Εφημερίδα Έθνος
18 Ιουλίου 2015
«Χαμηλώστε τα τύμπανα γιατί είναι φτωχός ο γάμος». Με τη λαϊκή αυτή παροιμία σχολίασε τα όσα συμβαίνουν στην πολιτική ζωή της χώρας υπεραιωνόβιος αγωνιστής και παλιός βουλευτής της ΕΔΑ.
Έπειτα από ένα ολέθριο εξάμηνο ο πρωθυπουργός προσγειώνεται στη σκληρή πραγματικότητα. Πολιτευόμενος εκτός οικονομικού και ευρωπαϊκού περιβάλλοντος, οδήγησε τον τόπο σε εξαιρετικά δεινή θέση. Η παρ’ ολίγον έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη προκλήθηκε από τις κυβερνητικές αμφισημίες, αμφιθυμίες και ανεπάρκειες, από πειραματισμούς και παροιμιώδη λάθη της.
Βέβαια, στην κρίση εμπιστοσύνης μεταξύ της χώρας μας και των εταίρων είχαν συνδράμει και οι προηγούμενες κυβερνήσεις με την αναβλητικότητα και τη ροπή τους στον λαϊκισμό. Το εγχώριο πολιτικό σύστημα στο σύνολό του ουδέποτε υπηρέτησε με συνέπεια την εναρμόνισή μας με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Η αποστροφή στις διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις υπήρξε διακομματική.
Η ασυμμετρία μας με την Ευρώπη είναι δείκτης της πολιτικής και οικονομικής μας υστέρησης. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, εμποτισμένη με αριστερές ιδεοληψίες και εθνικιστικές εμμονές, επέτεινε το χάσμα. Οι θεωρίες περί ταπείνωσης, πραξικοπημάτων και σκοτεινών προειλημμένων σχεδίων αποπομπής μας από το ευρώ, που με περισσή ακρισία υιοθετούνται, συνιστούν πολιτικό πρωτογονισμό. Οι παλινωδίες μας έστρεψαν τους Ευρωπαίους εταίρους εναντίον μας. Οι δικές μας ανακολουθίες μάς έφεραν προ των πυλών της εξόδου.
Ο Τσίπρας, ωστόσο, με τη στροφή του στον ρεαλισμό και τη βίαιη ωρίμανσή του, βάζει τέλος, έστω και καθυστερημένα, σε μια αδιέξοδη, ατελέσφορη στρατηγική. Αποδεικνύεται πλέον πως ο περιβόητος διαχωρισμός «μνημονιακοί-αντιμνημονιακοί», υπέκρυπτε το δίλημμα «ευρώ-δραχμή». Όλα τα υπόλοιπα αποτελούν φληναφήματα που εξυπηρετούν ανομολόγητες επιδιώξεις.
Η επιστροφή της Ελλάδας στην κανονικότητα προϋποθέτει στιβαρή ευρωπαϊκή στρατηγική. Το καίριο ερώτημα που τίθεται δεν είναι μόνο αν ο πρωθυπουργός μπορεί να την ενσαρκώσει, αλλά και με ποιους θα την υπηρετήσει. Με τους δραχμιστές και τους παλαβούς δεν μπορεί να θεμελιώσει μια νέα πολιτική πρόταση.
Άλλωστε, η διχασμένη φύση της κοινοβουλευτικής του πλειοψηφίας φθείρει το πολιτικό του κεφάλαιο. Υποσκάπτει και κλονίζει την αδιαμφισβήτητη πολιτική του κυριαρχία. Ο Τσίπρας, μόνο αν απαλλαγεί από τους μανιχαϊσμούς του παρελθόντος, θα πείσει ότι είναι φορέας καινούργιων ιδεών. Αποκτώντας σύγχρονη ατζέντα, μπορεί να εκπροσωπήσει νέες δυνάμεις, διεκδικώντας πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Άλλωστε, η κυβερνησιμότητα του ΣΥΡΙΖΑ έχει πληγεί ανεπανόρθωτα.