Αρθρογραφία
Οι δρόμοι της Πράσινης Μετάβασης δεν είναι ανοικτοί
Η κλιματική επιβάρυνση, μας επιφυλάσσει αβίωτες θερμοκρασίες , ανεξέλεγκτες πλημμύρες, πρωτοφανείς ξηρασίες. H περιβαλλοντική κρίση δεν αντιμετωπίζεται με εξορκισμούς και αναθέματα. Χρειάζονται νέα πολιτικά εργαλεία. Ο απογαλακτισμός από τα ρυπογόνα και ακριβά ορυκτά καύσιμα, άνθρακα, πετρέλαιο, φυσικό αέριο καθίσταται ζωτική προτεραιότητα. Οι θιασώτες τους στέκονται εμπόδιο στο δρόμο προς την πράσινη ανάπτυξη. Το μέλλον της Ελλάδας με όπλο τον ήλιο και τον άνεμο, δεν είναι το αέριο αλλά οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Υπερτροφία πολιτικαντισμού και κυνισμού
Οι πολίτες που υποστήριξαν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, προσδοκούσαν διαφορετικό ήθος και ύφος εξουσίας και σε λελογισμένες πολιτικές. Η απομείωση της κυριαρχίας του, δείχνει ότι οι συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί επηρεάζουν την ταλάντωση του εκκρεμούς. Η τραγωδία στα Τέμπη εκδικείται. Αν η πολιτική εξοβελίσει τη ζωογόνο και ηθοπλαστική της διάσταση, εξαιτίας της ιδιοτέλειας των πρωταγωνιστών της και της ανάρμοστης συμπεριφοράς τους, γίνεται υποχείριο εξυπηρέτησης προσωπικών και μικροπολιτικών συμφερόντων.
Το μαγνητικό πεδίο του εθνοκεντρισμού
Στις πολυάριθμες αυταπάτες της αυτοσυνείδησης μας, είναι ο ελληνοκεντρισμός. Μια ασύνετη αντίληψη ναρκισσισμού και εσωστρέφειας. Οι θιασώτες της, υποτιμούν τις διασυνδέσεις οικονομιών και κοινωνιών, όπως συμβαίνει με το εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η αναδίπλωση σε εθνοκεντρισμούς επιτείνει την ενοποιητική στασιμότητα. Ενισχύει τη μειωμένη ευρωπαϊκότητα. Τα κόμματα επιστρατεύουν για τις Ευρωεκλογές ακατάλληλους και άσχετους, αντί ικανών και άξιων ευρωπαϊστών.
Η οξείδωση της αντιπολίτευσης
Η ασυμμετρία του πολιτικού συστήματος, δείχνει ότι ο δικομματισμός είναι πλέον παρελθόν. Τα σπαράγματα της αντιπολίτευσης το επιβεβαιώνουν. Η πλεονάζουσα έλξη του Πρωθυπουργού, οφείλεται στην αδυναμία των ανταγωνιστών του. Η αμφισβήτηση της κυριαρχίας του Κυριάκου Μητσοτάκη, προϋποθέτει σύγχρονη αντιπολίτευση με αξιόπιστη εναλλακτική πρόταση. Και το σπουδαιότερο, να διαθέτει την απαραίτητη ηγετικότητα και την απαιτούμενη κυβερνησιμότητα.
Υπερχειλίζουσα αλαζονεία
Η αναπαράσταση της εξουσίας είναι αποκαλυπτική. Μας δείχνει πως η κάθε κυβέρνηση σκηνοθετεί τον εαυτό της. Η διαπάλη πραγματικού και φαντασιακού είναι διαρκής. H αλήθεια δεν απεμπολεί την υπόστασή της. Η αντίσταση στην έπαρση είναι δείκτης αξιοπιστίας. Ο επηρμένος πλάθει τη δική του πραγματικότητα.
Τίποτα δεν θυμίζει το χθες
Καθρέφτης των μεταβολών, η πολιτική σκηνή. Η παρακμή του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει, ότι με τον Κασσελάκη περνά από την παρωδία στην τραγωδία. Η δυσκολία του Ανδρουλάκη να προσδώσει στο ΠΑΣΟΚ νέα ταυτότητα και σύγχρονο λόγο, περιορίζει την ανάκαμψή του. Η κυριαρχία του Μητσοτάκη, προσκρούει σε ένα ξέπνοο κυβερνητικό σχήμα. Η διατήρηση της ασυμμετρίας στην πολιτική ζωή του τόπου, θα κριθεί από τις επιδόσεις των πρωταγωνιστών.
Το μπλοκάκι του Κώστα Σημίτη
Η μεθοδικότητα του πρώην Πρωθυπουργού είναι πράγματι απαράμιλλη. Τίποτα δεν αφήνει στην τύχη του. Όλα τα σμιλεύει, τα διυλίζει και τα επεξεργάζεται. Ο Κώστας Σημίτης είναι ένας σπάνιος άνθρωπος που ξεχωρίζει για τη συστηματική και σκληρή του δουλειά, την ιεράρχηση στόχων και επιδιώξεων, την οργάνωση και το σχεδιασμό των παρεμβάσεων του. Θεωρεί ότι η πολιτική είναι χρήσιμη όχι για το «τι θα πούμε», αλλά για το «τι θα κάνουμε».
Η ανεύρεση της αξίας της πολιτικής
Η ζώσα πραγματικότητα αποπνέει ζόφο. Η πολιτική αυτοϋπονομεύεται. Οι νοσογόνες παθογένειες της, πλήττουν την προωθητική της δύναμη. Το ρήγμα στη σχέση πολιτικής και πολιτών, βαθαίνει. Η απώθησή της, καθιστά τον ψηφοφόρο ευάλωτο στη μετριότητα και στη γελοιότητα. Η παρουσία του Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ευτελίζει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Το μετατρέπει σε έρμαιο μιας πρωτοφανούς φρενίτιδας.
Οδυνηρή παράσταση
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως πολιτικό προϊόν της χρεοκοπίας, θεμελίωσε την ταυτότητα και τη φυσιογνωμία του με το στρατήγημα του αντι-μνημονίου. Με ψευδοαριστερό επίχρισμα, συγκυβέρνησε με τους ακροδεξιούς του Καμμένου και συμπορεύτηκε με τους πιο συντηρητικούς αρμούς της εξουσίας. Η εκλογή του Κασσελάκη ήταν φυσιολογική εξέλιξη. Δεν συνιστά επικράτηση της μεταπολιτικής, αλλά της μετααριστεράς.