε και να περπατήσουμε νέους δρόμους. Χωρίς ιδεοληπτικές εμμονές. Χωρίς φοβικά σύνδρομα που καλλιεργούν τη μισαλλοδοξία, τον απομονωτισμό, τον ρατσισμό, τον εθνικισμό, τον λαϊκισμό.
Ο Μπαράκ Ομπάμα υποστήριξε την αναγκαιότητα θεμελίωσης μιας σύγχρονης στρατηγικής για την παγκοσμιοποίηση, η οποία θα υπερασπίζεται τις ανοικτές κοινωνίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την πολυπολιτισμικότητα, την ισονομία, την κοινωνική δικαιοσύνη, τον ορθολογισμό, τον κοσμοπολιτισμό. Οι ιδέες και οι σκέψεις του, οι θέσεις και οι προτάσεις του, οι απόψεις και οι αντιλήψεις του, ο λόγος και οι πράξεις του τον τοποθετούν στη χορεία των πλέον προοδευτικών πολιτικών ηγετών. Σε καιρούς ξηρασίας διαθέτει πλούσιες πολιτικές και ιδεολογικές αποσκευές. Είναι φορέας νέων ιδεών. Προβάλλοντας το ριζοσπαστικό του αφήγημα, ενσαρκώνει ένα φωτεινό μέλλον. Ταυτόχρονα, αναδεικνύεται σε ηγετική φυσιογνωμία παγκόσμιου βεληνεκούς σε μια περίοδο που το έλλειμμα ηγετών είναι περισσότερο από έντονο.
Ζώντας στο μεταίχμιο μιας εποχής που φεύγει και μιας άλλης που έρχεται, οι προοδευτικές δυνάμεις σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο είναι υποχρεωμένες να αναζητήσουν έναν νέο πολιτικό εαυτό. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να απεξαρτηθούν από τους αναχρονισμούς, τους φορμαλισμούς και τις δοξασίες του παρελθόντος. Αλλιώς η δημοκρατία δεν θα είναι απλώς μελαγχολική, αλλά και σκοτεινή.