Οδυνηρή παράσταση

Του Γιώργου Πανταγιά

Την ελπίδα διαδέχθηκε, η απελπισία. Τις φαντασιώσεις, η απόγνωση. Το άδηλο μέλλον, η απογοήτευση.  Η πρώτη φορά Αριστερά δεν ήταν τίποτα άλλο από μια ψευδεπίγραφη επίκληση. Το «ξεμπερδεύουμε με το παλιό», αποδείχθηκε χίμαιρα.

«Ζούμε οδυνηρές παραστάσεις, άυλων οραμάτων», έγραφε ο σπουδαίος ποιητής Μανώλης Αναγνωστάκης, συμπληρώνοντας « ύστερα απ’ το φρικτό ναυάγιο και το χαμό, το πλοίο βουλιάζει τώρα μακριά». Ο κυβερνήτης, βιώνοντας τις μάταιες ελπίδες του το εγκατέλειψε.

Ο περισσότερος κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, σκέφτηκε πως το ναυάγιο θα είναι «γλυκό», στα φωτεινά μάτια ενός  παράξενου σαλταδόρου, ορμώμενου από την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Με περισσή άνεση, ακόμη και θράσος, έπεισε ένα σημαντικό τμήμα των ψηφοφόρων του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ότι μπορεί να είναι ο μεγάλος τιμονιέρης στις φουρτούνες του νέου κοινωνικού και πολιτικού αρχιπελάγους.

Το ένστικτο αυτοσυντήρησης κυριάρχησε στο εκλογικό σώμα του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τους ενδιαφέρει ποιος είναι και τι πρεσβεύει, ο νέος πρόεδρος του. Ούτε αναρωτήθηκαν για το  τι κουβαλάει στις αποσκευές του. Πόσο μάλλον να αναλογισθούν για  την αξία του και τη σοβαρότητά του.

Ασφαλώς και κάθε άλλο παρά παράδοξη είναι η συμπεριφορά των εκλογέων του. Απεναντίας αποκαλύπτουν με τον καλύτερο τρόπο, ποιες είναι οι αντιλήψεις που τους διαπερνούν. Αλλά και ποιες πολιτικές συνιστούν τη συνεκτική ουσία, στον κομματικό χώρο που προσβλέπουν. Η ώσμωσή τους με το λαϊκισμό και τον ανορθολογισμό είναι συνέπεια της πολτοποίησης που έχει υποστεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ουσιαστικά έχει μετασχηματισθεί σε ένα χωνευτήρι, διαμετρικά αντίθετων ιδεολογικοπολιτικών προσανατολισμών και επιδιώξεων.

Με άλλα λόγια πρόκειται για ένα αμάλγαμα, σκουριασμένων αριστερών, ανερμάτιστων νεοκομουνιστών, εθνολαϊκιστών, καμμένων υπολειμμάτων,  αναχρονιστών της αρχέγονης πασοκικής παράδοσης, νεοκαραμανλικών, ακόμη και διαφόρων μετααριστερών, που μεταλλάσσονται. Άλλωστε η αριστερά έχει πάψει να είναι φετίχ. Η διαδρομή που έχει ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ από την ίδρυσή του και μετά,  έβριθε από αντιφάσεις. Η χρεοκοπία της χώρας ήταν η καθοριστική στιγμή για τη μετάλλαξη του.

Με το αντι-μνημόνιο θεμελίωσε τη φυσιογνωμία και την ταυτότητα. Διεύρυνε το ακροατήριό του. Διαμόρφωσε νέες σχέσεις, που εδράζονταν στον ακραίο εθνολαϊκισμό, στην εχθροπάθεια και στον περιώνυμο  αντισυστημισμό, μολονότι συντάχθηκαν μαζί του, οι πιο αυθεντικοί συστημικοί θιασώτες.  Με  ψευδοαριστερό επίχρισμα, συγκυβέρνησε με τους εθνικιστές των ΑΝΕΛ, αλλά και συμπορεύτηκε με τους πιο συντηρητικούς αρμούς της εξουσίας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στιγματίσθηκε από πράξεις και ενέργειες που απέχουν παρασάγγας από την κουλτούρα της αριστεράς. Στην πραγματικότητα υπήρξε το πρόπλασμα των διαδοχικών μεταμορφισμών  του ΣΥΡΙΖΑ. Και όπως εύστοχα έγραψε πρόσφατα ο Γιάννης Βούλγαρης, «στην ουσία ήταν ο αργός θάνατος ενός ιστορικού αριστερού ρεύματος, που κατάληξη είχε το Τίποτα και το Πουθενά»

Ο εναγκαλισμός του με πρόσωπα που ενσάρκωναν τις πιο ακραίες εκδοχές της πολιτικής υποκουλτούρας, δεν αμφισβητήθηκε από τους εκφραστές της αριστερής ορθοδοξίας. Εντούτοις σήμερα ανησυχούν για την πορεία του κόμματος τους. Το εκλογικό του δε σώμα, φρόντισε να εκφράσει την εμπιστοσύνη του, στους τυχοδιωκτισμούς της ηγεσίας. Μάλιστα μια πλειάδα αμοραλιστών,  όχι μόνο ανέλαβε υπουργικά αξιώματα, αλλά στη συνέχεια βρέθηκε και στα έδρανα της Βουλής και του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου εκπροσωπώντας το ΣΥΡΙΖΑ.

Η εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία του, δεν πρέπει να ξαφνιάζει. Πρόκειται για μια φυσιολογική εξέλιξη. Έρχεται να δείξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν και δεν είναι αυτό που εννοούσε, διαψεύδοντας  το γνωστό ισχυρισμό του Μάρτιν Χάιντεγκερ ο οποίος ως γνωστό είχε υποστηρίξει ότι, «είμαστε ότι μπορούμε να εννοήσουμε». Η ιδιοτυπία του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ότι,  αποκρυστάλλωσε τα βασικά του χαρακτηριστικά στην περίοδο της οξείας οικονομικής κρίσης και κατακλύστηκε από διάφορα φερτά υλικά.

Ο νέος Πρόεδρός του, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τον πραγματικό εαυτό του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαφοροποίηση του έγκειται στις κοινοτοπίες που εκτοξεύει, στο ρηχό πολιτικό του λόγο και στη λατρεία του, για το λάιφ στάιλ. Ο πυρήνας των αντιλήψεων και των απόψεών του, ταυτίζεται με εκείνον του κόμματος στο οποίο πλέον ηγείται. Εξάλλου έτσι εξηγείται και η στήριξη που έχει από κορυφαίους συριζαίους. Ούτε είναι τυχαίο ότι ο Αλέξης Τσίπρας, φέρεται να προσέβλεπε στην εκλογή του Κασσελάκη. Το σοκ που φαίνεται να έχουν υποστεί τα στελέχη που διαφωνούν με την εκλογή του, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επίγνωση των αδιεξόδων, που έχει βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ.

Πάντως ο Στέφανος Κασσελάκης, δεν συνιστά επικράτηση της μεταπολιτικής, αλλά της μετααριστεράς.  Μια εξέλιξη που ακυρώνει και τη πολυδιαφημιζόμενη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ, σε ένα υποτίθεται κεντροαριστερό κομματικό σχήμα. Απεναντίας επιτείνει τον ευνουχισμό του, ενισχύοντας περαιτέρω τον άμορφο, ετερογενή και αντισυστημικό  του χαρακτήρα, με μοναδική συγκολλητική ουσία τη βιοεξουσία.  Στο πρόσωπο του νέου Προέδρου, οι υποστηρικτές του  βλέπουν τον ναυαγοσώστη.