Εφημερίδα Έθνος
08 Μαΐου 2015
Όταν η διαπραγμάτευση από μέσο συνεννόησης μετατρέπεται σε αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης χάνει τον στόχο της. Αυτό επιβεβαιώνει και ο τρόπος που τρεις μήνες τώρα διαχειρίζεται η κυβέρνηση τις συνομιλίες με τους Ευρωπαίους εταίρους και τους δανειστές. Συγχέοντας τη διαπραγματευτική τακτική με την αντιμνημονιακή ρητορική, υπονόμευε τη δυνατότητα εξεύρεσης κοινών τόπων. Το αποτέλεσμα ήταν να βαδίζει στα τυφλά, δημιουργώντας πλήρη σύγχυση ως προς τις τελικές της προθέσεις. Εξ ου και οι αντιφάσεις αλλά και η γενικότερη δυστοκία.
Το στρατηγικό λάθος της κυβέρνησης ήταν ότι αντιμετώπισε τις διαπραγματεύσεις ως ευκαιρία να συντηρήσει και να εδραιώσει την πολιτική της κυριαρχία. Η κοντόφθαλμη και στρεβλή προσέγγισή της την αυτοπαγίδευσε. Αδυνατώντας να συνδέσει τις προεκλογικές της εξαγγελίες με ένα συνεκτικό και ρεαλιστικό σχέδιο, αντί να αμβλύνει τις υπαρκτές διαφορές με τους αποκαλούμενους «θεσμούς» τις όξυνε περαιτέρω.
Η αδυναμία σύνδεσης του μίκρο με το μάκρο οδηγούσε σε αδιέξοδα. Οι κόκκινες γραμμές αντιστρατεύονταν την ευελιξία. Οι ιδεοληψίες ακύρωναν την αναζήτηση κοινών προσεγγίσεων. Η έλλειψη συγκεκριμένων και τεκμηριωμένων προτάσεων καθιστούσε τις συνομιλίες άγονες. Η περιβόητη «δημιουργική ασάφεια» είχε ως συνέπεια η κυβέρνηση να επιδίδεται σε ακροβασίες. Με μια τέτοια διαπραγματευτική τακτική όχι μόνο δεν μπόρεσε να οικοδομήσει σχέσεις εμπιστοσύνης με τους εταίρους και δανειστές, αλλά τορπίλιζε κάθε προσπάθεια που γινόταν εκατέρωθεν.
Αξιοσημείωτα παραδείγματα, η κακοφωνία των υπουργών μετά τη συνάντηση του Έλληνα πρωθυπουργού με τη Γερμανίδα καγκελάριο, καθώς και οι ανερμάτιστες κινήσεις και συμπεριφορές του υπουργού Οικονομικών. Η πλήρης ασάφεια της διαπραγματευτικής τακτικής της αποδεικνύεται από τη μέχρι πρόσφατα εμμονή στην εξεύρεση πολιτικής λύσης και στην πεισματική της άρνηση να παρουσιάσει ένα τεκμηριωμένο, κοστολογημένο πρόγραμμα. Χαρακτηριστικές είναι και οι διαφοροποιήσεις της ως προς τον χαρακτήρα της επιδιωκόμενης συμφωνίας. Από το «πρόγραμμα-γέφυρα», πέρασε στην «ενδιάμεση συμφωνία» για να καταλήξει στην υιοθέτηση της «συνολικής συμφωνίας».
Το τίμημα ωστόσο της διαφαινόμενης συμφωνίας αποδεικνύεται απρόσμενα βαρύ. Ο Αλέξης Τσίπρας στην προσπάθειά του να εκμεταλλευθεί πολιτικά τις διαπραγματεύσεις, υποτίμησε τις δυσμενείς για τη χώρα και την οικονομία συνέπειες των τρίμηνων ακροβασιών της κυβέρνησής του. Οι ζημιές που προκλήθηκαν θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν εξαρχής επεδίωκε μια καθαρή συνεννόηση με τους Ευρωπαίους εταίρους, χωρίς να επικαθορίζεται από τους εσωκομματικούς συσχετισμούς του ΣΥΡΙΖΑ.