Γιώργος Παπαϊωάννου
Το Βήμα, 19/11/2017
Οσοι επισκέπτονται για πολλά χρόνια το νησί της Σύρου θα έχουν παρατηρήσει τη συνεχή μετατόπιση του παραλιακού δρόμου της Ερμούπολης: τη μία ο δρόμος περνάει ανάμεσα στα καταστήματα και τα τραπεζοκαθίσματα, την άλλη μεταφέρεται δίπλα στην προβλήτα και τανάπαλιν. Οι συνεχείς αυτές εναλλαγές γεννούν το ερώτημα στον επισκέπτη «τόσο δύσκολο είναι να τα βρουν οι Συριανοί για το πού να βάλουν τον δρόμο και πού τα τραπεζοκαθίσματα;».
Οσο εύλογο και αν φαίνεται το ερώτημα, άλλο τόσο εύλογη είναι και η απάντηση. Κάθε δήμαρχος για να δείξει έργο και να διεκδικήσει την επανεκλογή του αναλώνεται σε έργα βιτρίνας. Καταπιάνεται δηλαδή με έργα αμφιβόλου χρησιμότητος, τα οποία όμως βρίσκονται στο πιο πολυσύχναστο σημείο της πόλης, σε μια προσπάθεια να αποδείξει επικοινωνιακά ότι είναι δραστήριος και «κάνει πράγματα». Σε όλη την Ελλάδα πλατείες, πεζόδρομοι και παραλιακά μέτωπα «αναπλάθονται» κάθε τρεις και λίγο, αλλάζοντας πλακόστρωση, διαρρύθμιση, φωτιστικά κ.λπ.
Κανένας δεν ασχολείται συστηματικά με το χρήσιμο αλλά επικοινωνιακά μη αποδοτικό ζήτημα των έργων υποδομής. Κανένας δεν κάνει προτεραιότητα τη διάνοιξη και την εκτροπή των ρεμάτων, έργα που είτε θα γίνουν μακριά από τα μάτια των δημοτών είτε θα προκαλέσουν αντιδράσεις (καταπατήσεις, μπαζώματα κ.λπ.), ενώ η χρησιμότητά τους ενδεχομένως να μη γίνει αντιληπτή ακόμη και όταν χρειαστεί να λειτουργήσουν. Διότι το να μην πνιγούμε από νεροποντή όλοι το θεωρούμε δεδομένο. Δεν θα το συνδέσουμε με ένα έργο που ενδεχομένως έγινε χιλιόμετρα μακριά.
Ως κοινωνία θέλουμε το επιφανειακό, το εύκολο, που δεν θίγει κεκτημένα, για να πούμε ότι ο δήμαρχος ή ο περιφερειάρχης κάνουν έργο και να τους επιβραβεύσουμε με την ψήφο μας. Παράδειγμα η Μάνδρα και η Νέα Πέραμος.
Με άλλα λόγια, τα έργα υποδομής δεν φέρνουν ψήφους στους δήμους και στις περιφέρειες, που είναι το ζητούμενο για τους τοπικούς άρχοντες. Βεβαίως σε αυτό δεν φταίνε μόνο αυτοί. Η σχέση είναι αμφίδρομη. Ευθύνη έχουν και οι πολίτες που τους ψηφίζουν. Και φυσικά αυτό που παρατηρούμε σε τοπικό επίπεδο το βλέπουμε και σε εθνικό. Εργο υποδομής είναι και οι μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στα μνημόνια και οι οποίες είναι απαραίτητες για να ξεπεραστούν τα διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας ώστε η χώρα να ευημερήσει και πάλι.
Ομως για να υλοποιηθούν και να αποδώσουν οι μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, στη Δημόσια Διοίκηση, στη Δικαιοσύνη, στις αγορές κ.λπ., δηλαδή όσα ζητούν οι πιστωτές και υπέγραψαν αλλά δεν υλοποιούν όλες οι κυβερνήσεις της κρίσης, φοβούμενες το πολιτικό κόστος, απαιτείται ρεαλισμός και συστηματική δουλειά σε τεχνικό και πολιτικό επίπεδο. Και πρωτίστως χρόνος που στις περισσότερες περιπτώσεις ξεπερνά τον χρονικό ορίζοντα μιας κυβέρνησης.
Διότι αν δεν γίνουν οι μεταρρυθμίσεις και ο εκσυγχρονισμός της ελληνικής οικονομίας, θα συνεχίσουμε να «πνιγόμαστε» κάθε φορά που θα ξεσπά μια διεθνής καταιγίδα, όπως η προηγούμενη με την κρίση χρέους.