Εφημερίδα Έθνος
24 Ιουλίου 2015
Το διαλυμένο κράτος και το ανεπαρκές κομματικό σύστημα συνιστούν ανοιχτή πληγή για την Ελλάδα. Με παθογόνες τις δύο βασικές πολιτικές υποδομές η έξοδος από την κρίση μοιάζει αδύνατη. Η εμπειρία των τελευταίων πέντε χρόνων έδειξε ότι τα συγκεκριμένα ενδογενή προβλήματα αποτελούν τροχοπέδη για την ανασύσταση της χώρας, την ανάκτηση της ευρωπαϊκής της θέσης, την υπέρβαση της οικονομικής και παραγωγικής υστέρησης. Οι επιχειρούμενες αλλαγές στη διοίκηση και την οικονομία υπήρξαν ατελείς, έμειναν μετέωρες. Η μεταρρυθμιστική άπνοια ήταν και παραμένει το κοινό χαρακτηριστικό των κυβερνήσεων που κλήθηκαν να διαχειριστούν την κρίση. Η έλλειψη σταθερής στρατηγικής, ο φόβος του πολιτικού κόστους επέτειναν τις παλινωδίες, τις αμφισημίες, τη διγλωσσία.
Η συγκυβέρνηση ΝΔ.-ΠΑΣΟΚ, ακολουθώντας πελατειακές λογικές, παλινδρόμησε στις πολιτικές του παρελθόντος. Τα δύο παλιά κόμματα εξουσίας φάνηκαν ανίκανα να υπηρετήσουν με συνέπεια ακόμη και τις δημοσιονομικές τους επιδόσεις, μεταθέτοντας σε βάθος χρόνου την αποδέσμευση από τα μνημόνια. Το κυβερνητικό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, καθηλωμένο στις αντιμνημονιακές φαντασιώσεις του, ακολούθησε ανερμάτιστες πολιτικές. Η εξάμηνη θητεία του επιβεβαιώνει με τον χειρότερο τρόπο την υποταγή του σε έναν ακραίο εθνολαϊκισμό και την ισχυρή επιρροή των αντιευρωπαϊστών και δραχμιστών. Ταυτόχρονα με την παροιμιώδη πολιτική και επιχειρησιακή ανεπάρκειά του έπληξε σφοδρά την οικονομία, έστρεψε όλους σχεδόν τους εταίρους εναντίον μας και στο τέλος σύρθηκε σ’ ένα τρίτο μνημόνιο. Παράλληλα, εσκεμμένα ενίσχυσε την κομματική πελατεία, διογκώνοντας ένα ήδη υπερτροφικό κράτος και επιδεινώνοντας τη λειτουργία του.
Συνεπώς, το εγχώριο κομματικό σύστημα χαρακτηρίζεται από βαθιές παθογένειες διαχρονικές και αναλλοίωτες. Ο λαϊκισμός, οι πελατειακές σχέσεις, η κομματοκρατία αποτελούν οργανικά του στοιχεία. Το αναχρονιστικό και αναποτελεσματικό κράτος είναι δικό του έργο. Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. μάλιστα, που ευαγγελιζόταν το νέο, αποδείχθηκε κακέκτυπο του παλιού. Αντιγράφοντας τις συνήθειές του, βρέθηκε σε πλήρη διάσταση με τις ανάγκες της χώρας και της οικονομίας.
Πολιτευόμενος εκτός ευρωπαϊκής και οικονομικής πραγματικότητας, χάθηκε μέσα στις ιδεοληψίες, τις αντιφάσεις και τις αγκυλώσεις του. Αποδεικνύεται το πλέον ακατάλληλο πολιτικό όχημα για την έξοδο από την κρίση. Αντιθέτως, το κεφάλαιο του Τσίπρα, παρά τα σημάδια κάμψης, παραμένει ισχυρό. Το καίριο ερώτημα ωστόσο είναι αν ο πρωθυπουργός μπορεί να υπηρετήσει με συνέπεια και αποφασιστικότητα τη μεταστροφή του. Γνωρίζει πως με πολιτικές συγκερασμού και μέσου όρου η κυριαρχία του αυτοϋπονομεύεται.