Μαρία Κατσουνάκη
Η Καθημερινή, 02/02/2019
Ο,τι συμβαίνει στο Ποτάμι και στους ΑΝΕΛ δεν είναι απότοκο μόνο της συμφωνίας των Πρεσπών, των τακτικισμών και των συναλλαγών του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ευρύτερης κρίσης του πολιτικού συστήματος. Της αδυναμίας εκλεγμένων βουλευτών να ανταποκριθούν στις αυξημένες απαιτήσεις μιας πραγματικότητας που αλλάζει διαρκώς σχήμα, χτυπημένη από απανωτά μεγάλα κύματα. Δεν μπορεί κάποιος να μην είναι επιεικής με την ανθρώπινη συνθήκη, να ζητάει από τους συγκεκριμένους εκπροσώπους του ελληνικού Κοινοβουλίου να αντέχουν όρθιοι πιέσεις και εκβιασμούς, λαμβάνοντας αποφάσεις που να ανταποκρίνονται στα μείζονα προβλήματα της χώρας, έχοντας απέναντί τους μια κοινωνία τοξική και διχασμένη (έκαναν ό,τι μπορούσαν γι’ αυτό…). Μπορεί όμως ο κάθε πολίτης – ψηφοφόρος, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων, να θυμώνει πολύ όταν ένας βουλευτής πάει για γκαζόζα την ώρα της ψηφοφορίας, ένας άλλος να εμφανίζεται με χαλασμένο αυτοκίνητο (ως πρώτη αντίδραση, ακολούθησαν άλλα μαγειρέματα) όταν έρχεται η στιγμή να παραδώσει την έδρα του, ένας τρίτος, ευρωβουλευτής αυτός του ΣΥΡΙΖΑ και αντιπρόεδρος της Ευρωβουλής, να μην παρίσταται καν στην ψηφοφορία για την αναγνώριση τον Χουάν Γκουαϊδό ως μεταβατικού προέδρου της Βενεζουέλας. Για να μην ψηφίσει κατά, δηλαδή, αλλά ούτε και υπέρ, φυσικά, όπως έπραξε η πλειοψηφία του Ευρωκοινοβουλίου, κόντρα στη γραμμή του κόμματός του.
Τα τρία παραδείγματα (που αντιστοιχούν στους Αριστείδη Φωκά, Θανάση Παπαχριστόπουλο και Δημήτρη Παπαδημούλη) υπερβαίνουν κατά πολύ αυτό που από τα σχολικά θρανία χαρακτηριζόταν «κοπάνα». Δεν είναι οι μόνες περιπτώσεις αυτήν την εποχή με τους κακόηχους τριγμούς στα βουλευτικά έδρανα· είναι όμως ενδεικτικές. Οπως και η διάλυση του Ποταμιού όχι μάλιστα εις τα εξ ων συνετέθη, αλλά σε αλλοιωμένες «συνθέσεις» από αλληλοκατηγορίες και ερωτήματα με πολλά υπονοούμενα που θέτουν οι εναπομείναντες βουλευτές του ο ένας στον άλλον.
Η αλήθεια είναι ότι τα μεγέθη των προβλημάτων που ανακύπτουν απαιτούν και ανάλογα πολιτικά μεγέθη, που δεν υπάρχουν. Δυστυχώς, είμαστε υποχρεωμένοι να πορευτούμε με ό,τι διαθέτουμε. Ομως το εκλογικό κοινό είναι σε θέση να διακρίνει ανάμεσα στην αδυναμία και στον αυτοεξευτελισμό. Συγχωρεί ίσως την πρώτη, τιμωρεί τον δεύτερο. Απομένει να αναλογιστεί πού βρίσκεται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην τιμωρία και στην αυτοτιμωρία. Γιατί και πριν από τέσσερα χρόνια να «τιμωρήσει» το παλιό πολιτικό σύστημα θέλησε…