Γιώργος Πανταγιάς
Ο στραγγαλισμός της Ευρώπης, στρατηγική επιδίωξη του Πούτιν.
Ο ιδιοσύστατος χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την καθιστά ευάλωτη στα ανομολόγητα σχέδια του Πούτιν. Με τον εθνικισμό και το λαϊκισμό να αναπτερώνονται, κινδυνεύει να βρεθεί μπροστά στα σπαράγματα ενός εγχειρήματος, που δεν τόλμησε να προχωρήσει στην εμβάθυνσή του. Η “βίαιη” ωρίμανσή της Ε.Ε, θεσμική και πολιτική συνιστά πλέον υπαρξιακή ανάγκη.
Η δυσανεξία στην επίλυση του Κυπριακού
Η Κύπρος επέστεψε στον παλιό της εαυτό. Η ελληνοκυπριακή πλευρά στερείται στρατηγικής. Η καχεξία της πολιτικής της τάξης, την κρατά δέσμια βραχείας όρασης. Το Κυπριακό αξιοποιείται για προσωπικές πολιτικές καριέρες.
Η πολιτική ως περιπέτεια ιδεών
Χαίρομαι πάντα συζητήσεις και βιβλία που κάνουν διάφανα τα τείχη των αποστειρωμένων ιδεών και μας βοηθούν να μπούμε κι εμείς στην περιπέτεια νέων ιδεών. Ζωντανοί παραμένουμε ακριβώς, όταν γινόμαστε ιδεοτόκοι.
Βραχεία πολιτική όραση
Η εκλογολογία είναι το πιο προσφιλές άθλημα της πολιτικής τάξης. Η πλειονότητά της, στρέφει το βλέμμα της στην επόμενη εκλογική αναμέτρηση, αμέσως μετά την επικύρωση των αποτελεσμάτων της κάλπης. Η βιοεξουσία υποκαθιστά ιδεολογίες και κοινωνικά προτάγματα.
Οι αλλεπάλληλες και απρόβλεπτες επιδράσεις του πολέμου
Οι επενέργειες των όσων συμβαίνουν στο πεδίο των μαχών, καθρεφτίζονται με εξαιρετικά έντονο τρόπο στη διεθνή πολιτική σκηνή. Οι γεωπολιτικές αναμετρήσεις αναδιατάσσουν τις υπάρχουσες συμμαχίες.
Νέα Πολιτική Ήπειρος η Ευρωπαϊκή Ένωση
Η θεσμική και πολιτική ατροφία της Ενωμένης Ευρώπης, είναι απότοκος αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων. Εντούτοις, τα επιτεύγματά της υπερφαλαγγίζουν τις ενδογενείς αδυναμίες και αμφιταλαντεύσεις της.
Η άνιση μάχη του Μακρόν
Στους μεταβατικούς καιρούς, η σύγκρουση πρόοδος και συντήρηση καθίσταται κυρίαρχη, στις προηγμένες κοινωνίες της Ευρώπης. Από τη μια διεγείρεται το πολιτικό ένστικτο των οπαδών της καινοτομίας και από την άλλη αφυπνίζονται φοβικά σύνδρομα.
Στρατήγημα ιδιωφέλειας
Η πρόωρη εκλογολογία δεν προϋποθέτει ιδιαίτερες απαιτήσεις. Ούτε εδράζεται σε κάποιες πολιτικές αρχές και αξίες. Περισσότερο είναι ένα ανούσιο παιχνίδι ιδιοτελών, ακόμη και ευτελών σκοπιμοτήτων και ανομολόγητων επιδιώξεων.
Τα άνθη του κακού στη γαλλική πολιτική σκηνή
Ο «ανυπότακτος» Μελανσόν και η «ανυπάκουη» Λεπέν δεν είναι τυχαία φρούτα. Ενσαρκώνουν και εκπροσωπούν την αναδίπλωση της Γαλλίας στο παρελθόν. Αρνούνται την προσαρμογή της χώρας του Διαφωτισμού, στις τωρινές ανάγκες και απαιτήσεις. Αντιστέκονται μετά βδελυγμίας στις σύγχρονες πολιτικές, υποστηρίζοντας αποτυχημένες συνταγές.