Εφημερίδα Έθνος
2 Δεκεμβρίου 2016
Η μακρόσυρτη αξιολόγηση δεν ωφελεί τη χώρα ούτε και την κυβέρνηση. Η δυστοκία που εμφανίζεται θέτει καίρια ερωτήματα ως προς τη δυνατότητά μας να μπούμε σε τροχιά ανάκαμψης. Μολονότι σε λίγο συμπληρώνουμε επτά μνημονιακά χρόνια, εντούτοις δυσκολευόμαστε να αντιμετωπίσουμε τόσο τις εκκρεμότητες του παρελθόντος όσο και τα νέα φλέγοντα προβλήματα που ανέκυψαν. Αν και το τρίτο Μνημόνιο υπερψηφίστηκε από ευρύτερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η υλοποίησή του καρκινοβατεί. Θεωρείται αναγκαίο κακό που με μπαλαμούτι προσπαθούμε να αποφύγουμε. Κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι εξακολουθούν να λειτουργούν με τις αυταρέσκειες, μονομέρειες, ακόμη και φαντασιώσεις του παρελθόντος. Παρά τις διαφορές τους, κανείς δεν φαίνεται να αντιλαμβάνεται την αναγκαιότητα ενός νέου αναπτυξιακού υποδείγματος.
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βρίσκεται αντιμέτωπη με μια μεγάλη αντίφαση: Αποδέχτηκε να κάνει πράξη πολιτικές που δεν ενστερνίζεται. Το αποτέλεσμα; Πελαγοδρομεί προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο και εντέλει τις υπονομεύει. Εξ ου και αρνείται επιμόνως να αποδεχθεί την ιδιοκτησία του Προγράμματος. Οι αποκλίσεις στην εφαρμογή του δεν οφείλονται μόνο στην υπαρκτή διαχειριστική και πολιτική της ανεπάρκεια. Αλλά και στις αντινομίες που διακρίνουν τη λειτουργία της. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα, η αλλοπρόσαλλη στάση έναντι του ΔΝΤ, καθώς και η κωλυσιεργία της επένδυσης στο Ελληνικό. Εξηγούν τη γενικότερη ανακολουθία και τις παλινωδίες. Το νέο κυβερνητικό σχήμα του Αλέξη Τσίπρα στην ουσία δεν διαφέρει από το προηγούμενο.
Η αντιπολίτευση, από την άλλη, συμπεριφέρεται με τα γνωστά κλισέ. Η ΝΔ, παρά τη μεταρρυθμιστική επαγγελία του Κυριάκου Μητσοτάκη, εξαντλεί την κριτική της στα λάθη και στις παραλείψεις της κυβέρνησης. Αντιθέτως, κάνει γαργάρα τα μείζονα ζητήματα που άπτονται της εφαρμογής του Μνημονίου. Έτσι περιορίζεται σε έναν καταγγελτικό λόγο, επιδιώκοντας να εισπράξει απλώς και μόνο την τιμωρητική ψήφο. Όσο για το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, είναι γεγονός πως το μεν πρώτο αναλώνεται σε άνευ περιεχομένου διακηρύξεις. Οι περισσότερες μάλιστα αποπνέουν οσμή ναφθαλίνης. Το δεύτερο, αν και προσπαθεί να αρθρώσει κάτι διαφορετικό, δεν ακούγεται.
Το εγχώριο κομματικό σύστημα συνεχίζει να είναι παθογόνο το ίδιο. Γι’ αυτό αδυνατεί να αποκολληθεί από πρακτικές που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Ο φόβος του πολιτικού κόστους παραμένει κυρίαρχος. Βιώνοντας επτά χρόνια μνημονιακής φαγούρας, γυρίζει γύρω από τον εαυτό του. Ετεροχρονίζει τις επείγουσες και επώδυνες αποφάσεις που καλείται να πάρει. Επομένως, οι διαρθρωτικές αλλαγές και ο εκσυγχρονισμός του κράτους και της οικονομίας παραμένουν ζητούμενα.