Πρόσφατα, ο πρώην πρωθυπουργός Α. Σαμαράς διατύπωσε ένα ερώτημα για την επέτειο της εισβολής στην Κύπρο το 1974.
«Διερωτώμαι γιατί η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει ως οφείλει σε διεθνείς πρωτοβουλίες για την υπενθύμιση της τραυματικής αυτής επετείου».
Και πρόσθεσε:
«Ολόκληρη η φετινή χρονιά των 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή θα έπρεπε να είναι αφιερωμένη στην προβολή της κυπριακής τραγωδίας» (ομιλία 26/4).
Ωραία ιδέα. Απλώς χρειάζονται μερικές διευκρινίσεις.
Τι ακριβώς θα προβάλουμε; Απλώς την «τραυματική» τουρκική εισβολή;
Ή μήπως και το πραξικόπημα κατά του Μακάριου; Τον Ιωαννίδη; Τη χούντα; Τον Σαμψών; Την ΕΟΚΑ Β’; Τις δολοφονίες «μακαριακών» και «αντιμακαριακών»;
Διότι «κυπριακή τραγωδία» δεν είναι μόνο η 20ή Ιουλίου 1974, όταν εισέβαλαν οι Τούρκοι. Είναι και όσα προηγήθηκαν, όπως το χουντικό πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου ή η τρομοκρατική δράση των φατριαστών της «Ενωσης», των παρακρατικών και των παραστρατιωτικών.
Είναι και όσα ακολούθησαν.
Η αυταπάτη ότι θα προβάλουμε μόνο όσα εμείς νομίζουμε μοιάζει παιδικού τύπου. Υπάρχουν και οι άλλοι.
Μιλώντας για την τουρκική εισβολή δηλαδή κάποιοι άνοιξαν την πόρτα για να μπουν οι Τούρκοι. Και πώς θα συζητάς το ένα δίχως το άλλο;
Αυτό είναι το κακό με την Ιστορία. Δεν είναι σειρά του Netflix να πηδάς επεισόδια.
Και γι’ αυτό (επιστρέφοντας στον πρώην πρωθυπουργό) το ερώτημα είναι σε τι ακριβώς θα αφιερώσουμε την «ολόκληρη φετινή χρονιά των 50 χρόνων» και τι «θα προβάλουμε».
Την ανωτερότητα της φυλής ή μήπως και την αυτοκαταστροφή της;
Διότι όταν μια χούφτα αστοιχείωτων και φανατικών καραβανάδων υποδύονται το έθνος, τότε το έθνος δεν έχει και πολλά να καμαρώσει ή να καταγγείλει.
Το Κυπριακό άλλωστε είναι ένα τυπικό πεδίο άσκησης της εθνικής ψυχεδέλειας. Δηλαδή της ικανότητας να διαβάζεις τα πράγματα μόνο μέσα από τα μάτια σου και το κακό σου κεφάλι.
Ο Μακάριος νόμιζε ότι δεν χρειαζόταν τη Δύση. Κι ότι το Κίνημα Αδεσμεύτων του αρκούσε.
Ενώ ο Τάσσος Παπαδόπουλος θεώρησε ότι μπορούμε και την Κύπρο να βάλουμε στην ΕΕ και το Σχέδιο Ανάν να μαυρίσουμε και να διεκδικούμε «δίκαιη λύση».
Είπαμε επέτειος. Τέτοιες μέρες πριν από είκοσι χρόνια βρέθηκα στην Κύπρο να καλύψω το δημοψήφισμα για το Σχέδιο (24 Απριλίου 2004). Ο πρώην πλέον πρόεδρος Κληρίδης μου είχε τότε πει χαμογελώντας:
– Ο Τάσσος νομίζει πως τώρα που διαλύθηκε η Σοβιετική Ενωση έχουν μείνει στον πλανήτη μόνο δύο υπερδυνάμεις. Η Αμερική και η Κύπρος.
Δυστυχώς υπάρχουν πάντα κάποιοι που νομίζουν κάτι τέτοια.