Μιχάλης Μητσός
Τα Νέα, 25/09/2015
Το μεσημέρι εκείνου του Σαββάτου με το οποίο ξεκινούσε ο Ιούνιος, η είδηση έπεσε σαν κεραυνός: η Φώφη Γεννηματά ανακοίνωσε στον Βαγγέλη Βενιζέλο ότι δεν «χωρούσε» στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας καθώς οι δυο τους κινούνταν σε διαφορετική πολιτική γραμμή. Κι εκείνος απάντησε ότι δεν μπορούσε να ευχηθεί καλή επιτυχία «σε ένα σχέδιο που καθιστά το ΚΙΝΑΛ ουρά του ΣΥΡΙΖΑ».
Η στρατηγική της προέδρου του ΚΙΝΑΛ ήταν σαφής: αποπέμποντας ένα «μνημονιακό βαρίδι», ήθελε να στείλει μια ανοιχτή αγκαλιά στους δυσαρεστημένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τα κατάφερε. Δεν μπόρεσε να προσελκύσει ούτε τα ορφανά του Ποταμιού. Με την αψυχολόγητη κίνησή της καταδίκασε το κόμμα σε στασιμότητα. Και αυτή είναι η καλή εκδοχή. Η κακή εκδοχή είναι ότι σύντομα θα αρχίσει η πτώση – αν δεν έχει αρχίσει ήδη.
Τέσσερις μήνες μετά, η Φώφη Γεννηματά καλείται ούτε λίγο ούτε πολύ να πείσει την ελληνική κοινωνία ότι ο διπολισμός δεν είναι καλό πράγμα. Και άρα ότι το κόμμα της έχει λόγο ύπαρξης. Πώς επιλέγει να το κάνει; Με δύο τρόπους. Ο ένας είναι να υψώνει τους τόνους. Το ΚΙΝΑΛ δέχεται πόλεμο διαστρέβλωσης, αποδόμησης και απαξίωσης, τόνισε στην προχθεσινή της εισήγηση στη συνεδρίαση του Πολιτικού Εκτελεστικού Συμβουλίου. Μα πού συμβαίνουν όλα αυτά; Και γιατί να χρειάζονται εχθροπραξίες όταν για τα στελέχη που έχουν φύγει μέχρι τώρα, είτε προς τα δεξιά είτε προς τα αριστερά, δεν χρειάστηκε παρά μια απλή πρόσκληση;
Ο δεύτερος τρόπος είναι η επιμονή σε έναν διμέτωπο, με επιχειρήματα όμως που δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική. Πιστεύει κανείς πραγματικά ότι Μητσοτάκης και Τσίπρας «κονταροχτυπιούνται στα λόγια, ενώ στην πράξη, στις πολιτικές, τα έχουν κάνει πλακάκια»; Στ’ αλήθεια η πρόεδρος κατηγορεί τον Πρωθυπουργό για «απροθυμία να ορθώσει το ανάστημά του στους δανειστές»; Κι όταν του καταλογίζει ότι στο Προσφυγικό συνεχίζει την πολιτική Τσίπρα, έχει εκείνη να προτείνει κάτι άλλο;
Μένει ο ισχυρισμός ότι τα μακεδονικά προϊόντα είναι εντελώς απροστάτευτα. Αλλά αυτό έχει ξεμείνει από την προεκλογική περίοδο, τότε που ένας στενός συνεργάτης της προέδρου χαρακτήριζε τη Συμφωνία των Πρεσπών «προδοτική». Πάνε τώρα αυτά, αλλάξαμε σελίδα.
Σε μια Ελλάδα που προσδοκά μια πραγματική επιστροφή στην κανονικότητα, και σε μια Ευρώπη που έχει εξαπολύσει μια οργανωμένη αντεπίθεση στον λαϊκισμό, η ξύλινη γλώσσα δεν προσφέρει λύσεις. Ούτε ευνοεί τον ανοιχτό διάλογο στην κοινωνία, τον οποίο φέρεται να αποζητά η Φώφη Γεννηματά. Για να αναδείξει τις υπαρκτές συντηρητικές επιλογές της Νέας Δημοκρατίας σε πεδία όπως η εργασία και η δημόσια διοίκηση και την ίδια στιγμή να αποκρούσει τις συριζαϊκές σειρήνες, για να αποδείξει με λίγα λόγια ότι δεν είναι ουρά κανενός, το ΚΙΝΑΛ χρειάζεται να αναπτύξει έναν σύγχρονο, φιλελεύθερο, ευρωπαϊκό λόγο. Και να επιδιώκει την ενότητα, όχι να απειλεί με διαγραφές όποιον διαφωνεί.
Αλλιώς τα αδιέξοδα θα διαιωνιστούν.