Γιάννης Κ. Πρετεντέρης
Τα Νέα, 10-7-2017
Στην κωμικοτραγική υπόθεση του Τσοχατζόπουλου που έγινε ΣΥΡΙΖΑ δυο εξηγήσεις μπορούν να διατυπωθούν.
Είτε ο άνθρωπος ανακάλυψε στα γεράματα το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς.
Είτε τον πήρε κι αυτόν τηλέφωνο στη φυλακή ο Καμμένος.
Το βέβαιο είναι ότι δεν υπήρξε έκπληξη. Ο Ακης ακολούθησε τον δρόμο που έχει ήδη βαδίσει το χειρότερο ΠΑΣΟΚ, του οποίου ο ίδιος υπήρξε εμβληματική φυσιογνωμία.
Τον δρόμο του Κουρουμπλή, της Τζάκρη, του Σπίρτζη, του Μπόλαρη, του Κοτσακά, του Παραστατίδη, του Μιχελογιαννάκη, της Κασιμάτη και πολλών άλλων λιγότερο ή καθόλου γνωστών, πολλοί από τους οποίους υπήρξαν υποστηρικτές του ιδίου – και του Γιώργου Παπανδρέου, για να μην ξεχνιόμαστε…
Αυτό φυσικά δεν λέει τίποτα για την τσέπη τους. Λέει όμως πολλά για το μυαλό τους.
Τους επιτρέπει να κατακεραυνώνουν τη Δεξιά, την ολιγαρχία και τον νεοφιλελευθερισμό από την Κούβα ή το «George V» με Louboutin και όλη τη φαμίλια διορισμένη στο Δημόσιο.
Ή να μοιράζουν εργολαβίες κάτω από το πορτρέτο του Αρη Βελουχιώτη. Από το πράσινο στο κόκκινο, δυο δουλίτσες δρόμος.
Πολύ λογικά λοιπόν ο Τσοχατζόπουλος διέγνωσε ότι ο κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί προέκταση του δικού του ΠΑΣΟΚ. Διότι το μυαλό είναι ίδιο.
Είναι το μυαλό που πιστεύει ότι η Δικαιοσύνη και οι ανεξάρτητες Αρχές αποτελούν «θεσμικά εμπόδια» επειδή «μας απαγορεύουν να κυβερνήσουμε» – όπως γουστάρουμε…
Το μυαλό που θεωρεί ότι η διακυβέρνηση της χώρας είναι μια άσκηση πολιτικής σκοπιμότητας, αν όχι φαυλότητας.
Το μυαλό που στο όνομα της «αντιδεξιάς μπίζνας» ψάχνει τον επόμενο «Ανδρέα» που θα του διασφαλίσει καρέκλα και κουτάλα.
Το μυαλό που (κατά την εκφραση του γνωστού λιμενικού…) είναι διατεθειμένο να κάνει τα πάντα προκειμένου «να μείνει δέκα χρόνια ο Τσίπρας»!
Το μυαλό που (για να το πω απλά) αντιλαμβανεται την πολιτική ως μια αδιάκοπη, ανεξέλεγκτη κι ανεμπόδιστη νομή της εξουσίας.
Αυτό το μυαλό περιφέρουν από κόμμα σε κόμμα σαν σε σκυταλοδρομία. Κι απολύτως λογικά ο Ακης ακολούθησε.
Τα νέα όμως είναι τελικά ευχάριστα. Διότι όταν μετακομίζουν οι χειρότεροι, μένουν πίσω οι καλύτεροι. Ξεσκαρτάρει το μαγαζί.
Ετσι, το ΠΑΣΟΚ που θα βγει (όπως βγει…) από την ταλαιπωρία θα είναι ένα κόμμα ίσως μικρότερο αλλά πάντως απαλλαγμένο από τον χειρότερο εαυτό του.
Κι όταν υψώνουν τη φωνή διάφοροι κήρυκες «της συνεργασίας με την ριζοσπαστική Αριστερά», «της προοδευτικής διακυβέρνησης απέναντι στον νεοφιλελευθερισμό» και άλλα κολοκύθια τούμπανα, θα τους πνίγει ο αντίλογος ενός οργισμένου ακροατηρίου:
– Αν σας αρέσει η παρέα του Ακη, να πάτε μόνοι σας. Εμείς δώσαμε!