Εφημερίδα Έθνος
28 Νοεμβρίου 2014
Το ΠΑΣΟΚ κυριάρχησε στη δημόσια ζωή του τόπου πάνω από τρεις δεκαετίες. Υπήρξε το κατεξοχήν πολιτικό προϊόν της Μεταπολίτευσης, εκφράζοντας τις ανάγκες της συγκεκριμένης περιόδου. Η άνοδος και η πτώση του εμφανίζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μέχρι σήμερα δεν έχει επιχειρηθεί σε βάθος αποτίμηση της διαδρομής του, ούτε αξιολογήθηκαν αντικειμενικά οι πολιτικές που ακολούθησε.
Το βέβαιο είναι πως η ώσμωσή του με την εξουσία τού προσέδιδε δύναμη, αλλά ταυτόχρονα το υπονόμευε. Στη φάση της ακμής του έγινε πολιτικό κατεστημένο, όπως έγραφα πριν από περίπου δεκαπέντε χρόνια. Αποκομμένο από τη ζώσα πραγματικότητα, δεν αντιλήφθηκε το 2009 το τσουνάμι της κρίσης. Πολιτεύτηκε με παιδαριώδη τρόπο, επιδεικνύοντας μνημειώδη αμεριμνησία και εντέλει ταυτίστηκε με τη χρεοκοπία.
Η σημερινή του καχεξία είναι απότοκος των ανερμάτιστων επιλογών και της πολιτικής και επιχειρησιακής ανεπάρκειας εκείνης της περιόδου. Το πλήγμα που υπέστη αποδεικνύεται ανεπανόρθωτο. Οι κοινωνικές δυνάμεις που το εγκατέλειψαν βρήκαν αλλού στέγη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει απαλλοτριώσει την άλλοτε πολιτική και εκλογική βάση του. Οι δεξαμενές του δεν πρόκειται να γεμίσουν ξανά, υποδυόμενο τον παλιό παρηκμασμένο και τοξικό εαυτό του. Αν δεν εφεύρει νέο, θα βρίσκεται διαρκώς σε κενό αέρος, με φυσική κατάληξη τον μαρασμό του.
Το γεγονός αυτό δεν αντιλαμβάνονται τα στελέχη του – πρώην και νυν. Ευρισκόμενα στον κόσμο των ψευδαισθήσεων, επιδίδονται σε σκιαμαχίες πάνω από ένα νεκρό πολιτικό σχήμα. Δεν συνειδητοποιούν πως κανένα ΠΑΣΟΚ, του Βενιζέλου ή του Παπανδρέου, με την εικόνα που εμφανίζει, δεν μπορεί να αναστηλωθεί. Το όλον ΠΑΣΟΚ αποπνέει παρελθόν. Έχει φθαρεί και απαξιωθεί. Αδυνατεί να προσελκύσει νέες κοινωνικές δυνάμεις, εκφράζοντας καινούργιες πολιτικές. Παράλληλα, η αποψίλωση του στελεχικού του δυναμικού είναι πρωτοφανής. Στις διαπραγματεύσεις με τους πιστωτές στο Παρίσι έστειλε ως εκπρόσωπό του έναν πρώην αρχισυνδικαλιστή – χαρακτηριστική περίπτωση παλιού και παρωχημένου κομματικού στελέχους.
Στην ουσία το ΠΑΣΟΚ ως κυβερνητικός εταίρος, αδυνατώντας να έχει τη δική του ατζέντα, δεν στερείται μόνο διακριτού στίγματος, αλλά υποκαθιστά την πολιτική με τη συνδικαλιστική πρακτική. Το πολιτικό έλλειμμα είναι εμφανές και στον άτεχνο τρόπο που διαχειρίζεται την αποκαλούμενη «ανασύνθεση της Δημοκρατικής Παράταξης». Μια αυτονόητη πρωτοβουλία γίνεται έρμαιο κοντόφθαλμων προσωπικών και εσωκομματικών σκοπιμοτήτων. Όμως έτσι αυτοακυρώνεται η δυνατότητα μιας νέας πολιτικής έκφρασης που θα υπερβαίνει τα απονεκρωμένα σχήματα του παρελθόντος.