Οι μεγάλες εκλογικές επιτυχίες του Εμανουέλ Μακρόν και του Τζέρεμι Κόρμπιν εκπέμπουν πολυσήμαντα μηνύματα, για τις δυνάμεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Κατ’ αρχάς οι ομοιότητες είναι ανύπαρκτες. Οι διαφορές τους σε καίρια στρατηγικά ζητήματα είναι περισσότερο από ουσιώδεις.
Ο Γάλλος Πρόεδρος ενσαρκώνει μια βαθιά τομή στον προοδευτικό χώρο, προτάσσοντας τον πραγματισμό στη νέα εποχή της παγκοσμιοποίησης. Με το πρόταγμα «ούτε δεξιά ούτε αριστερά» επιχειρεί να επαναχαράξει τα πολιτικά και ιδεολογικά όρια των δύο αυτών ιστορικών ρευμάτων. Στην πραγματικότητα προβάλλει την ανάγκη μιας εμπροσθοβαρούς στρατηγικής για τις προηγμένες ευρωπαϊκές κοινωνίες, προκειμένου τα πολιτικά υποκείμενα να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις νέες ανάγκες και απαιτήσεις.
Ο αρχηγός των Βρετανών Εργατικών συνιστά εντελώς διαφορετική παρουσία. Αποδεικνύεται φορέας αρχαϊκών απόψεων. Απόψεων που υπηρέτησε πριν από αρκετά χρόνια η παλιά σοσιαλδημοκρατία. Οι πολιτικές που εκφράζει και εκπροσωπεί δεν είναι τίποτα άλλο παρά αναδίπλωση σε ανεπίκαιρες, ατελέσφορες για σήμερα συνταγές. Η επιτυχία του, όμως, είναι εξηγήσιμη, καθώς ο λόγος του συγκρουόταν με τα οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα της χώρας του. Έτσι ερμηνεύεται και η απήχηση που είχε στις νέες γενιές.
Ωστόσο, η αναζωογόνηση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας δεν θα έρθει με την προσφυγή στις ένδοξες και καλές της μέρες. Και τούτο διότι τα δεδομένα έχουν άρδην αλλάξει. Στο νέο οικονομικό και κοινωνικό ευρωπαϊκό περιβάλλον δεν θα επικρατήσουν αυτοί που υπόσχονται επιστροφή στο παρελθόν, αλλά εκείνοι που στις αποσκευές τους φέρουν νέες ιδέες, νέες προσεγγίσεις. Προπαντός εκείνοι που έχουν τη δυνατότητα να διαβάζουν και να εκφράζουν την πραγματικότητα και να πολιτεύονται εντός αυτής, όπως πράττει ο Εμανουέλ Μακρόν. Βέβαια, η προεδρική του θητεία θα δείξει αν οι ικανότητές του δεν περιορίζονται μόνο στις εκλογικές επιτυχίες, αλλά θα συνοδευτούν και από την παραγωγή έργου.