Κυπριακή εφημερίδα Πολίτης
23 Οκτωβρίου 2005
Ο Γιόσκα Φίσερ, μέχρι πρότινος Πρόεδρος του κόμματος των Πρασίνων και Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, ανακοίνωσε πριν από λίγες μέρες την απόφασή του να αποχωρήσει από την ενεργό πολιτική. Είπε χαρακτηριστικά ότι επέλεξε να περάσει στα «πίσω θρανία» της, προκειμένου να σκέφτεται και να βλέπει με ψυχρή ματιά τα πολιτικά πράγματα.
Σε μια εποχή που οι πολιτικοί δεν μας έχουν συνηθίσει σε τέτοιες ενέργειες, οι δηλώσεις του Φίσερ μας υπενθυμίζουν ότι η πολιτική δεν είναι για όλους συνώνυμη της καριέρας, της ιδιωφέλειας και της εξουσίας, αλλά αποτελεί πάνω από όλα πράξη προσωπικής χειραφέτησης και αυτογνωσίας.
Το παράδειγμα Φίσερ μας δείχνει ότι εκείνοι που δεν έλκονται από την καρέκλα και δεν είναι αρχομανείς, αλλά αντιμετωπίζουν την πολιτική ως περιπέτεια ιδεών, δεν χάνονται στη μήτρα της εξουσίας. Και μην ξεχνάμε ότι η εξουσία είναι το καλύτερο αφροδισιακό. Γι’ αυτό και πολλές φορές βλέπουμε πολιτικούς που πέφτουν θύματα των ανομολόγητων επιδιώξεών τους, ενεργοποιώντας την αριστοφανική μας διάθεση.
Ένα άλλο παράδειγμα πολιτικού που αντιστάθηκε στη γοητεία της εξουσίας, είναι η περίπτωση του Έλληνα Πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Την ημέρα που εξήγγειλε την απόφασή του να αποχωρήσει από την ενεργό πολιτική, είπε μια πολύ χαρακτηριστική φράση: «Ο εγωισμός της μονιμότητας είναι βαθιά συντηρητική συμπεριφορά».
Με αυτή τη φράση, ο Πρωθυπουργός της ΟΝΕ απέδειξε ότι εκτός από σταθερό χέρι στη διακυβέρνηση είναι γεμάτος αποθέματα ευαισθησίας. Η υπερβολική δόση ευπρέπειας, σεμνότητας και συστολής που τον χαρακτηρίζει, τον εμπόδιζε να τα εξωτερικεύσει. Με την οικειοθελή αποχώρησή του έδειξε ότι το μεγαλείο της πολιτικής είναι η «λύτρωση», η βούληση και η δύναμη να αποχαιρετάς τα «όπλα» τη στιγμή που το αποφασίζεις. Σε διαφορετική περίπτωση αντιμετωπίζεις την πολιτική ως επιβήτορας, ως εξουσιομανής.
Τα παραδείγματα των Φίσερ και Σημίτη έδειξαν ότι και οι δύο στέκονται στην πλευρά των μαχητών της πολιτικής και όχι των εραστών της εξουσίας.
Η απόφαση του Γιώργου Βασιλείου -του πρώην Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας- να περάσει στα «ορεινά» της πολιτικής και να παραιτηθεί από τη θέση του Προέδρου των ΕΔΗ συνιστά και αυτή μια πράξη που δείχνει ότι οι μαχητές της πολιτικής δεν είναι είδος εν ανεπαρκεία.
Ο Γιώργος Βασιλείου αποτέλεσε μια ανάσα ελπίδας, σε εποχές πολιτικής ξηρασίας. Με ορθολογισμό, ρεαλισμό και όραμα, πήγε κόντρα στην Κύπρο της στασιμότητας, της αδράνειας και της παραίτησης.
Αναλογιζόμενος την παρουσία του στην πολιτική ζωή της Κύπρου, έχω πλέον πειστεί ότι ήρθε πολύ νωρίς. Προηγήθηκε της πολιτικής κοινότητας και της κοινωνίας των πολιτών.
Το έργο του για την Κύπρο θα αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια του στο μέλλον. Τότε θα φανεί η γονιμοποιός δύναμή του. Γι αυτό ένα είναι βέβαιο: Ο Γιώργος Βασιλείου έχει μερίδιο στο μέλλον της Κύπρου.
Τώρα, «όρθιος και μόνος σαν και πρώτα» -όπως λέει ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης- έχει τη δυνατότητα να αποτελέσει τη φωνή και τη συνείδηση μιας αισιόδοξης Κύπρου, χωρίς συμβατικότητες, φορμαλισμούς και ιδιωφέλειες.
Όσοι παραμένουν μαχητές της πολιτικής, βλέποντάς την ως περιπέτεια ιδεών, μπορούν να είναι αισιόδοξοι: η πολιτική δεν έχει χάσει ακόμα την ψυχή της. Τα παραδείγματα Φίσερ, Σημίτη και Βασιλείου, με το ειδικό βάρος που φέρει το καθένα, εκπέμπουν τα δικά τους μηνύματα και μας καλούν να υπακούσουμε στην προτροπή του Μιχάλη Κατσαρού: «Μην ξεχνάτε, πάρτε μαζί σας νερό, το μέλλον έχει πολλή ξηρασία».