Εφημερίδα Έθνος
18 Σεπτεμβρίου 2015
Η απόκλιση της Ελλάδας από την Ευρώπη είναι το μείζον πολιτικό πρόβλημα. Η οικονομική και κοινωνική υστέρηση συνιστά τον δείκτη αυτής της απόκλισης. Ωστόσο, η πολιτική ελίτ ουδόλως ασχολείται, εξοβελίζοντάς το και από την προεκλογική ατζέντα. Η σχέση μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση τίθεται ακροθιγώς. Εξαντλείται στις μνημονιακές πολιτικές. Η επουσιώδης –σχεδόν ανύπαρκτη- συζήτηση αποδεικνύει την παντελή απουσία ευρωπαϊκής στρατηγικής. Εν ολίγοις, το εγχώριο κομματικό σύστημα αντιμετωπίζει την Ευρώπη ως κάτι αλλότριο, ακόμη και εξωτικό.
Η χώρα διεύρυνε την απόστασή της από το ευρωπαϊκό κεκτημένο τα επτά χρόνια της κρίσης: με τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό του 2008, τις αμφίσημες επιλογές της μετέπειτα περιόδου και με αποκορύφωμα τις αμφιθυμίες της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Στην πραγματικότητα έθεσε σε αμφισβήτηση την ευρωπαϊκή της θέση. Διέρρηξε τις σχέσεις της με τους εταίρους, οδηγούμενη σε απομόνωση. Η ενοχοποίηση των «σκληρών, νεοφιλελεύθερων Ευρωπαίων» συνέβαλε στην αναδίπλωση. Ο περιβόητος διαχωρισμός «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» ενίσχυσε ακραίες απόψεις, εξέθρεψε πολιτικές φαντασιώσεις. Κι ενώ η προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στις λεγόμενες «μνημονιακές πολιτικές» δημιουργούσε τις προϋποθέσεις εξορθολογισμού της πολιτικής, αυτό δεν συνέβη.
Σήμερα οδηγούμαστε ξανά στην κάλπη σε κλίμα πλήρους σύγχυσης. Η αντιπαράθεση δεν εστιάζεται στα πραγματικά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα. Περιορίζεται σε άγονες και ανούσιες μάχες εντυπώσεων. Ο πολιτικός λόγος είναι είδος εν ανεπαρκεία. Η έλλειψη συγκεκριμένων θέσεων, παροιμοιώδης. Τα σποτάκια αποκαλύπτουν τη γενικότερη κομματική αφασία. Οι προτάσεις για σύγκλιση της χώρας με την Ευρώπη, για την προσαρμογή της στα οικονομικά και κοινωνικά δεδομένα απουσιάζουν. Η νέα συμφωνία αντιμετωπίζεται όπως και οι προηγούμενες. Ως πάρεργο και με μπόλικη διάθεση ελληνικής κουτοπονηριάς. Κύριο μέλημά μας είναι πώς δεν θα την υλοποιήσουμε, πώς θα την παρακάμψουμε.
Το καίριο ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι η πρωτιά του ενός ή του άλλου κόμματος. Αλλά το ότι οι πολιτικές δυνάμεις που διακηρύσσουν την προσήλωσή τους στην Ευρώπη δεν φαίνονται διατεθειμένες να υιοθετήσουν ευρωπαϊκή στρατηγική. Στρατηγική που θα επαναφέρει την Ελλάδα στην κανονικότητα, συγκλίνοντας με τους εταίρους της. Συνεπώς, το στοίχημα που θα έπρεπε να θέσει ο κάθε μονομάχος -Τσίπρας, Μεϊμαράκης- είναι να πείσει ότι μπορεί να ενσαρκώσει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Ωστόσο, με τις υπάρχουσες κομματικές τους δυνάμεις, αντικειμενικά δεν θα μπορέσουν να ανταποκριθούν σ’ αυτήν την ανάγκη.