Γιάννης Παπαδάτος
Τα Νέα, 28/05/2021
Η στρατηγική πορεία ενός πολιτικού κόμματος, υποχρεούται να εδράζεται στο γρανιτώδες έδαφος της λογικής συνέπειας.
Η δημιουργία του ΚΙΝΑΛ ήταν μια ευφυής τακτική κίνηση. Απεδείχθη, όμως, στην πορεία μια ηττοπαθής στρατηγική επιλογή. Γιατί ακύρωνε, τουλάχιστον συμβολικά, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και την ιστορία του, αφού δεν υπάρχει, ως κόμμα, στα έδρανα της Βουλής. Ώστε να δίνει το δικαίωμα σε έναν πολιτικό χωρίς ιδεολογικές και πολιτικές αποσκευές , όπως ο Αλέξης Τσίπρας, να επικαλείται, ανερυθρίαστα, τους αγώνες και τις κοινωνικές κατακτήσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και του ΠΑΣΟΚ. Η ίδια η κυρία Γεννηματά δηλώνει ότι «Ήταν τα καλύτερά μας χρόνια με το ΠΑΣΟΚ, μπορούμε να τα ξαναζήσουμε ως Κίνημα Αλλαγής» (Τα Νέα , 10/04/21). Φαίνεται ότι η ηγετική ομάδα του ΚΙΝΑΛ, ενώ συμβολικά ακυρώνει το ΠΑΣΟΚ , ταυτόχρονα έχει την ψευδαίσθηση ότι θα κρατήσει τους ψηφοφόρους του.
Νέα πολιτικά σχήματα δημιουργούνται, όταν αλλάζουν δραστικά οι πολιτικές συνθήκες, όπως στην μεταπολίτευση. Προϋποθέσεις οι οποίες δεν υπήρχαν. Το ΚΙΝΑΛ δεν μπορεί να υπερηφανεύεται για τις κατακτήσεις του ΠΑΣΟΚ και ταυτόχρονα να ακυρώνει την ύπαρξή του. Γιατί αυτό, είναι μία κλασσική περίπτωση γνωστικής ασυμφωνίας. Σύμφωνα με τον Leon Festinger, γνωστική ασυμφωνία είναι μια δυσάρεστη κατάσταση που προκύπτει, όταν ένα άτομο διαπιστώνει την ασυνέπεια των πράξεων, των στάσεων και των πεποιθήσεών του, και την οποία οφείλει να επιλύσει στη συνέχεια. Εάν η επίλυση δεν επιτευχθεί, τότε η δυσαρέσκεια παραμένει ενεργή επιβαρύνοντας την αυτοπεποίθηση και την εμπιστοσύνη του ατόμου στις επιλογές του.
Η γνωστική ασυμφωνία, είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ δεν επιστρέφουν – παρά την εξαπάτησή τους από τον ΣΥΡΙΖΑ- στον φυσικό τους χώρο, με τον οποίον έχουν ανεξίτηλα ταυτιστεί συναισθηματικά και πολιτικά. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι η πολιτική μας τοποθέτηση δεν διαμορφώνεται από τα συγκυριακά ευρήματα των δημοσκοπήσεων, αλλά οικοδομείται σταδιακά, κατά την διαμόρφωση της προσωπικότητάς μας , στο πλαίσιο της οικογένειας και των αγώνων της νιότης μας.
Η συμβολική πατροκτονία του ΠΑΣΟΚ, είτε με τη δημιουργία του ΚΙΝΑΛ , είτε με την καταφυγή στελεχών του στην «Κίρκη» του ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν ίσως κατανοητή, εφόσον συμβάδιζε με την καταγγελία των πατρικών «πολιτικών εγκλημάτων» και όχι αντίθετα, με τη συνεχή επίκληση των αρετών του Ανδρέα Παπανδρέου και της προσφοράς του ΠΑΣΟΚ στην ελληνική κοινωνία.
Το ίδιο το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στη χώρα μας, έχει ανάγκη την ύπαρξη των δύο μεγάλων ιδεολογικών και πολιτικών ρευμάτων, του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, τα οποία με τις συγκρούσεις αλλά και τις συγκλίσεις τους, άρδευσαν την κοινωνική πραγματικότητα , εγγυήθηκαν την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος και την παραμονή της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Κατ’ αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος με τον τυχοδιωκτικό του λόγο, και αμαυρώνοντας διαχρονικά την προσφορά του ΠΑΣΟΚ, ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας αναδεικνύοντας τις αντιδημοκρατικές του πρακτικές στη λειτουργία των θεσμών και της ίδιας της δημοκρατίας.
Ας μην έχουμε , όμως, αυταπάτες. Η υπάρχουσα πολιτική και κοινωνική δυστοπία, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με έναν ουδέτερο τεχνοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης, όπως επιχειρεί η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αλλά απαιτείται, συνεχής ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση με τις δυνάμεις της δημαγωγίας, της οπισθοδρόμησης, και του λαϊκισμού. Και σ’ αυτόν τον αγώνα, η επάνοδος στην ιστορία, τα σύμβολα και τους αγώνες του ΠΑΣΟΚ είναι απαραίτητη. Για να συμβεί όμως αυτό, το ΚΙΝΑΛ, οφείλει να επιλύσει, απελευθερωτικά , την επώδυνη γνωστική ασυμφωνία , την οποίαν βιώνουν τα στελέχη και οι φίλοι του, τα τελευταία χρόνια.
_____________________
Ο Γιάννης Παπαδάτος είναι ομότιμος καθηγητής ΕΚΠΑ
Πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ