Γιάννης Πρετεντέρης
Τα Νέα, 11-9-2017
Δεν γνωρίζω αν είναι η τελική ευθεία για τις εκλογές – μόνο ο Μεγαλοδύναμος το γνωρίζει…
Ξέρω όμως ότι ακούστηκε το καμπανάκι για τον τελευταίο γύρο πριν από τις εκλογές.
Το «Πενθήμερο Τσίπρα» ξεδίπλωσε την κυβερνητική στρατηγική: εμπόριο ελπίδας.
Το έργο γνωστό. Απέδωσε τον Ιανουάριο 2015, όταν θα έσκιζαν τα Μνημόνια. Απέδωσε τον Σεπτέμβριο 2015, όταν υπόσχονταν ότι θα εφαρμόσουν το Μνημόνιο πιο δίκαια και φιλικά στον άνθρωπο και τη φύση.
Τώρα θα μας βγάλουν από το Μνημόνιο. Θα φέρουν ανάπτυξη. Λεφτά. Επενδύσεις. Καλλυντικά Apivita. Και το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών.
Κολοκύθια τούμπανα. Τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Αλλά ούτε έχουν ούτε ξέρουν να πουλήσουν κάτι άλλο. Παραμύθι κι ελπίδα.
Η στρατηγική αυτή έχει δύο κρίσιμα σημεία.
Πρώτον, είναι βραχυπρόθεσμη. Κάτι μήνες. Διότι η ελπίδα για να συντηρηθεί χρειάζεται χειροπιαστά αποτελέσματα. Διαφορετικά καταρρέει.
Και τότε οι εξελίξεις επισπεύδονται για να προλάβουν την κατάρρευση.
Δεύτερον, χρειάζεται αξιοπιστία. Ακόμη κι ένα παραμύθι πρέπει κάποιους να πείθει.
Πρόβλημα. Διότι το 75-85% σε όλες τις έρευνες (μεταξύ των οποίων και περισσότεροι από τους μισούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ…) θεωρούν την αναξιοπιστία βασικό χαρακτηριστικό της κυβέρνησης. Δεν πιστεύουν τον Πρωθυπουργό ούτε όταν λέει τι ώρα είναι.
Πώς, όμως, θα πείσεις αν δεν σε πιστεύουν;
Παρά ταύτα είναι γελασμένος όποιος νομίζει ότι ο Τσίπρας θα κάτσει να χάσει με κάτω τα χέρια. Εχει την απόγνωση της επίγνωσης όσων ρισκάρει.
Θα παλέψει λοιπόν με όλους τους τρόπους. Με όλα τα μέσα. Με όλα τα κόλπα. Με όλες τις μεθόδους. Χωρις δισταγμό ή ενδοιασμό.
Θα δώσει μάχη επιβίωσης εναντίον όλων. Κι ας γίνει η χώρα Αμέρικαν μπαρ.
Στην προσπάθεια αυτή προστρέχει ένας ετερόκλητος και παράδοξος συνασπισμός συμφερόντων που εκτείνεται από την οδό Ηρώδου Αττικού έως το 23bis, Αvenue Messina, έδρα της Τράπεζας Ρότσιλντ στο Παρίσι.
Και ο οποίος αγωνίζεται να κρατήσει τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο παιχνίδι.
Για διάφορους λόγους.
Κάποιοι φοβούνται την πολιτική αλλαγή – τραπεζικά στελέχη, εισαγγελικά και δικαστικά κυκλώματα, πολιτικές «παράγκες», παρακρατικοί δημοσιογράφοι ή επιχειρηματίες που μπλέχτηκαν στις βρωμοδουλειές της κυβέρνησης…
Αλλοι κάνουν μπίζνες. Μερικοί δεν διακρίνουν τον εαυτό τους στη φωτογραφία της επόμενης μέρας. Κι ορισμένοι πάσχουν από τυχοδιωκτισμό, καιροσκοπισμό ή απλή βλακεία.
Ο συνασπισμός αυτός δεν είναι πανίσχυρος. Αλλά ούτε αμελητέος. Σιγουρα πάντως θα βάλει πλάτη σε μια απόπειρα διάσωσης της κυβέρνησης και αναχαίτισης της αντιπολίτευσης.
Θα το πετύχει;
Δεν ξέρω. Μένει να δούμε τι ομάδα θα κατεβάσει στο γήπεδο ο Μητσοτάκης. Και πώς θα αντιδράσει η Κεντροαριστερά.
Ενίοτε το καμπανάκι λειτουργεί κι ως ξυπνητήρι.
Ξέρω όμως ότι ακούστηκε το καμπανάκι για τον τελευταίο γύρο πριν από τις εκλογές.
Το «Πενθήμερο Τσίπρα» ξεδίπλωσε την κυβερνητική στρατηγική: εμπόριο ελπίδας.
Το έργο γνωστό. Απέδωσε τον Ιανουάριο 2015, όταν θα έσκιζαν τα Μνημόνια. Απέδωσε τον Σεπτέμβριο 2015, όταν υπόσχονταν ότι θα εφαρμόσουν το Μνημόνιο πιο δίκαια και φιλικά στον άνθρωπο και τη φύση.
Τώρα θα μας βγάλουν από το Μνημόνιο. Θα φέρουν ανάπτυξη. Λεφτά. Επενδύσεις. Καλλυντικά Apivita. Και το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών.
Κολοκύθια τούμπανα. Τίποτα από αυτά δεν πρόκειται να συμβεί. Αλλά ούτε έχουν ούτε ξέρουν να πουλήσουν κάτι άλλο. Παραμύθι κι ελπίδα.
Η στρατηγική αυτή έχει δύο κρίσιμα σημεία.
Πρώτον, είναι βραχυπρόθεσμη. Κάτι μήνες. Διότι η ελπίδα για να συντηρηθεί χρειάζεται χειροπιαστά αποτελέσματα. Διαφορετικά καταρρέει.
Και τότε οι εξελίξεις επισπεύδονται για να προλάβουν την κατάρρευση.
Δεύτερον, χρειάζεται αξιοπιστία. Ακόμη κι ένα παραμύθι πρέπει κάποιους να πείθει.
Πρόβλημα. Διότι το 75-85% σε όλες τις έρευνες (μεταξύ των οποίων και περισσότεροι από τους μισούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ…) θεωρούν την αναξιοπιστία βασικό χαρακτηριστικό της κυβέρνησης. Δεν πιστεύουν τον Πρωθυπουργό ούτε όταν λέει τι ώρα είναι.
Πώς, όμως, θα πείσεις αν δεν σε πιστεύουν;
Παρά ταύτα είναι γελασμένος όποιος νομίζει ότι ο Τσίπρας θα κάτσει να χάσει με κάτω τα χέρια. Εχει την απόγνωση της επίγνωσης όσων ρισκάρει.
Θα παλέψει λοιπόν με όλους τους τρόπους. Με όλα τα μέσα. Με όλα τα κόλπα. Με όλες τις μεθόδους. Χωρις δισταγμό ή ενδοιασμό.
Θα δώσει μάχη επιβίωσης εναντίον όλων. Κι ας γίνει η χώρα Αμέρικαν μπαρ.
Στην προσπάθεια αυτή προστρέχει ένας ετερόκλητος και παράδοξος συνασπισμός συμφερόντων που εκτείνεται από την οδό Ηρώδου Αττικού έως το 23bis, Αvenue Messina, έδρα της Τράπεζας Ρότσιλντ στο Παρίσι.
Και ο οποίος αγωνίζεται να κρατήσει τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο παιχνίδι.
Για διάφορους λόγους.
Κάποιοι φοβούνται την πολιτική αλλαγή – τραπεζικά στελέχη, εισαγγελικά και δικαστικά κυκλώματα, πολιτικές «παράγκες», παρακρατικοί δημοσιογράφοι ή επιχειρηματίες που μπλέχτηκαν στις βρωμοδουλειές της κυβέρνησης…
Αλλοι κάνουν μπίζνες. Μερικοί δεν διακρίνουν τον εαυτό τους στη φωτογραφία της επόμενης μέρας. Κι ορισμένοι πάσχουν από τυχοδιωκτισμό, καιροσκοπισμό ή απλή βλακεία.
Ο συνασπισμός αυτός δεν είναι πανίσχυρος. Αλλά ούτε αμελητέος. Σιγουρα πάντως θα βάλει πλάτη σε μια απόπειρα διάσωσης της κυβέρνησης και αναχαίτισης της αντιπολίτευσης.
Θα το πετύχει;
Δεν ξέρω. Μένει να δούμε τι ομάδα θα κατεβάσει στο γήπεδο ο Μητσοτάκης. Και πώς θα αντιδράσει η Κεντροαριστερά.
Ενίοτε το καμπανάκι λειτουργεί κι ως ξυπνητήρι.