Του Γιώργου Πανταγιά
Οι σκιαμαχίες δεν έχουν ίχνος αλήθειας. Οι θιασώτες τους, επικαλούνται ανύπαρκτους εχθρούς. Είτε γιατί στερούνται επιχειρημάτων για τις αντιλήψεις που πρεσβεύουν. Είτε διότι επιδιώκουν να συγκαλύψουν ανομολόγητες επιδιώξεις. Μάλιστα καταφεύγουν σε σκιάχτρα, προκειμένου να δημιουργήσουν κάποιο φόβητρο. Καλλιεργώντας το ψέμα και το φόβο, αντιμετωπίζουν τους πολίτες ως λωτοφάγους.
Επειδή η αλήθεια είναι η αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ύπαρξης, oι σκιαμαχούντες με όπλο τη συκοφαντία και τη διαβολή, αντιστρατεύονται τα πραγματικά γεγονότα. Αμφισβητούν τη ζώσα πραγματικότητα, αρνούμενοι να συμφιλιωθούν με τα αυταπόδεικτα. Έτσι σε μια πρόσφατη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Ρεθύμνου, ο επικεφαλής του συνδυασμού Λαϊκή Συσπείρωση κ. Μανούσος Μανουσογιάννης, καταφέρθηκε εναντίον μου, εκτοξεύοντας ανυπόστατες κατηγορίες.
Προσπερνώ τους χαρακτηρισμούς που μου απέδωσε, ως ανοίκειους. Και αυτό γιατί η πρωτοβουλία μου να τιμήσει το νησί μας, τα 83 χρόνια από τη Μάχη της Κρήτης με τη συναυλία του Σταύρου Ξαρχάκου, στον εμβληματικό χώρο της Μονής Αρκαδίου ήταν διαφανής και αποσκοπούσε στη διατήρηση της ιστορικής μνήμης.
Ως Ρεθεμνιώτης, γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Χάρκια, αισθάνθηκα την ανάγκη να συνδράμω στη δημιουργία ενός κορυφαίου πολιτιστικού γεγονότος που θα αναδείκνυε την αξία της Μάχης της Κρήτης, συνδέοντας την με τις αναμονές και τις προσδοκίες του σήμερα. Και ταυτόχρονα να προσέδιδε στο Ρέθυμνο, πρωταγωνιστικό ρόλο.
Με την πεποίθηση αυτή, ανέπτυξα τις πρωτοβουλίες εκείνες που θεώρησα ότι ήταν απαραίτητες, προκειμένου η εκδήλωση στη Μονή Αρκαδίου να έχει την αποδοχή και υποστήριξη, κορυφαίων θεσμικών φορέων της Κρήτης, προσδίδοντας της ευρύτερη εμβέλεια.
Η ανταπόκριση της Μητρόπολης Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου, της Μονής Αρκαδίου, της Περιφέρειας Κρήτης, της Περιφερειακής Ένωσης Δήμων (ΠΕΔ), καθώς και των Δήμων Ρεθύμνου, Ηρακλείου, Χανίων, Αμαρίου αλλά και του ΟΑΚ, έδειξε ότι η επέτειος της Μάχης της Κρήτης ενώνει και δεν διχάζει.
Οι χορηγοί που ανταποκρίθηκαν στη σχετική πρόταση, αξιολογούνται και κρίνονται αυστηρά με το έργο τους. Και πρωτίστως αν με αυτό συμβάλλουν στην εναρμόνιση της χώρας μας με την οικονομική, τεχνολογική και κοινωνική πρόοδο. Η προσφορά τους στο κοινωνικό σύνολο, είναι απαραίτητη και αναγκαία. Ουσιαστικά είναι δείκτης ευαισθησίας και ευθύνης. Άλλωστε έτσι μόνο αποδεικνύουν εμπράκτως, πως δεν ενδιαφέρονται μόνο για το οικονομικό τους όφελος, αλλά νοιάζονται και για την απόδοση κοινωνικού μερίσματος.
Ως εκ τούτου η ενοχοποίησή τους, δεν υποδηλώνει μόνο στρέβλωση και σκοπιμότητα. Το χειρότερο είναι ότι αντικειμενικά εξυπηρετεί τη συντήρηση της υστέρησης της χώρας μας, παραγωγικής, οικονομικής, τεχνολογικής και κατ’ επέκταση κοινωνικής.
Η αντίδραση του συγκεκριμένου δημοτικού συμβούλου, θέτει επιπροσθέτως ένα καίριο ερώτημα: Αν μεταξύ των χορηγών ήταν κάποιες εταιρείες πετρελαιοειδών, ή αερίου, εταιρείες ορυκτών ρυπογόνων και ακριβών καυσίμων, θα εξέφραζε ανάλογες ενστάσεις και διαφωνίες;
Η πρωτοβουλία μου για την επέτειο της Μάχης της Κρήτης είχε και μια αμιγώς προσωπική διάσταση, ο παππούς μου, ο πατέρας της μάνας μου, ο Τζανής Καλαφατάκης, δολοφονήθηκε από τους ναζιστές του Χίτλερ, στο Μέρωνα. Ο αδελφός του πατέρα μου Μιχάλης Πανταγιάς σκοτώθηκε στο αλβανικό μέτωπο από τους φασίστες του Μουσολίνι. Ο πατέρας μου Νικολής Πανταγιάς τραυματίστηκε βαριά στα σύνορα Ελλάδας -Αλβανίας, όπου με άλλους Ρεθεμνιώτες είχε πάει ως εθελοντής, δίνοντας μάχες εναντίον των φασιστών εισβολέων.
Η ιστορική μνήμη δεν μονοπωλείται. Ούτε επιτρέπεται να την οικειοποιείται οποιοσδήποτε θεωρεί τον εαυτό του, αυθεντικό υπηρέτη του λαού.
Αν το Ρέθυμνο είχε φωνή, θα έλεγε ένα πράγμα: Η ματαίωση της συναυλίας του Σταύρου Ξαρχάκου στη Μονή Αρκαδίου, για τα 83 χρόνια από τη Μάχη της Κρήτης, αναμφίβολα ήταν μια ήττα για το Ρέθυμνο. Κάτι που πρώτος υποστήριξε στην επίμαχη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, ο Δήμαρχος της Πόλης κ. Γιώργης Μαρινάκης.
Πάντως η σκιαμαχία, η δυσανεξία ακόμη και η τύφλωση, δεν συνιστούν μόνο προσκόλληση στο άγονο παρελθόν, αλλά και καθιστούν άτοπη τη χαρά των αρνητών της βιώσιμης ανάπτυξης.