Capital.gr
12 Ιουλίου 2021
Η αναγνώριση της πολιτικής πραγματικότητας δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη επιβεβαίωση των κυβερνητικών ή των αντιπολιτευόμενων απόψεων και εκτιμήσεων. Ούτε είναι ανεξάρτητη από υποκειμενικές κρίσεις, προσδοκίες και επιθυμίες. Διαφορετικά την ερμηνεύουν όσοι διακατέχονται από απολυτότητες και αυταρέσκειες. Και αλλιώς τη βλέπουν εκείνοι που δεν είναι ευάλωτοι σε βεβαιότητες. Στην πρώτη περίπτωση, κυριαρχεί ο ναρκισσισμός και η αλαζονεία. Ενώ στη δεύτερη η κριτική σκέψη και η αποστασιοποιημένη θεώρηση.
Η αποτίμηση των δύο χρόνων διακυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη δεν θα έχει τον απαραίτητο βαθμό αντικειμενικότητας αν παγιδεύεται σε διθυράμβους ή καταστροφολογία. Χρειάζεται μια ιδανική απόσταση, προκειμένου να αξιολογήσουμε το έργο της. Αν σταθούμε μόνο στις δημοσκοπήσεις εύλογα θα οδηγηθούμε σε κάποια συμπεράσματα. Ωστόσο, δεν θα έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα. Και το σοβαρότερο, οι προσεγγίσεις μας δεν θα διαθέτουν το απαιτούμενο βάθος.
Η κοινή γνώμη με τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις της διατυπώνει την κρίση της. Βαθμολογεί θετικά τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του. Το γεγονός αυτό έχει ξεχωριστή σημασία. Καταγράφει τις υπάρχουσες τάσεις που διαπερνούν το κοινωνικό σώμα. Παράλληλα, αποτελεί σημαντικό δείκτη εμπιστοσύνης. Το σίγουρο είναι πως οι πολίτες κρίνουν και συγκρίνουν πολιτικές, αλλά και συμπεριφορές.
Στον ανταγωνισμό ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπερτερεί έναντι των κομματικών του αντιπάλων. Εμφανίζεται φορέας ιδεών και αντιλήψεων που βρίσκονται στον αντίποδα δοκιμασμένων και αποτυχημένων συνταγών.
Ουσιαστικά, δείχνει να έπιασε το σφυγμό μεγάλου τμήματος της κοινωνίας, υιοθετώντας πλειοψηφική πολιτική ατζέντα. Μάλιστα, το ακροατήριό του υπερβαίνει τα κομματικά τείχη. Τα όσα υποστηρίζει για καίριους τομείς, την οικονομία, τις επενδύσεις, την εργασία, την παιδεία, την ασφάλεια, την υγεία, ακόμη και για τις σχέσεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, είναι αναγκαίες και ζωτικές προτεραιότητες στην εποχή μας.
Με απλά λόγια πρεσβεύει επίκαιρες πολιτικές σε αντίθεση με την αντιπολίτευση, η οποία επαναλαμβάνει παλαιά και ξεπερασμένα στερεότυπα, ταυτιζόμενη με μειοψηφικές πολιτικές. Η μεταξύ τους σύγκριση αναμφισβήτητα ευνοεί τον πρωθυπουργό, καθιστώντας τον κυρίαρχο παίχτη. Η αποδοχή αυτής της πραγματικότητας δεν ισοδυναμεί με επικράτηση δεξιών ή συντηρητικών απόψεων. Τόσο οι νεοδημοκρατικές όσο και οι αντιπολιτευτικές ερμηνείες αποδεικνύονται μονομερείς και κοντόφθαλμες.
Το πολιτικό κεφάλαιο του Κυριάκου Μητσοτάκη συνίσταται στο ότι συνθέτει διαφορετικές σχολές σκέψης, και στο επίπεδο των ιδεών και σε εκείνο των προσώπων. Το μπόλιασμα αυτό του προσδίδει δυναμική. Αλλά και συμβάλλει στην αποτελεσματική διαχείριση.
Αναμφίβολα στα θετικά του πιστώνονται, ο ψηφιακός μετασχηματισμός του κράτους, το εμβολιαστικό πρόγραμμα, η αντιμετώπιση της πανδημίας, ο αξιόλογος σχεδιασμός για το ταμείο ανάκαμψης, το ξεμπλοκάρισμα επενδύσεων, όπως του Ελληνικού, η πρόσφατη ιδιωτικοποίηση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, οι μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία, καθώς και άλλων.
Επιπλέον, η κυβέρνησή του δεν θεωρείται μονοκομματική. Εδράζεται σε μια προγραμματική συμμαχία κεντροδεξιών, δεξιών, φιλελεύθερων, προοδευτικών και κεντροαριστερών δυνάμεων. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η σύμπραξη του καθαρόαιμου δεξιού δυναμικού με πρόσωπα που προέρχονται από άλλους χώρους; Ή να ερμηνευθεί η στροφή στο Κέντρο; Η υπουργοποίηση του Πιερρακάκη, του Γεραπατρίτη, του Χρυσοχοΐδη, της Μενδώνη, του Λιβάνιου, του Σκέρτσου κ.λπ. το επιβεβαιώνει.
Πάντως, μια όσο γίνεται πιο αντικειμενική αξιολόγηση δεν μπορεί να αποσιωπήσει υπαρκτά προβλήματα και αδυναμίες. Και πρωτίστως τις διαφορετικές ταχύτητες με τις οποίες κινείται το κυβερνητικό σχήμα. Η έλλειψη πολιτικότητας, μαζί με την ελαφρότητα είναι εμφανείς.
Εξίσου σημαντικό καθίσταται και το ότι σε πολλές περιπτώσεις εκδηλώνονται ψηφοθηρικές και μικροπολιτικές τακτικές. Κραυγαλέο είναι το παράδειγμα, των αμφιταλαντεύσεων για τους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς σε κάποιους επαγγελματικούς κλάδους, σε συνδυασμό και με την αμφίσημη στάση που τηρείται απέναντι στην Εκκλησία.
Παρόλα αυτά στην αποτίμηση ξεχωρίζουν οι θετικές πλευρές. Δεν είναι μόνο το έργο που έχει παραχθεί. Αλλά και η αλλαγή στο δημόσιο βίο της χώρας. Η τοξική ατμόσφαιρα της προηγούμενης περιόδου, οι ιδεοληπτικές εμμονές, η καταγγελτική ρητορική, οι αρχέγονες αντιλήψεις έχουν απωλέσει πλέον την κυριαρχία τους. Τα δύο χρόνια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, συνιστούν μια πραγματική αλλαγή. Η αξιολόγησή της οφείλει να υπερβαίνει υποκειμενισμούς, κομματικές αυταρέσκειες και αχρείαστες αντιπαλότητες. Άλλωστε η αξία της πολιτικής προσμετράται με εντελώς διαφορετικά κριτήρια.
Πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο άρθρο. Αξιολογεί τα θετικά και αρνητικά της κυβέρνησης συμπεραίνοντας ότι τα τα θετικά είναι σαφώς περισσότερα. Η σύνθεση διαφορετικών σχολών σκέψης [φιλελεύθερη- συντηρητική- σοσιαλδημοκρατική] και προσώπων δεν συνηθίζεται στην Ελλάδα. Είναι προφανές ότι οι καινοτομίες στη διακυβέρνηση είναι τολμηρές και αναγνωρίζονται – σύμφωνα με τις σφυγμομετρήσεις – από τους πολίτες.