Ξένια Κουναλάκη
Η Καθημερινή, 20/12/2018
Επειτα από 8 σκληρά χρόνια, είμαστε ξανά ιδιοκτήτες του τόπου μας». Τάδε έφη ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με αφορμή την ψήφιση του πρώτου, μεταμνημονιακού, όπως τόνισε στην ομιλία του, προϋπολογισμού μιας Ελλάδας «πιο ελεύθερης». Η διολίσθηση στην ασφάλεια ρητορικής της πρωτομνημονιακής περιόδου, οι υπόνοιες περί προδοτικών κυβερνήσεων, που ξεπούλησαν τη χώρα, και η αποκατάσταση της ελευθερίας (ύστερα από μια παρατεταμένη ευρωπαϊκή υποδούλωση;) δείχνουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέχει πολύ από την ονείρωξη ορισμένων για μετεξέλιξή του σε σοβαρό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Αυτή η παλινδρόμηση στην εποχή της συγκατοίκησης με την Πάνω Πλατεία, όπου η Αριστερά ανέχτηκε την Ακρα Δεξιά, στο όνομα της αμεσοδημοκρατίας και του αντιμνημονιακού μετώπου, αποκαλύπτει το κλίμα μέσα στο οποίο θα πραγματοποιηθεί η προεκλογική εκστρατεία. Η χθεσινή επικύρωση του διορισμού της Βασιλικής Θάνου ως προέδρου της Επιτροπής Ανταγωνισμού με τις ψήφους της Χ.Α. θυμίζει, άλλωστε, κάπως το θεσμικό φλερτ της πρώην προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου με τους βουλευτές του φιλοναζιστικού –και θεωρητικά αποσυνάγωγου– κόμματος, που δικάζεται ως εγκληματική οργάνωση.
Είναι σαν να έχουμε γυρίσει πίσω στο σημείο μηδέν της κρίσης, τουλάχιστον σε επίπεδο φρασεολογίας. Ο γλωσσικός παλιμπαιδισμός του ΣΥΡΙΖΑ και η καθησυχαστική βουτιά στον λαϊκίστικο, αντιευρωπαϊκό, εθνικιστικό λόγο αποδεικνύουν ότι το κυβερνών κόμμα δεν μπορεί να κατέβει στις εκλογές πείθοντας τους ψηφοφόρους του για το –όποιο–κυβερνητικό έργο του. Αντανακλαστικά νιώθει την ανάγκη να επανέλθει στη γνώριμη αντιπολιτευτική του ρητορική, γιατί αυτή είναι η φυσική του κατάσταση. Το πρόβλημα είναι ότι πολλά στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης με επικεφαλής τον Αντώνη Σαμαρά τον ακολουθούν κατά πόδας σε επίπεδο εμφυλιοπολεμικής αντιπαράθεσης, όπως είδαμε και στο συνέδριο της Ν.Δ. Ο Αρης Βελουχιώτης, το ΕΑΜ, η «απελευθέρωση» από το μνημόνιο, το συνεχιζόμενο αμοιβαίο εμπάργκο ΜΜΕ συνθέτουν τη σκηνογραφία στην οποία θα διεξαχθεί η επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Η τρομοκρατική επίθεση κατά του ΣΚΑΪ και της «Καθημερινής» θα μπορούσε να αποτελέσει το έναυσμα για να κοπάσουν οι κραυγές, να συσπειρωθεί το δημοκρατικό τόξο, να προστατευθεί το πολίτευμα, να γίνει η συζήτηση πιο ήπια, αλλά και πιο ουσιαστική. «Θα μπορούσε», όμως, είναι υποθετικός λόγος.