Εφημερίδα Έθνος
04 Απριλίου 2014
Η πρωτοφανής κρίση που αντιμετωπίζουμε δεν οφείλεται στα μνημόνια ούτε σε εξωγενείς παράγοντες. Είναι προϊόν του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος. Κομματικοί και συνδικαλιστικοί φορείς κράτησαν τη χώρα στην κοινωνική και θεσμική υστέρηση, αρνούμενοι τις αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο κράτος και στην οικονομία. Υπηρέτησαν με συνέπεια τις ανορθολογικές πολιτικές των ελλειμμάτων και της επίπλαστης ευημερίας, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις τους.
Τώρα που προσπαθούμε να ορθοποδήσουμε, γίνονται όλο και πιο διακριτές οι ευθύνες τους. Η πλειονότητα της κοινής γνώμης, αφήνοντας πίσω την οργή και την αγανάκτηση, φαίνεται να αντιμετωπίζει περισσότερο νηφάλια, αλλά πιο αυστηρά τους υπαίτιους της κρίσης. Υπερβαίνει υπεραπλουστεύσεις και αποστασιοποιείται από κομματικές σκοπιμότητες. Εμφανίζεται περισσότερο υποψιασμένη, δεν υιοθετεί ντιρεκτίβες και άστοχες ερμηνείες. Δεν πιστεύει στις διακηρύξεις των κομμάτων, ούτε προσδοκά απ’ αυτά την έξοδο από το τέλμα. Η κρίση εκπροσώπησης είναι αξιοσημείωτη και καταγράφεται στις δημοσκοπήσεις.
Είναι γεγονός ότι οι πολίτες αντιμετωπίζουν με δυσπιστία, άρνηση ακόμη και απαξίωση την υπάρχουσα κομματική τάξη, ως φορέα των πολιτικών που έπληξαν την οικονομία και τη χώρα. Η διαπίστωση αφορά κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους. Ταυτόχρονα, παρακολουθούν με ενδιαφέρον όσους δεν κουβαλούν στις αποσκευές τους τις παθογένειες του αποξενωμένου απ’ αυτούς, αποστεωμένου, αναξιόπιστου και τελικά αναποτελεσματικού πολιτικού συστήματος. Άλλωστε, οι κομματικές δεξαμενές έχουν στερέψει. Οι δυνάμεις που απέμειναν, υπερασπιζόμενες τα κεκτημένα τους και αντιμαχόμενες όποιον αμφισβητεί την ισχύ και τους κανόνες τους, παραπέμπουν στο παρελθόν. Η τοξικότητά τους κόβει κάθε γέφυρα επικοινωνίας με τους πολίτες.
Σε μια χώρα που η κοινωνία των πολιτών αποδεικνύεται ανύπαρκτη, είναι τουλάχιστον ενθαρρυντική η αποδοχή προσώπων που δεν προέρχονται από κομματικούς σωλήνες, όπως για παράδειγμα οι δήμαρχοι Γιάννης Μπουτάρης και Γιώργος Καμίνης. Χωρίς κομματικά ένσημα, αλλά με γνώση, εμπειρία και αποδεδειγμένα επιτυχημένη επαγγελματική πορεία, επιδοκιμάζονται από πλειάδα πολιτών, που ανήκουν σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους και, το σημαντικότερο, από νέους ανθρώπους, αποδεικνύοντας πως η ανανέωση δεν είναι μόνο ηλικιακή.
Οι δύο χαρακτηριστικές αυτές περιπτώσεις δείχνουν ότι η αναζωογόνηση της πολιτικής δεν θα γίνει από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό. Η κομματοκρατία, με τις άγκυρές της δεμένες στο παρελθόν, στερείται νέων ιδεών, ρηξικέλευθων προτάσεων και κυρίως ρεαλιστικών λύσεων. Σήμερα, οι ικανοί και άξιοι, οι χρήσιμοι και αποτελεσματικοί βρίσκονται εκτός κομματικών τειχών.