Δημόσιος λόγος
Άβυσσος οι σκοτεινοί καιροί
Τα εξατομικευμένα προτάγματα συνιστούν πλέον, ισχυρό πολιτικό κύμα. Μια πλειάδα αυταρχικών ηγεσιών, δικτατόρων και επίδοξων ηγετίσκων, ενεργοποιούν τα πιο άγρια ένστικτα τμήματος του πληθυσμού. Το μείγμα του ατομικισμού, του φθόνου, του κυνισμού, της συναλλαγής, ενισχύεται με γερές δόσεις εθνικισμού και λαϊκισμού. Η ώσμωση του τραμπισμού, ακροδεξιάς και πουτινισμού συγκροτεί τη Μαύρη Διεθνή.
Βολοντίμιρ Ζελένσκι: Νταβατζήδες
Η συμφωνία με την οποία οι ΗΠΑ ζητούν και παίρνουν τον υπόγειο πλούτο της Ουκρανίας δεν προβλέπει αμυντικές εγγυήσεις. Δεν χρειάζεται αμερικανική δύναμη στην επιφάνεια, αφού θα έχει ήδη διεισδύσει στα σπλάχνα της Ουκρανίας. Ο εκβιασμός της αμυνόμενης χώρας συντελείται έτσι με έναν αποικιοκρατικό πρωτογονισμό, που δεν ενδιαφέρεται να πείσει τους μέχρι πρότινος εταίρους για την ορθότητά του. Η επιρροή που ασκεί στους τρίτους είναι μόνο η τρομοκρατία διά της λεηλασίας.
Ο Τραμπ, η Ευρώπη και ο μεγάλος φόβος
Η νέα ηγεσία στην Ουάσιγκτον υποστηρίζει ανοιχτά τα ακροδεξιά εθνικιστικά κόμματα στην Ευρώπη. Μια ενδεχόμενη επικράτηση των εθνικιστών θα σήμαινε το τέλος της Ευρώπης ως οικονομικής και πολιτικής οντότητας. Και τότε θα έρχονταν οι απέξω για να μοιράσουν σφαίρες επιρροής και υποτέλειας.
Φόβος αντί ευθύνης
H αλήθεια στη μάχη με το ψέμα, δύσκολα χάνει. Τις περισσότερες φορές κερδίζει. Η αντοχή της στο χρόνο, μας βοηθά να ανακαλύψουμε τις θεατές και αθέατες πλευρές της. Την αλήθεια για την τραγωδία στα Τέμπη δεν μπόρεσε να την εξουδετερώσει καμιά προσπάθεια συγκάλυψης. Η διαλεύκανση είναι αυτονόητη απαίτηση. Η κυβέρνηση δέσμια της αυταρέσκειας της, κατέφυγε σε αλόγιστες μεθοδεύσεις. Αντί να ακολουθήσει το δρόμο της ευθύνης, παραδόθηκε στο φόβο.
Η Ελλάδα γκρινιάζει
Η ελληνική κοινωνία είναι δύσθυµη και αυτό είναι καλό σηµάδι, γιατί δείχνει ότι δεν έχει συµβιβαστεί µε την ιδέα ενός µέλλοντος χαµηλών προσδοκιών. Δεν ξέρει όµως ακόµα ποιοι την κρατάνε καθηλωµένη στην προηγούµενη φάση, δεν ξέρει ότι οι λαϊκιστές κάθε χρώµατος, που την κολακεύουν και προτείνουν την «Αντίσταση» σε κάθε τι καινούργιο, είναι οι υπεύθυνοι της δυσφορίας της.
Ο Σημίτης που γνώρισα
Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους που γνώρισαν προσωπικά τον Κώστα Σημίτη. Ο πρώην Πρωθυπουργός αγαπούσε την απλότητα, αδιαφορούσε για την κολακεία, εκτιμούσε την ευθύτητα. Απεχθανόταν τον εντυπωσιασμό και εργαζόταν με σχέδιο και μεθοδικότητα για την υλοποίηση του εκσυγχρονισμού της χώρας.
Κώστας Σημίτης, 1936-2025: Τα μυστήρια και οι σταθμοί μιας ζωής δοσμένης στην πολιτική
Το άκουσμα του ονόματος του Σημίτη δεν ξεσηκώνει ρίγη ενθουσιασμού, αλλά το έργο και το αποτύπωμα της οκταετίας του έχουν γίνει αποδεκτά από όλα τα κυρίαρχα πολιτικά ρεύματα. Πέτυχε ώστε η «επανάσταση του αυτονόητου» να γίνει το «μόνιμο καθεστώς» σε μια χώρα όπου τίποτα δεν είναι ποτέ αυτονόητο. Αυτή η απλή αλήθεια αντιπροσωπεύει την κύρια όψη μιας στέρεας υστεροφημίας που ευτύχησε να τη γνωρίσει και να τη ζήσει.
Οι τρεις ζωές του Κώστα Σημίτη
Ενέγραψε τον εκσυγχρονισμό στο εθνικό μας αφήγημα. Του έδωσε υπόσταση και τον ανέδειξε σε διακριτή πολιτική ταυτότητα. Ανοιξε έναν δρόμο στον οποίο βάδισε η χώρα ακόμη και σε μετέπειτα δύσκολες στιγμές. Και οι τρεις ζωές του Κώστα Σημίτη είχαν τις εύκολες και τις δύσκολες στιγμές τους. Αλλά τις έζησε πλήρως. Θαρραλέα. Xωρίς να αποκλίνει από τον εαυτό του.
Ο ορθολογικός εκσυγχρονισμός του Κώστα Σημίτη
Mια πραγματιστική πολιτική που δίχως να λησμονεί ότι η πολιτική είναι πάντα η «τέχνη του εφικτού» θυμάται τη ρήση του Max Weber πως «το «εφικτό» τότε μόνον μπορεί να πραγματοποιηθεί, όταν προσπαθεί κανείς να πραγματοποιήσει το ανέφικτο». Με σχέδιο, σοβαρότητα, μεθοδικότητα, σκληρή δουλειά και σωστή ιεράρχηση των προταγμάτων.