Εφημερίδα Έθνος
18 Δεκεμβρίου 2015
Η εγχώρια πολιτική βρίθει από αντιφάσεις, αμφιθυμίες και αμφισημίες. Οι παθογένειες αυτές είναι ανθεκτικές και διαχρονικές. Εντοπίζονται στο σύνολο σχεδόν του πολιτικού συστήματος και κυρίως στα μεγάλα κόμματα. Στην προσπάθειά τους να είναι πολυσυλλεκτικά, αποφεύγουν τις καθαρές θέσεις. Δεν διατυπώνουν με ακρίβεια τις πολιτικές που πρεσβεύουν. Προτιμούν την ασάφεια. Ε ξου και στρογγυλεύουν τον λόγο τους, καθιστώντας τον πολλαπλής ανάγνωσης και χρήσης, ακόμη και σε καίρια ζητήματα.
Πρωταθλητές αποδείχθηκαν το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, η οποία και σήμερα δεν παύει να είναι μωσαϊκό απόψεων. Στα χνάρια τους βαδίζει και ο ΣΥΡΙΖΑ, που παρά την ηλικία και τις διακηρύξεις του, μοιάζει κακέκτυπο του παλαιού συστήματος. Άλλωστε, η γιγάντωση του δεν οφείλεται σε κάποια ορθολογική εξέλιξη ούτε στην αποδοχή συγκεκριμένου πολιτικού σχεδίου. Συντελέστηκε με την καταλυτική επίδραση του στείρου καταγγελτικού λόγου.
Με την άνοδο στην εξουσία αποκαλύφθηκαν και οι θεμελιώδεις αντινομίες της διακυβέρνησής του. Την επιχειρούμενη στροφή στον ρεαλισμό αντιμάχονται ακόμη και οι υπουργοί. Τα όσα συνέβησαν με αφορμή την παραχώρηση των περιφερειακών αεροδρομίων είναι άκρως αποκαλυπτικά. Ο καθ’ ύλην αρμόδιος κ. Σπίρτζης, στην αρχή αρνείται να υπογράψει, στη συνέχεια με «πόνο ψυχής», όπως δήλωσε, συναίνεσε σε μια πολιτική που τη χαρακτηρίζει επιζήμια για τη χώρα, ενώ το καλοκαίρι είχε υπερψηφίσει τα μέτρα.
Αντίστοιχη είναι και η τακτική των κυρίων Δρίτσα και Τσιρώνη. Ο μεν πρώτος αντιμάχεται την ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, ενώ ο δεύτερος αρνείται την αξιοποίηση του Ελληνικού, μολονότι η προσφορά είχε αξιολογηθεί καταρχήν θετικά. Έτσι βλέπουμε τρεις υπουργούς να βρίσκονται σε πλήρη διάσταση με την κυβερνητική βούληση, όπως εκφράστηκε από τον πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ. Οι θέσεις του κ. Πιτσιόρλα απείχαν παρασάγγας.
Τα παραπάνω φαινόμενα δυσαρμονίας –τα οποία δεν είναι και μοναδικά- συνιστούν ασύμμετρη απειλή για την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα. Την καθιστούν έρμαιο μιας γενικευμένης αοριστολογίας και σύγχυσης, που εύλογα οδηγούν σε δυσλειτουργίες. Η προσπάθεια του πρωθυπουργού να εξισορροπεί αντιτιθέμενες θέσεις αντιστρατεύεται την αποφασιστικότητα και στιβαρότητα που οφείλει να επιδεικνύει κάθε αποτελεσματική κυβέρνηση.
Η έξοδος από την κρίση δεν θα επιτευχθεί με αντικρουόμενες, παράταιρες, επιλογές και πρακτικές. Οι ιδεοληψίες, οι αγκυλώσεις και οι αναχρονιστικές απόψεις μπορεί να προσδίδουν συνεκτικότητα στον ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο επιβραδύνουν ή και ακυρώνουν το κυβερνητικό έργο. Λειτουργούν ως ανάχωμα στις προωθούμενες μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές. Ταυτόχρονα παραλύουν την κυβέρνηση.
Το δίλημμα που αντιμετωπίζει ο πρωθυπουργός είναι συγκεκριμένο: Είτε θα ενσαρκώσει μια στρατηγική πραγματισμού, ανταποκρινόμενος στις επείγουσες ανάγκες της χώρας και της οικονομίας είτε θα ταυτιστεί με ασύμμετρες και μεσοβέζικες πολιτικές που επιτείνουν τα αδιέξοδα.