Εφημερίδα Έθνος
16 Ιανουαρίου 2015
Οι προεκλογικές εκστρατείες των δύο μονομάχων έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: καταφεύγοντας στην επικοινωνία, επιτείνουν τις ασάφειες και τις αντινομίες των πολιτικών τους.
Η ΝΔ, προβάλλοντας τον κίνδυνο του εκτροχιασμού από την Ευρωζώνη, φαίνεται να επανακάμπτει στο πολιτικό περιβάλλον του 2012. Με τον εκφοβισμό αποσκοπεί στην αφύπνιση των αμυντικών αντανακλαστικών των ψηφοφόρων. Στην ουσία όμως αυτοϋπονομεύει το κυβερνητικό της έργο, ενώ την ίδια στιγμή βρίσκεται σε αναντιστοιχία με το κλίμα που εκπέμπουν οι κοινοτικοί εταίροι.
Ακολουθώντας μια στρατηγική που στερείται θετικού προσδιορισμού, καθίσταται ευάλωτη στην κριτική των αντιπάλων. Παράλληλα, αποδυναμώνει τις προϋποθέσεις προσέλκυσης νέων ψηφοφόρων. Το πρόβλημα επιδεινώνεται με τη συντηρητική αναδίπλωσή της. Προκειμένου να αλιεύσει δυνάμεις από την ακροδεξιά κόβει τις γέφυρες με τον μεσαίο χώρο. Υποτιμώντας, τέλος, το δυσμενές για την κοινωνία οικονομικό περιβάλλον, επιδεικνύει αυταρέσκεια. Έτσι δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τους πολίτες που έχουν πληγεί απ’ την κρίση και πρωτίστως με τους νέους.
Τις λανθασμένες στρατηγικές στοχεύσεις προσπαθεί να καλύψει με άστοχες επικοινωνιακές ενέργειες. Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμη και το συγκριτικό πλεονέκτημα της γνώσης και εμπειρίας –σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις- του αρχηγού της απομειώνεται. Ίσως γιατί ο Α. Σαμαράς, προσπαθώντας να ισορροπήσει σε αντιτιθέμενες λογικές, παλινδρομεί σε αναχρονιστικό και λαϊκίστικο λόγο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί να θεμελιώσει την προεκλογική του στρατηγική στο νέο οικονομικό και κοινωνικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί. Η ανατοποθέτησή του τον απομακρύνει από τις ρητορικές ακρότητες του ’12, ωστόσο οι αντιφάσεις και η διγλωσσία του συνεχίζουν να υφίστανται. Παρόλα αυτά, η προσπάθεια αναπροσαρμογής της ηγεσίας του είναι εμφανής. Προφανώς υπαγορεύεται από την κυβίστηση που ετοιμάζεται να κάνει μπροστά στο ενδεχόμενο ανάληψης κυβερνητικών ευθυνών.
Επικοινωνιακά εκμεταλλεύεται τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, επενδύοντας στη δυσαρέσκεια και την κόπωση των πολιτών. Κυρίως παίζει με την προσδοκία, καταφεύγοντας σε ακατάσχετη υποσχεσιολογία. Το πλεονέκτημα του νέου και άφθαρτου αρχηγού του αξιοποιείται εύστοχα. Ταυτόχρονα, ο Α. Τσίπρας έχοντας λειάνει τις γωνίες του, εμφανίζεται πιο μετριοπαθής. Αποσαφηνίζοντας τη θέση του για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη αποκρούει τον φόβο που καλλιεργεί η ΝΔ.
Πάντως, οι δύο μονομάχοι αρνούνται να διατυπώσουν συγκεκριμένες προτάσεις για τα φλέγοντα προβλήματα. Με τις αόριστες διακηρύξεις τους δεν αντιμετωπίζονται οι εκκρεμότητες της χώρας και της οικονομίας.