Αρθρογραφία
Η ηγεσία ως αναπαράσταση πρωθυπουργικού ρόλου
Η εξουσία είναι παράσταση για ένα ρόλο. Η ηγετικότητα συνιστά κρίσιμο μέγεθος στο συλλογικό υποσυνείδητο. Η επίδρασή της στο πολιτικό περιβάλλον, αποδεικνύεται καθοριστική. Η αναζήτηση ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ, θα κρίνει την ανάκτηση της πολιτικής του υπεροχής. Αν στην εσωκομματική αναμέτρηση επικρατήσει μια υπερβατική προσωπικότητα, θα καταστεί εφικτή η δυνατότητά του άλλοτε κραταιού κόμματος, να ενσαρκώσει μια νέα και σύγχρονη πολιτική ατζέντα. Και το σημαντικότερο, η ηγεσία του θα θεωρείται πρωθυπουργήσιμη.
«Μοίρα γύρευες τρόπο να μας πληγώσεις»
Με διπλή ψυχή, του Κύπριου και του Έλληνα, ο Γιάννος Κρανιδιώτης υπήρξε σπουδαίος, δημιουργικός, διορατικός, τολμηρός. Υπερβατική προσωπικότητα με ηγετική παράσταση. Η μοίρα τον κτύπησε αλύπητα, στερώντας τη φυσική ηγεσία μιας επανενωμένης Κύπρου. Αν δεν είχε φύγει απ’ τη ζωή ο εμπνευστής της ευρωπαϊκής προοπτικής της, το Κυπριακό δεν θα είχε οδηγηθεί στο τέλμα, με το φάσμα της διχοτόμησης να πλανάται πάνω από την πατρίδα του. Και αυτό γιατί η Κύπρος δεν θα ήταν έρμαιο φοβικών συνδρόμων και εθνικιστικών φαντασιώσεων.
Το Κυπριακό στον καθρέφτη της αλήθειας
Η μνήμη και η λήθη, βρίσκονται σε διαρκή σύγκρουση με το σύνδρομο της ήττας και τις άτοπες προσδοκίες. Τα βιώματα χάνουν συνεχώς έδαφος. Κυριαρχούν οι εθνικοί εγωισμοί και οι ναρκισσισμοί. Η αλήθεια και ο ρεαλισμός εξοβελίζονται. Οι μαξιμαλισμοί επικρατούν, διαιωνίζοντας τα αδιέξοδα του κυπριακού. Οι τακτικισμοί περισσεύουν. Απουσιάζει μια δημιουργική στρατηγική. Το μόνο που μένει, είναι η μελαγχολική αποτύπωση για κάτι που υπήρξε ή δεν υπήρξε ποτέ. Το τείχος της διαίρεσης δείχνει, πως το Κυπριακό είναι η αντοχή των εθνικισμών στο χρόνο.
Άτοπη η χαρά των αρνητών της βιώσιμης ανάπτυξης
Η αλήθεια είναι η αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ύπαρξης. Η άρνησή της αντιστρατεύεται τη ζώσα πραγματικότητα. Εξυπηρετεί ανομολόγητες επιδιώξεις, Οδηγεί σε σκιαμαχίες. Πριμοδοτεί τον ανορθολογισμό. Αποσκοπεί στη διαστρέβλωση, στη συκοφαντία, ακόμη και στη διαβολή. Και το χειρότερο επιτρέπει στους εκφραστές της υστέρησης να εμποδίζουν την πρόοδο και την εξέλιξη.
Όταν η Ελλάδα απέκτησε νέο εθνικό εαυτό
Το κρεσέντο των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν η κορύφωση μιας δημιουργικής Ελλάδας. Πεποίθηση του Κώστα Σημίτη ήταν να συνδεθούν με τις ανάγκες της χώρας και της κοινωνίας, αποκτώντας μια νέα ταυτότητα και φυσιογνωμία. Και το κυριότερο, να αντιμετωπιστούν ως ευκαιρία για την αναμόρφωση και τον εκσυγχρονισμό του τόπου μας. Τα μεγάλα έργα υποδομής συνέβαλαν στην οικονομική ανάπτυξη και στη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών. Τα επιτεύγματά τους αντιστρατεύτηκαν οι πολιτικές μεταβολές που ακολούθησαν μετά το 2004.
Απώλεια ζωτικότητας
Η απομάγευση της πολιτικής, είναι εξαιρετικά έντονη. Η αξία της έχει υπονομευθεί από τους ποικιλώνυμους εκπροσώπους της. Το πολιτικό προσωπικό βρίθει από μετριότητα, κυνισμό, εγωπάθεια και ιδιοτέλεια. Ο κατακερματισμός και η διασπορά της ψήφου, επιβεβαιώνει την κρίση εμπιστοσύνης. Ο τόπος και οι πολίτες βιώνουν την πολιτική αποξήρανση, καθώς και το κοινωνικό και ιδεολογικό αποστράγγισμα των αποκαλούμενων κομμάτων εξουσίας.
Η μεγάλη εικόνα της πολιτικής
H ψηφοθηρία και η μικροπολιτική αντιστρατεύονται την αξία της πολιτικής. Πόσο μάλλον το λάιφ στάιλ. Kαι το κυριότερο οι πρωταγωνιστές της να μην παραπέμπουν σε ανέμπνευστους και απαίδευτους πολιτικούς. Απεναντίας, όταν η πολιτική λειτουργεί ως εργαστήριο παραγωγής στρατηγικής, καθίσταται ζωογόνος. Αρκεί να συγκρίνουμε τις επιδόσεις της τωρινής μικρομεσαίας μιζέριας της πολιτικής τάξης, με τα στρατηγικά επιτεύγματα μιας δημιουργικής περιόδου.
Το μπόλιασμα του ΣΥΡΙΖΑ με τον τραμπισμό
Η αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ να προσαρμοσθεί στα νέα δεδομένα, τον κατέστησε ευάλωτο στους τυχοδιωκτισμούς ενός ανερμάτιστου εισβολέα και γλεντοκόπου. Ο εισοδισμός του Κασσελάκη, αποδεικνύεται ακάθεκτος. Το ψευδεπίγραφο αριστερό επίχρισμα διαλύθηκε μέσα σε μια απίστευτη ελαφρότητα, μετατρέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε πολτό. Μείγμα εθνικοφροσύνης, θρησκοληψίας, λαϊκισμού. Ο πολιτικός του λόγος, υπερχειλίζει από κοινοτοπίες. Ο νέος αρχηγός μεταλαμπαδεύει στο κόμμα που ηγείται, την υποκουλτούρα του τραμπισμού.
Οι δρόμοι της Πράσινης Μετάβασης δεν είναι ανοικτοί
Η κλιματική επιβάρυνση, μας επιφυλάσσει αβίωτες θερμοκρασίες , ανεξέλεγκτες πλημμύρες, πρωτοφανείς ξηρασίες. H περιβαλλοντική κρίση δεν αντιμετωπίζεται με εξορκισμούς και αναθέματα. Χρειάζονται νέα πολιτικά εργαλεία. Ο απογαλακτισμός από τα ρυπογόνα και ακριβά ορυκτά καύσιμα, άνθρακα, πετρέλαιο, φυσικό αέριο καθίσταται ζωτική προτεραιότητα. Οι θιασώτες τους στέκονται εμπόδιο στο δρόμο προς την πράσινη ανάπτυξη. Το μέλλον της Ελλάδας με όπλο τον ήλιο και τον άνεμο, δεν είναι το αέριο αλλά οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.