Του Μιχάλη Τσιντσίνη
Πήρε τη Λέσβο. Πήρε τη Χίο. Πήρε τη Σάμο. Και ο Αμερικανός πρόεδρος λέει στον εισβολέα, «εντάξει, κράτα τα νησιά». Θα πάρω εγώ τα ορυκτά τους – κάπου θα έχουν ορυκτά. Εσύ θα πάρεις τα νησιά τους και είμαστε οκέι. Καζάν καζάν.
Εξωφρενικό; Ναι. Γιατί η Λέσβος, η Χίος, η Σάμος δεν θα πάθει ποτέ ό,τι το Ντονέτσκ, το Λουγκάνσκ, η Χερσώνα. Γιατί η χώρα με τον πιο ισχυρό στρατό στο ΝΑΤΟ δεν θα επιτρέψει ποτέ στη χώρα με τον δεύτερο ισχυρότερο στρατό στη Συμμαχία να εισβάλει σε μια σύμμαχο χώρα.
Συμμαχία; Ποιος εγγυάται πια την ισχύ των συμμαχικών κανόνων; Ποιος είναι ο εφαρμοστής των συμφωνιών, όταν αυτές «αναθεωρούνται» de facto, επί του πεδίου;
Η συμφωνία με την οποία οι ΗΠΑ ζητούν και παίρνουν τον υπόγειο πλούτο της Ουκρανίας δεν προβλέπει αμυντικές εγγυήσεις. Δεν χρειάζεται, λένε, άμυνα, γιατί η απειλούμενη χώρα θωρακίζεται από τον νέο οικονομικό δεσμό. Δεν χρειάζεται αμερικανική δύναμη στην επιφάνεια, αφού θα έχει ήδη διεισδύσει στα σπλάχνα της Ουκρανίας.
Ο εκβιασμός της αμυνόμενης χώρας συντελείται έτσι με έναν αποικιοκρατικό πρωτογονισμό, που δεν ενδιαφέρεται να πείσει τους μέχρι πρότινος εταίρους για την ορθότητά του. Η επιρροή που ασκεί στους τρίτους είναι μόνο η τρομοκρατία διά της λεηλασίας.
Τι σημαίνει για την Ελλάδα η διάλυση της Δύσης;
Αυτή η κατ’ ευφημισμόν «συναλλακτική λογική» του άρπαγα καταρρακώνει το ηθικό κεφάλαιο της υπερδύναμης. Ο ισχυρισμός αυτός διατυπώνεται σαν να μην ήταν ήδη προς το συμφέρον των ΗΠΑ να διατηρούν τα ηνία σε έναν αστερισμό εύρωστων δημοκρατιών, που εγγυόταν και τη δική τους ασφάλεια και ευημερία, μέσω του ελεύθερου εμπορίου, αλλά και μέσω του πολιτισμικού χώρου που ονομαζόταν «Δύση» – και που πλέον αισθάνονται όλοι την υποχρέωση να ταριχεύουν εντός εισαγωγικών.
Η «Δύση», στην οποία ο ηγετικός ρόλος της Αμερικής ποτέ δεν αμφισβητήθηκε μετά τον Πόλεμο, ήταν ο γεωπολιτικός και πολιτισμικός χώρος μέσα στον οποίο μπόρεσε να ανθήσει το αμερικανικό θαύμα – η στρατιωτική, οικονομική και άυλη ισχύς των ΗΠΑ. Η διάλυση της «Δύσης», που συντελείται με τη ραγδαία εξάρθρωση όλων των αρμών του διεθνούς συστήματος, σημαίνει πρωτίστως και τη διάλυση της αμερικανικής ισχύος.
Τι σημαίνουν όλα αυτά για μία χώρα που βασίζει τη γεωπολιτική της υπόσταση όχι στo πληθυσμιακό ή στο στρατιωτικό της μέγεθος, αλλά στις συμμαχίες, στο διεθνές δίκαιο και στην άυλη πρόσοδο του παρελθόντος της;
Τι προαναγγέλλει για μια μικρή χώρα της Δύσης ότι το μπαρουτοκαπνισμένο χέρι του Ζελένσκι σύρεται να βάλει υπογραφή σε μια σύμβαση υποτέλειας;
Πώς αισθάνεται η Ελλάς σε έναν κόσμο που τον κυβερνά το νταβατζιλίκι;