Εφημερίδα Έθνος
13 Φεβρουαρίου 2015
«Η Πολιτική είναι εργαστήρι παραγωγής στρατηγικής», υποστήριζε πριν από χρόνια ο Τόνι Νέγκρι. Όντως, αν δούμε την πολιτική σε μακρο-επίπεδο, θα διαπιστώσουμε πως δεν είναι τίποτα άλλο από τη συνειδητή παρέμβαση στις αυθόρμητες διεργασίες της πραγματικότητας.
Η ανάληψη της διακυβέρνησης από τον Αλέξη Τσίπρα καθιστά επιβεβλημένη τη στροφή του στη ζώσα πραγματικότητα. Ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης μπορούσε να την αγνοεί. Τώρα, όμως, δεν έχει αυτή την πολυτέλεια. Η ανάγκη συμφωνίας με τους εταίρους και δανειστές δεν επιτυγχάνεται, αγνοώντας το ευρωπαϊκό περιβάλλον. Οι υποκειμενικές δυνατότητες επηρεάζονται από τις αντικειμενικές συνθήκες.
Η διαπραγμάτευση στο Eurogroup απέδειξε πως οι επιθυμίες μας προσκρούουν στη βούληση των άλλων χωρών της Ευρωζώνης. Συνεπώς, η κυβέρνηση, αν προτίθεται να αποφύγει τη ρήξη, δεν μπορεί παρά να ακολουθήσει τον δρόμο του ρεαλισμού. Βέβαια, κάτι τέτοιο προϋποθέτει απεξάρτηση από τις ιδεοληψίες και τις ανεδαφικές διακηρύξεις. Ταυτόχρονα, προϋποθέτει συγκεκριμένες και θεμελιωμένες προτάσεις.
Άλλωστε, το «πρόγραμμα-γέφυρα» που προτείνει, για να είναι αξιόπιστο και φερέγγυο, πάνω σε αυτή τη βάση οφείλει να θεμελιωθεί. Όσο κι αν δεν θέλει να το παραδεχθεί, στην ουσία η επιδίωξή της αποτελεί μια τομή στη συνέχεια του προγράμματος προσαρμογής. Τα περί «ασυνέχειας» που υποστηρίζουν κάποια στελέχη της εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες. Δεν αποτελούν εύστοχη και αποτελεσματική στρατηγική. Μια τέτοια στρατηγική αντιλαμβάνεται την πολιτική ως τεχνικό δελτίο έργου, το οποίο διακρίνεται από καθαρούς, μετρήσιμους στόχους και σαφή χρονοδιαγράμματα.
Τα διαπραγματευτικά χαρτιά της νέας κυβέρνησης δεν μπορεί να εστιάζονται στην αποκατάσταση της εθνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας. Ούτε να εδράζονται στην επίκληση της νωπής λαϊκής εντολής. Τέτοια επιχειρήματα περιορίζονται για εσωτερική κατανάλωση και εξυπηρετούν μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Σε καμιά περίπτωση δεν ενισχύουν τη διαπραγμάτευση. Παράλληλα, έχοντας το βλέμμα στραμμένο στα συλλαλητήρια και στις δημοσκοπήσεις, ελλοχεύει ο κίνδυνος της αυτοπαγίδευσης σε επιζήμιες πολιτικές. Αν η κυβέρνηση παρασύρεται από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και τα κελεύσματα του πλήθους, καθίσταται ευάλωτη. Οι ανώφελες αψιμαχίες, το μόνο που επιτυγχάνουν είναι η ενίσχυση των δεξαμενών του εθνικολαϊκισμού.
Ο πρωθυπουργός δεν θα ενισχύσει τη διαπραγματευτική ισχύ της χώρας με μεγαλόστομες ρητορείες, αλλά με μια πολιτική που θα χαρακτηρίζεται από τον διαφορικό λογισμό. Το ζητούμενο από τη σύγχρονη Αριστερά είναι να έχει ζεστή καρδιά και ψυχρό μυαλό.