Μιχάλης Μητσός
Τα Νέα, 15-5-2017
Δύο κόκκινα χαλιά στρώθηκαν χθες στην Ευρώπη. Στο ένα περπάτησαν δύο πρόεδροι της Δημοκρατίας, ο ένας για να αναλάβει την εξουσία και ο άλλος για να την αποχαιρετήσει. Το άλλο στρώθηκε χάριν ενός ιερού σκηνώματος, που έγινε δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους.
Ήταν πράγματι πλούσιο αυτό το Σαββατοκύριακο. Αλλού έγινε εναλλαγή στο ανώτερο αξίωμα: ο πολλά υποσχόμενος Εμανουέλ Μακρόν διαδέχθηκε τον πολύ παρεξηγημένο Φρανσουά Ολάντ.
Εδώ, πάλι, η πολιτική, στρατιωτική και θρησκευτική ηγεσία, μαζί με το χριστεπώνυμο πλήθος, υποδέχθηκαν δύο λείψανα. Το Σάββατο έφτασε το λείψανο της τιμίας και άφθαρτης χειρός της Ισαποστόλου Μαρίας της Μαγδαληνής. Και χθες, ήταν η σειρά του ιερού λειψάνου της Αγίας Ισαποστόλου Ελένης.
Αν στην πρώτη εκδήλωση ο ιεραρχικά υψηλότερος πολιτικός ήταν ο υπουργός Ναυτιλίας, χθες στον ναό της Αγίας Βαρβάρας ήταν παρόντες εκπρόσωποι από διάφορα κόμματα, με επικεφαλής –αν και όχι γονυπετή- τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Είχε προηγηθεί η υποδοχή του λειψάνου στο αεροδρόμιο από τον υπουργό Εθνικής Άμυνας, στον οποίο πρέπει να αναγνωριστεί ότι, λόγω της περίστασης απέφυγε χειρονομίες σαν αυτές που είχε κάνει λίγες ημέρες νωρίτερα σ’ έναν αγώνα πόλο.
Είναι αλήθεια ότι, ακόμη και ύστερα από δυόμισι χρόνια Αριστεράς, οι ρόλοι του Κράτους και της Εκκλησίας στην Ελλάδα εξακολουθούν να μην είναι διακριτοί. Η επιλογή όμως του Προκόπη Παυλόπουλου να τιμήσει την υποδοχή ενός λειψάνου στέλνει ένα σαφές μήνυμα: ότι ο θεσμικός Θησέας δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνος του τον νεοφιλελεύθερο Μινώταυρο.
Χρειάζεται και την ευλογία του Θεού. Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γαβριήλ το είπε άλλωστε ευθέως, όταν ευχήθηκε το Τίμιο Ξύλο και η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή να δίνουν στην Ελληνική Πολιτεία το κουράγιο που χρειάζεται για να συνεχίσουν τον αγώνα τους…
Το προηγούμενο λείψανο που έγινε δεκτό με τιμές αρχηγού κράτους από την αριστερή μας κυβέρνηση, το σκήνωμα της Αγίας Βαρβάρας, είχε εκτεθεί μεταξύ άλλων για προσκύνημα στο παρεκκλήσι του Αντικαρκινικού Νοσοκομείου Άγιος Σάββας.
Είχαν γίνει μάλιστα τότε διαμαρτυρίες ότι δεν το είχαν προσκυνήσει μόνο ασθενείς ή συγγενείς τους, αλλά και διάφοροι άσχετοι. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα τα καταφέρει άραγε καλύτερα αυτή τη φορά; Θα προνοήσει να προσκυνήσουν κατά προτεραιότητα το σκήνωμα της Αγίας Ελένης τα θύματα του νέου Μνημονίου; Οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες;
Για να είμαστε δίκαιοι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν αυθαιρετεί –ακολουθεί. Δεν προκαλεί, αλλά κολακεύει τα ένστικτα ενός λαού που εξακολουθεί να μην τα έχει καλά με τον ορθολογισμό. Που δεν πηγαίνει μαζικά στην εκκλησία, αλλά πιστεύει στο μάτι. Που μπορεί να απογοητεύτηκε από το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, εξακολουθεί να πιστεύει όμως στο θρησκευτικό πλεονέκτημα της Ελλάδας.
Με άλλα λόγια, ο Προκόπης Παυλόπουλος δεν είναι Σημίτης. Ούτε είναι, φυσικά, Ολάντ. Είναι απλώς ο Πρόεδρος που μας αξίζει.