Ιστοσελίδα Liberal.gr
18 Δεκεμβρίου 2016
Ο Αλέξης Τσίπρας, έπειτα από δύο χρόνια στο τιμόνι της εξουσίας, απέδειξε ότι αδυνατεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες και απαιτήσεις της διακυβέρνησης. Ωστόσο, κατέχει καλά το πολιτικό παίγνιο. Άλλωστε, σ’ αυτό οφείλει την ανάδειξή του. Αν και τώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολιτικής ασφυξίας και δημοσκοπικής καθίζησης, τα αντανακλαστικά του παραμένουν ισχυρά.
Έτσι έχει την ικανότητα να αντιλαμβάνεται πότε πρέπει να «χτυπήσει» και με ποιο τρόπο τους πολιτικούς του αντιπάλους. Είτε από ένστικτο είτε από κάποιο κυνικό σχέδιο. Με το τέχνασμα του εφάπαξ επιδόματος στους χαμηλοσυνταξιούχους, που το βάφτισε 13η σύνταξη, μπλόκαρε την αντιπολίτευση. Της προκάλεσε αμηχανία. Την εξέθεσε. Την παγίδευσε, αποσπώντας τη στήριξή της στην αρχή, για να ζητήσει στη συνέχεια ονομαστική ψηφοφορία.
Η ΝΔ αναγκάστηκε να αλλάξει θέση, καταλήγοντας στο «παρών». Ο φόβος να κατηγορηθεί για λαϊκισμό από τη μία και να μην φανεί αντιδημοφιλής από την άλλη της επέβαλε τον συγκερασμό. Για ακόμη μια φορά η μεταρρυθμιστική επαγγελία του Κυριάκου Μητσοτάκη μετατράπηκε σε λάστιχο για να εξισορροπήσει τις αντικρουόμενες επιθυμίες της κοινοβουλευτικής του ομάδας. Η έλλειψη ευθύβολου, στιβαρού μηνύματος είναι ολοφάνερη.
Ο μεγάλος χαμένος των τακτικισμών του πρωθυπουργού αναδείχθηκε το ΠΑΣΟΚ. Η ταύτισή του με το κυβερνών κόμμα κάνει «φύλλο και φτερό» την περιβόητη θεωρία «ούτε με ΝΔ ούτε με ΣΥΡΙΖΑ». Και το κυριότερο, δείχνει ότι στερείται αυθυπαρξίας. Φαίνεται καθαρά πλέον πως στο DNA της ηγεσίας του έχει εγγραφεί η λογική της συνιστώσας δύναμης. Με απλά λόγια, ο τρόπος που πολιτεύεται η κυρία Γεννηματά αποκαλύπτει ότι επιδίωξή της είναι να μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ σε συμπληρωματική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ.
Την τιμή και την υπόληψη της αντιπολίτευσης την έσωσε το μικρό και ασθενικό Ποτάμι, απέχοντας από την ψηφοφορία. Πάντως, οι αμφισημίες, οι ταλαντεύσεις, οι παλινωδίες, αλλά και η παλινδρόμηση στις πολιτικές του λαϊκισμού των αντιπολιτευτικών κομμάτων, ένα πράγμα δείχνουν: Την παντελή απουσία σταθερής, αποτελεσματικής και εύστοχης στρατηγικής, που επιτρέπει στον Αλέξη Τσίπρα να συνεχίζει απτόητος τα παιχνίδια του τακτικισμού και του λαϊκισμού.